جهمة بن عوف دوسی
آشنایی اجمالی
وی را با توجه به نسبتش باید منسوب به تیره دوس، از قبایل ازد[۱] دانست. تنها ابن حجر[۲]، در بخش سوم الاصابه (مخضرمین) از وی یاد کرده، می‌گوید: ابومخنف نام وی را در شمار معمرین (افرادی با عمر طولانی) آورده است و می‌گوید: وی ۳۶۰ سال زیست و اسلام را درک کرد. او هرگاه می‌شنید کسی 
لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ
می‌گوید، می‌‌گفت: من در زمان پیری مردمی را درک کردم این کلمات را می‌‌گفتند و هرگاه به بیابانی می‌گذشت که پوشیده از درخت تنومند بود می‌‌گفت: من پیش از این به این بیابان گذشته بودم، در حالی که درختی در آن وجود نداشت. او آنقدر زنده ماند تا ابروانش روی چشمانش افتاد و درباره عمر طولانی خود شعری سرود[۳]. البته این شعر وی درباره برخی از معمرین دیگر نیز سروده شده است[۴].[۵]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ سمعانی، الأنساب، ج۲، ص۵۰۶
- ↑ ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۶۳۹.
- ↑ ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۶۳۹.
- ↑ ر. ک: ابن حجر، الاصابه، ج۴، ص۵۱۶.
- ↑ خانجانی، قاسم، مقاله «جهمة بن عوف دوسی»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص ۴۳۷-۴۳۸.