سخاوت امام علی

مقدمه

یکی از ویژگی‌های اخلاقی امام علی (ع) را باید کرم و بخشش بی‌حد و مرز او دانست، بخششی که در اصول و هدف، پیراسته و سالم و به بخشش فرمانروایان و زورمندانی که اموال و ثمره تلاش مردم را به دیگران می‌بخشیدند، شباهتی نداشت. علی بن ابی طالب در سراسر زندگی‌اش حتی یک‌بار نیز به چنین عطا و بخششی دست نیالود و آن را نشناخت، کرم و بخشش علی واژه‌ای است که از مردانگی و جوانمردی‌اش پرده برمی‌دارد. وی دختر خود را بدین جهت که گردنبندی از بیت المال به امانت گرفته بود تا در عیدی از اعیاد، خویش را بدان بیاراید، توبیخ و سرزنش می‌کند و با دست خود نخل‌های گروهی از یهودیان مدینه را آبیاری می‌کند به گونه‌ای که دست‌های مبارکش تاول می‌زند آن‌گاه که به مزدی دست می‌یابد آن را به بیچارگان و درماندگان می‌بخشد و یا با آن بردگانی را می‌خرد و فوراً آزاد می‌کند.

بخشش و کرم علی (ع) به حدّی بوده که معاویة بن ابی‌سفیان نیز بدان اعتراف کرده و می‌گوید: اگر علی، خانه‌ای پر از طلای ناب و خانه‌ای پر از علوفه داشته باشد، طلا را قبل از علوفه می‌بخشد^[۱].^[۲]