دیوان اشراف در فقه سیاسی

مقدمه

در تاریخ اسلام و ایران، فردی از جانب خلیفه یا سلطان مأمور می‌شد تا اطلاعات لازم از جریان امور مملکت را به دست آورد. به همین منظور دیوانی خاص موسوم به “دیوان اشراف” تحت نظارت متصدّی این شغل که “مشرف” خوانده می‌شد قرار داشت. رئیس دیوان اشراف در هر شهر و ناحیه‌ای دارای نماینده‌ای بود و ریاست دیوان اشراف، عموماً در میان رجال دولتی جایگاه ویژه‌ای داشت[۱]. این امر امروزه، نظارت و بازرسی نام گرفته است[۲].

منابع

پانویس

  1. ماوردی، الاحکام السلطانیه، ص۲۱۲؛ لغت‌نامه دهخدا، ج۷، ص۱۰۰۵۹.
  2. فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۱۱۱.