بحث:واقعه حره
مقدمه
واقعه «حرّه» قیام مردم مدینه بر ضدّ حکومت یزید بود. پس از شهادت امام حسین بن علی(ع) ظلم و فسق یزید، فراگیرتر و آشکارتر شد و مردم، فساد دستگاه حاکم و ظلم عمال او را دیدند و در مدینه آگاهان از اوضاع، مردم را به زشت‌کاری‌های حکام آگاه ساختند. والی مدینه در آن زمان عثمان بن محمد بن ابی‌سفیان بود. اهل مدینه علیه او شوریدند و او و مروان و دیگر امویان را از مدینه بیرون کردند و با عبدالله بن حنظله بیعت کردند. خبر قیام مردم مدینه با گزارش مروان به گوش یزید رسید. وی سپاهی انبوه را تحت فرمان مسلم بن عقبه به مدینه گسیل داشت. مهاجمان در منطقه «حره واقم» فرود آمده، به مدینه تاختند و سه روز به کشتار و غارت پرداخته و به نوامیس مسلمانان تجاوز کردند. مردم به حرم پیامبر(ص) پناه بردند. لشکریان یزید، حرمت حرم را نگه نداشتند و با اسب‌ها به داخل حرم آمدند و مردم را قتل عام کردند.
واقعه حره در ۲۸ ذی‌حجه سال ۶۳ هجری اتفاق افتاد. یزید دو ماه و نیم پس از این حادثه مرد. این قیام که به قیام حره، حره واقم، قیام اهل مدینه معروف است، از پیامدهای حادثه عاشورا محسوب می‌شود و افشاگری‌های اهل بیت و اقامه عزا در مدینه و تبلیغات زینب کبری(س) در بذرپاشی آن مؤثر بوده است. حره به سرزمین‌های سنگلاخ که پر از سنگ‌های سیاه و سوخته باشد گفته می‌شود. در مناطقی از جمله اطراف مدینه از این حره‌ها وجود داشته و برای هر کدام نام بخصوصی به تناسب کسانی که در آن منطقه می‌زیستند، انتخاب کرده بودند. هم‌اکنون در مدینه بزرگ نیز بقایای اندکی از آن حره‌ها به چشم می‌خورد[۱].[۲]
پانویس
- ↑ فرهنگ عاشورا، جواد محدثی، ص۴۶۱.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، محمدنامه، ص ۴۱۷.