راضی عباسی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

الراضی بالله(۳۲۲-۳۲۹ق)

ابوالعباس احمد بن مقتدر پس از خلع قاهر با حمایت سرداران ترک و غلامان ساجی به خلافت رسید و لقب الراضی بالله یافت[۱]. راضی مردی بی‌سیاست بود و در نتیجه اقدامات بی‌حاصل او، زمینه بهتری برای قدرت نمایی و رقابت مدعیان قدرت به وجود آمد؛ مدعیان بسیاری که هر کدام بر ناحیه‌ای در اطراف بغداد دست یافته و خواستار به دست آوردن مقامات لشکری و کشوری در مرکز خلافت بودند؛ آل زیار، آل بویه، آل حمدان، آل إخشید و آل برید عده‌ای از این رقیبان بودند که در اوایل قرن چهارم به صحنه مبارزات سیاسی، اجتماعی و نظامی گام نهادند و برای رسیدن به این مقصود، رقابتی سخت را آغاز کردند.[۲].

زیاریان

آغاز دوران امیرالامرایی

منابع

پانویس