ضریح در معارف و سیره حسینی
این مدخل زیرشاخهٔ بحث ضریح است. ضریح از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ضریح در معارف و سیره حسینی - پرسش مرتبط نداردضریح محفظه‌ای که روی قبر مطهّر سید الشهدا (ع) و امامان و امامزادگان دیگر قرار دارد.
مقدمه
ضریح، هم به معنای گور، قبر بی لحد و مغاکی است که در میان گور سازند، برای مرده، شکاف میان گور یا در یک جانب آن یا شکاف، هم به معنای خانۀ چوبین و مشبّک و یا از مس و نقره و جز آنکه بر سر قبر امامی یا امامزاده سازند[۱]. در روایات است که "ضراح"، جایی در آسمان چهارم، در برابر کعبه است، خانه ای برای پروردگار[۲]. در فرهنگ دینی، ضریح قبور اولیاء خدا مقدّس و متبرّک است و آن را می‌‌بوسند و کنارش به زیارت می‌‌پردازند و هنرمندان و صنعتگران مسلمان در ساختن و پرداختن ضریح، ظریف‌کاری‌های جالبی دارند. در عرف رایج میان علاقه‌مندان سید الشهدا (ع)، تعبیر "ضریح شش گوشه" بار عاطفی خاصّی دارد و دل‌ها را به سوی خود جذب می‌‌کند و شوق شیعه را به زیارت آن ضریح مطهّر بر می‌‌انگیزد[۳].
منابع
پانویس
- ↑ لغت‌نامه، دهخدا.
- ↑ مجمع البحرین، طریحی.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۲۹۲.