جبل الرحمه
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
مقدمه
«جبل الرحمه» تقریباً در انتهای عرفات (شمال شرقی) قرار دارد که حدود سیصد متر ارتفاع و به طور مستقل و مجزا از کوه‌های اطراف است. بر بالای آن نمازگاه ابراهیم(ع) و پیامبر(ص) بوده است. آن حضرت بر تخته سنگی از این کوه ایستاده و خطبه معروف عرفات را ایراد فرمودند. در این کوه قبه‌ای به نام «قبه حضرت آدم(ع)» وجود دارد که نمازگزاردن در آنجا مکروه است. از آنجا که جبل الرحمه شاهد دعای حضرت امام حسین(ع) در روز عرفه بود، مستحب است دعای معروف «عرفه» کنار این کوه خوانده شود. بعضی نیز نماز خواندن در نمازگاه ابراهیم(ع) بر جبل الرحمه را مستحب دانسته‌اند. اکنون بالای کوه، استوانه‌ای به طول و عرض چهار متر قرار دارد که از دور دیده می‌شود. می‌گویند این استوانه علامتی برای کاروان‌ها بوده که در مراسم عرفات چراغ و قندیل بر آن آویزان می‌کردند تا راهنمای زایران باشد. کوه یاد شده نام‌های دیگری چون «جبل الدعاء»، «جبل عرفات»، «جبل نابت»، «جبل قرین»، «جبل الال» و «جبل المشاة» نیز داشته است[۱]. در فقه شیعه از زمان وقوف که روز نهم ذی‌حجه از نظر شرعی تا مغرب شرعی است: صعود به کوه عرفه، کراهت دارد. البته شایسته است در روز عرفه، حج گزار، دعایی را که حسین بن علی(ع) در جانب چپ این کوه، رو به کعبه ایستاد و خواند، بخواند.[۲]
منابع
پانویس
- ↑ تاریخ و آثار اسلامی مکه و مدینه، اصغر قائدان، مشعر، ۱۳۷۷، ص۱۸۱.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، محمدنامه، ص ۲۹۸.