زید بن معقل در تاریخ اسلامی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

شیخ طوسی و ابن شهرآشوب، بی‌آن‌که بر شهادت وی همراه امام حسین (ع) تصریح کنند، او را از اصحاب آن حضرت شمرده‌اند[۱]. یکی از رجال‌شناسان متأخّر، پس از نقل کلام شیخ طوسی، زید بن معقل را به حَسَب ظاهر، امامی، ولی مجهول الحال، می‌داند[۲].

تنها نشان شهادت وی در روز عاشورا، سلامی است که در زیارت منسوب به ناحیه مقدسه بر او فرستاده شده است: « اَلسَّلاَمُ عَلَى زَيْدِ بْنِ مَعْقِلٍ اَلْجُعْفِيِّ»[۳].[۴]

منابع

  1. جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا

پانویس

  1. رجال الطوسی، ص۷۳؛ مناقب آل ابی‎ طالب، ج۴، ص۸۵؛ نیز ر. ک: معجم رجال الحدیث، ج۷، ص۳۵۹؛ عبرات المصطفین، ج۲، ص۱۶۳.
  2. تنقیح المقال، ج۱، ص۴۷۱.
  3. الاقبال، ج۳، ص۷۸؛ نیز ر. ک: بحارالانوار، ج۴۵، ص۷۲. در نسخه‎‌ای از زیارت ناحیه «بدر بن معقل جعفی» نوشته شده (الاقبال، ج۳، ص۷۸ [پاورقی]؛ بحارالانوار، ج۹۸، ص۲۷۳، چاپ بیروت). چنان که محتوای همین نسخه در برخی کتاب‌‎های رجال‌‎شناسی نیز راه یافته است. (معجم رجال الحدیث، ج۳، ص۲۷۲؛ انصار الحسین (ع)، ص۸۸، الدار الاسلامیة). مؤلف انساب الاشراف او را به ابن مغفل (ج ۳، ص۱۹۸، الدار التعارف) و برخی دیگر وی را یزید بن مغفل (ابصارالعین، ص۱۵۱، مرکز الدراسات الاسلامیة لحرس الثورة؛ ملهوف، ص۱۶۰ پاورقی) و یزید بن مفضل نیز گفته‌اند (عاشورا چه روزیست، ص۲۵۴).
  4. جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، ص:۱۷۶.