برکت در زمان ظهور

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(تغییرمسیر از برکت در عصر ظهور)

مقدمه

رسول خدا (ص) درباره برکت در زمان ظهور حضرت مهدی (ع) فرمود: مردم یک پیمانه گندم یا جو برداشته به بر زمین کشت می‌کنند و آن را بدون کشاورز رها می‌کنند و بدون تحمل هیچ مشقتی هفتصد برابر برداشت می‌کنند[۱]. در حدیث دیگری رسول خدا (ص) فرمود: در زمان حضرت مهدی (ع) چند نفر از یک انار و یک قرص نان خواهند خورد و سیر خواهند شد، و یک خیار جماعتی گرسنه را سیر خواهد کرد[۲]. زمین آنچه از خیر و برکت داشته باشد بیرون خواهد آورد[۳]. و چنان نعمت‌های فراوان برای مردم فراهم شود که هیچ امتی چنین بهره‌ای نداشته‌اند[۴].

امام باقر (ع) در حدیثی فرمود: در زمان ظهور چنان برکت‌ها از آسمان و زمین بارش می‌کند که هر درختی به خواست خداوند چندین برابر میوه می‌دهد. در آن روز مردم میوه تابستان را در زمستان هم برداشت می‌کنند و میوه زمستان را در تابستان هم می‌چینند. این تأویل سخن خداست که می‌فرماید: وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَى آمَنُوا وَاتَّقَوْا لَفَتَحْنَا عَلَيْهِمْ بَرَكَاتٍ مِنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ وَلَكِنْ كَذَّبُوا[۵][۶].

برکت در آن روزگار فقط مخصوص نعمت‌های خوردنی و آشامیدنی نیست، بلکه عمر انسان‌ها و زمان نیز برکت خواهد یافت. امام صادق (ع) فرمود: زمانی که حضرت قائم (ع) ظهور نماید، هر مرد عمری هزار ساله خواهد کرد و هزار پسر از خود خواهد داشت[۷]. امام صادق (ع) در تفسیر این آیه فرمود: مُدْهَامَّتَانِ[۸] (دو بهشت در نهایت سبزی و خرمی)؛ در زمان حضرت قائم (ع) میان مکه و مدینه پر از نخل خواهد بود[۹]. در روایات آمده است که زمین در آن روزگار چنان خرم می‌شود که جای قدمی را نمی‌توان یافت که از رویش گیاه سبز نباشد، و زمین و آسمان تمام نعمت‌ها و برکت‌هایی که در خود دارند آشکار خواهند کرد[۱۰].

پرسش مستقیم

منابع

پانویس

  1. ملاحم: ص ۹۷.
  2. ملاحم: ص ۸۲ و ۱۵۲.
  3. همان، ص ۱۴۱.
  4. همان: ص ۷۱.
  5. «و اگر مردم آن شهرها ایمان می‌آوردند و پرهیزگاری می‌ورزیدند بر آنان از آسمان و زمین برکت‌هایی می‌گشودیم اما (پیام ما را) دروغ شمردند بنابراین برای آنچه می‌کردند آنان را فرو گرفتیم» سوره اعراف، آیه ۹۶.
  6. الخرائج و الجرائح راوندی: ج ۲، ص ۸۴۸.
  7. غیبت طوسی: ص ۲۰۸.
  8. «دو سبز سیر» سوره الرحمن، آیه ۶۴.
  9. نجم الثاقب: ص ۱۶۲.
  10. حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص۱۴۰؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۶۵.