حریث بن عمرو مخزومی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(تغییرمسیر از حریث بن عمرو)

آشنایی اجمالی

وی از بنی مخزوم از قبیله قریش است[۱]. ابن عبدالبر[۲]، نام پدر وی را به اشتباه عبدالله آورده است. حریث و فرزندانش از صحابه بودند[۳]. ابونعیم[۴]، ابن اثیر[۵] و ابن حجر[۶]، حریث بن عمرو را همان حریث بن ابی حریث دانسته و گفته‌اند ابی حریث کنیه عمرو است در حالی که تمام گزارش‌های مربوط به این دو نام، یکسان نیستند و کسانی که از حریث بن ابی حریث یاد کرده‌اند او را غیر صحابی و غیر قابل اعتماد دانسته‌اند[۷]. عمرو بن حریث گوید: پدرم حریث مرا با خود نزد رسول خدا(ص) برد و آن حضرت دستی بر سرم کشید و برایم دعا کرد[۸]. مستند دیگر صحابی بودن حریث، روایتی است که عمرو بن حریث از پدرش نقل کرده است که رسول خدا(ص) فرمود: «اَلْكَمْأَةُ مِنَ اَلْمَنِّ، وَ مَاؤُهَا شِفَاءٌ لِلْعَيْنِ»؛ «قارچ از نعمت‌های آسمانی است و آبش برای چشم شفا است»[۹]. این روایت در مجامع روایی اهل سنت بیشتر از طریق عمرو بن حریث از سعید بن زید بن عمرو بن نفیل از رسول خدا(ص) نقل شده است[۱۰]، ابن اثیر[۱۱] نیز خود نام صحیح راوی این حدیث را سعید بن زید دانسته است، اما این امر منافاتی با نقل حدیث از سوی حریث بن عمرو ندارد. با توجه به مسلمان شدن غالب مکیان پس از فتح مکه، می‌توان حدس زد که حریث در سال‌های آخر حیات رسول خدا(ص) به اسلام گرویده باشد[۱۲].

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. زبیر بن بکار، جمهرة نسب قریش و أنسابها، ج۲، ص۷۴۸.
  2. ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۳۹۹.
  3. ابن اثیر، اسد الغابه، ج۱، ص۷۱۹؛ ذهبی، تجرید أسماء الصحابه، ج۱، ص۱۲۹؛ ابن حجر، الاصابه، ج۲، ص۴۸.
  4. ابونعیم، معرفة الصحابه، ج۲، ص۷۸۱.
  5. ابن اثیر، اسد الغابه، ج۱، ص۷۱۹.
  6. ابن حجر، الاصابه، ج۲، ص۴۷.
  7. بنگرید: مدخل حریث بن ابی حریث.
  8. ابن حجر، الاصابه، ج۲، ص۴۷.
  9. احمد بن حنبل، مسند، ج۱، ص۱۸۷؛ ابن اثیر، اسد الغابه، ج۱، ص۷۱۹؛ ابونعیم، معرفة الصحابه، ج۲، ص۷۸۱.
  10. احمد بن حنبل، مسند، ج۱، ص۱۸۷؛ بخاری، التاریخ الکبیر، ج۵، ص۱۴۸ و ۱۹۵؛ مسلم، صحیح، ج۶، ص۱۲۴؛ ابن ماجه، سنن، ج۲، ص۱۱۴۲؛ بیهقی، السنن الکبری، ج۹، ص۳۴۵؛ ابن ابی شیبه، المصنف، ج۵، ص۲۴۶؛ ابن ابی عاصم، الآحاد و المثانی، ج۱، ص۱۷۸.
  11. ابن اثیر، اسد الغابه، ج۱، ص۷۱۹.
  12. محمدی، رمضان، مقاله «حریث بن عمرو مخزومی»، دانشنامه سیره نبوی ج۳، ص۴۰.