امامت در پرتو کتاب و سنت (کتاب)
امامت در پرتو کتاب و سنت ترجمه الإمامة فی ضوء الکتاب و السنة | |
---|---|
زبان | فارسی |
نویسنده | مهدی سماوی |
مترجمان | حمید رضا آژیر و حسین صابری |
ویراستاران | سید جلال قیامی میرحسینی و سعید رضا ربیعی |
موضوع | قرآن، امامت، عقاید شیعه، استدلالی امامیه، احادیث |
مذهب | شیعه |
ناشر | [[:رده:انتشارات بنیاد پژوهشهای اسلامی و به نشر|انتشارات بنیاد پژوهشهای اسلامی و به نشر]][[رده:انتشارات بنیاد پژوهشهای اسلامی و به نشر]] |
وابسته به | آستان قدس رضوی |
محل نشر | مشهد، ایران |
سال نشر | ۱۳۷۴ و ۱۳۷۸ ش |
چاپ | دوم |
تعداد صفحه | ۵۷۱ |
شابک | ۹۶۴۴۴۴۲۲۸۸ |
شماره ملی | م۷۵-۹۸۹ |
امامت در پرتو کتاب و سنت ترجمه فارسی کتاب الإمامة فی ضوء الکتاب و السنة است که به زبان عربی توسط مهدی سماوی نوشته شده و به بررسی موضوع امامت از منظر آیات قرآن کریم و احادیث و روایات معصومین (ع) میپردازد. این کتاب به کوشش حمید رضا آژیر و حسین صابری به فارسی ترجمه شده است و توسط دو انتشارات بنیاد پژوهشهای اسلامی وابسته به آستان قدس رضوی و به نشر چاپ گردیده است.
دربارهٔ کتاب
در معرفی این کتاب آمده است: «مؤلف از منظر آیات قرآن کریم و احادیث و روایات معصومین (ع)، ضمن تحلیل و بررسی موضوع امامت معتقد است در مسئله جانشینی پیامبر اسلام (ص) چند احتمال وجود دارد؛ اول آن که پیامبر (ص) این مهم را به امت واگذاشته باشد و دوم آن که پیامبر (ص) نظام خاصی وضع کرده است که امت را به سوی پیروی و لزوم اجرای آن راهنمایی میکند و سوم آن که به جانشین خاصی پس از خود تصریح کرده باشد. احتمال اول و دوم بر خلاف گفتههای برخی دانشمندان، چون احمد امین مصری و دکتر محمد غلاب و دکتر صبحی صالح مستلزم فساد و هرج و مرج است. اگر گزینش امام از سوی مردم باشد، ملاکهایی برای آن میتوان ذکر کرد که هر کدام قابل بررسی است؛ مانند یاری رساندن به رسول خدا (ص)، خویشاوندی، وراثت و شورا».
در ادامه معرفی این کتاب آمده است: «به نظر شیعه، امامت همچون نبوت از سوی خدا مقرر میگردد. نزد شیعیان قطعی است که امام منصوص، علی (ع) است، ولی عواملی چون دسیسههای منافقین، حسادت قریش، رفاهطلبی مسلمانان و اختلاف میان آنها، موجب اخفای بعضی نصوص شد و علاوه بر آن عواملی برای جعل و برانگیختن شبهات نیز وجود داشته است؛ مانند تعصب، قبیلهگرایی، خودنمایی، کینهتوزی. از جمله نصوص مسئله امامت، سخن پیامبر اسلام (ص) در یوم الدار و نیز حدیث اثنا عشر خلیفه، حدیث سفینه، حدیث ثقلین و حدیث منزلت است که در بسیاری از جوامع روایی همچون صحاح سته، میتوان بدانها دست یافت. قرآن نیز در آیه تطهیر، آیه مباهله، آیه ولایت، آیه مودت و آیه تبلیغ که مربوط به واقعه غدیر خم است، به ولایت امیرالمؤمنین علی (ع) اشاره کرده است و مفسران و مورخان اهلسنت نیز بدان اعتراف دارند».
فهرست کتاب
- یادداشت مترجمان؛
- طرح بحث؛
بخش نخست: مقدمه
- فصل ۱: موضع پیامبر (ص) نسبت به خلافت:
- جانشین: ضرورتى برخاسته از طبیعت جامعه؛
- جانشین: یک ضرورت در نظام اسلامى؛
- وجوب تعیین امام.
- فصل ۲: گزینش امام:
- خلیفه و تعیین او از سوى خدا؛
- امامت همچون نبوت تعیینى از سوى خدا؛
- امامت از امور مربوط به عقیده؛
- چه کسى داراى این ویژگیهاست؟
- امام منصوص علیه کیست؟
- برخى از عوامل پنهان کردن این نص.
- فصل ۳: مواضع شایسته بررسى؛
- فصل ۴: برخى از آثار و نتایج؛
- فصل ۵: عوامل جعل و برانگیختن شبهات.
بخش دوم: پیامبر (ص) و مسئله امامت
- فصل ۱: نص اول از سخنان پیامبر اکرم (ص)؛
- فصل ۲: نص دوم از سخنان پیامبر اکرم (ص)؛
- فصل ۳: نص سوم حدیث سفینه؛
- فصل ۴: نص چهارم حدیث ثقلین:
- دلالت قطعى این حدیث بر امامت؛
- منابع حدیث ثقلین به روایت زید بن ارقم.
- فصل ۵: نص پنجم حدیث منزلت؛
- فصل ۶: نص ششم (در بیان وصایاى پیامبر (ص) به على (ع)).
بخش سوم: قرآن و مساله امامت
- فصل ۱: نخستین نص قرآنى آیه تطهیر:
- مقصود از اهل بیت؛
- افترایى بر ابن عباس؛
- ملاحظات علامه سمهودى پیرامون آیه تطهیر؛
- چکیده بحث.
- فصل ۲: دومین نص قرآنى آیه مباهله:
- اظهار بىاطلاعى عجیب؛
- خلاصه بحث درباره آیه مباهله.
- فصل ۳: سومین نص قرآنى از بیانات قرآن مجید:
- غرض ورزى بدون دلیل.
- فصل ۴: چهارمین نص قرآنى آیه ولایت یا صدقه دادن انگشترى:
- ملاحظاتى گذرا؛
- سخنى پیرامون شبههها.
- فصل ۵: پنجمین نص قرآنى آیه مودت:
- چند یادآورى گذرا؛
- چند پرسش و چند پاسخ؛
- منابعى دیگر در این زمینه.
- فصل ۶: ششمین نص قرآنى آیه تبلیغ:
- غدیر خم؛
- زمینه سازیهایى براى روز غدیر؛
- داستان غدیر؛
- شبهههایى درباره آیه تبلیغ؛
- بحثى با المنار پیرامون مساله غدیر؛
- اعتراف صاحب المنار به احادیث غدیر؛
- منابعى دیگر؛
- نمونه نخست؛
- نمونه دوم؛
- چند یادآورى؛
- خلاصه حدیث غدیر به نقل از کتاب احتجاج؛
- متن خطبه غدیر؛
- (وصى) در ادبیات عرب؛
- سخن پایانى.[۱]