تبیع در فقه سیاسی
مقدمه
- تبیع: خونخواهی[۱]، دادخواست، دنبال کردن، نصیر[۲]، طلبکار، کینخواه[۳].
- ﴿فَيُغْرِقَكُمْ بِمَا كَفَرْتُمْ ثُمَّ لَا تَجِدُوا لَكُمْ عَلَيْنَا بِهِ تَبِيعًا﴾[۴].
- در فرهنگ سیاسی اعراب جاهلیت، خونخواهی برای قبایل بسیار مهم و حیثیتی بوده و جنگهای بسیاری در این دوره بر سر خونخواهیهای متقابل تا سر حد نابودی و اضمحلال دو طرف رخ داده است؛ تا اینکه پس از اسلام به امر الهی، این سنت بنیان کن برچیده شد: ﴿فَلَا يُسْرِفْ فِي الْقَتْلِ إِنَّهُ كَانَ مَنْصُورًا﴾[۵] و حکم منطقی قصاص، سیری عقلانی به خونخواهی در میان مسلمانان داد[۶].
منابع
پانویس
- ↑ وهبة بن مصطفی زحیلی، التفسیر المنیر، ج۵، ص۲۱۹.
- ↑ خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۲، ص۷۹.
- ↑ ابنمنظور، لسان العرب، ج۸، ص۲۹.
- ↑ «و شما را برای کفرتان غرق کند؛ سپس در آن برای خویش در برابر ما پیگیری نیابید» سوره اسراء، آیه ۶۹.
- ↑ «پس نباید در کشتن (به قصاص) گزافکاری کند زیرا (از سوی شرع) یاری شده است» سوره اسراء، آیه ۳۳.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۱۶۰.