سیادت اسلام
مقدمه
سیادت اسلام، به معنای سروری، مجد و شرف یافتن اسلام است. قرآن کریم، سیادت اسلام و مسلمین را اصلی غیر قابل خدشه تلقی و شرط تحقق آن را ایمان قرار داد[۱]. این نوع از سیادت، به معنای نژادپرستی نیست؛ زیرا مراد از سیادت متعلق به عقیده و طرز فکر است، نه اشخاص و افراد ملت و جامعه.
از این‌رو، سیادت اکتسابی است و هر فرد، اجتماع، گروه و نژادی از هر رنگ و سرزمینی می‌تواند این عزّت و سیادت را به دست آورد. سیادت اسلام را به طور مشخّص، می‌توان در شعار آغازین مسلمانان «الإسلام يعلو و لا يعلى عليه»[۲] و نیز از آیه شریفه 
وَلِلَّهِ الْعِزَّةُ وَلِرَسُولِهِ وَلِلْمُؤْمِنِينَ
[۳] باز شناخت. به همین جهت، پذیرش سیادت و سلطه بیگانه در اسلام ممنوع شده است[۴]. سیادت اسلام، بایستی همواره در تعهدات بین المللی، رعایت و حفظ گردد[۵]، حتّی در تعهدات با ذمیان. طبق این اصل، عده‌ای از فقها بر ذمیان لازم شمرده‌اند تا از ساختن بناهای مرتفع نسبت به ساختمان‌های همسایگان مسلمان خود، خودداری نمایند و نیز از ارتکاب علنی اعمالی که باعث هتک حرمت مسلمین می‌گردد امتناع ورزند[۶].[۷]
منابع
پانویس
- ↑
وَلَا تَهِنُوا وَلَا تَحْزَنُوا وَأَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ
«و سستی نورزید و اندوهگین مباشید که اگر مؤمن باشید شما برترید» سوره آل عمران، آیه ۱۳۹.
- ↑ وسایل الشیعه، ج۱۷، ص۴۷۶؛ من لا یحضره الفقیه، ج۴، ص۳۳۴؛ القواعد الفقهیه، ج۱، ص۱۵۹.
- ↑ «فراپایگی تنها از آن خداوند و پیامبر او و مؤمنان است» سوره منافقون، آیه ۸؛ سوره توبه، آیه ۴۰.
- ↑ ر. ک: نفی سبیل.
- ↑ تحریر الوسیله، ج۱، ص۴۸۵، مسائل ۴ و ۵.
- ↑ جواهر الکلام، ج۲۱، ص۲۶۹-۲۷۰ و ۲۷۵؛ کنز العمال، ج۲، ص۳۰۴، شماره ۶۳۵۶.
- ↑ فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۱۲۳.