نویسندگان در ابتدای چکیده مقاله خود می‌نویسند: «یکی از مباحث مهم درباره علم غیب این است که علم ائمه(ع) به جهان غیب مطلق و نامحدود است یا محدود؟ نکته مهم این است که در آیات و روایات، تعبیرات به ظاهر متفاوتی دیده می‌شود.
نویسندگان می‌افزایند: در این بحث، علم غیب را طبق دلالت آیات و روایات و از منظر کلامی علامه طباطبایی و شاگردان وی بیان می‌کنیم. غیب دارای مراتب و مراحلی است؛ مثل غیب از حواس مانند گذشته و آینده، علم کتاب، علم لدنی، علم به لوح محو و اثبات، لوح محفوظ، علوم خاص به خدا مثل زمان قیامت، و علم ذات به ذات. ادله علم غیب نیز بر دو قسم است: ادله عقلی و فلسفی که مبتنی بر قدرت و کمال نفس در اتصال به مبدأ عالی است؛ ادله نقلی که برخی علم به غیب را به طور کلی از غیر خدا نفی کرده‌اند و برخی علم را با شرایطی برای انبیاء و اولیاء ثابت می‌کنند. در جمع بین این دو دسته راه‌کارهایی عرضه شده است، از جمله: تقسیم علم به استقلالی و تبعی، لوح محفوظ و محو و اثبات، تفکیک بین معانی غیب و مانند آن»[۱].
