عاشورا و انتظار
مقدمه
فرهنگ عاشورا، زمینه‌ساز فرهنگ انتظار است. انتظار، ادامه عاشوراست و چشم به راه حسین دیگری نشستن، در کربلایی به وسعت جهان. در زیارت عاشورا، در دو قسمت، از خون خواهی حسین (ع) در رکاب امام مهدی (ع) خبر می‌دهد[۱].
امام باقر (ع) فرمود: "یکدیگر را در روز عاشورا، این‌گونه تعزیت دهید: «أَعْظَمَ اللَّهُ أُجُورَنَا بِمُصَابِنَا بِالْحُسَيْنِ وَ جَعَلَنَا وَ إِيَّاكُمْ مِنَ الطَّالِبِينَ بِثَأْرِهِ مَعَ وَلِيِّهِ الْإِمَامِ الْمَهْدِيِّ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ (ع)»[۲]؛ خداوند اجر ما و شما را در مصیبت حسین (ع) بزرگ گرداند و ما و شما را از کسانی قرار دهد که به همراه ولی‌اش، امام مهدی از آل محمد (ع)، طلب خون آن حضرت کرده، به خون‌خواهی او برخیزیم. پاره‌ای روایات، عاشورا را روز ظهور حضرت مهدی (ع) ذکر کرده‌اند[۳].
پس انتظار، انتظار انتقام عاشوراست و یاران مهدی (ع) همه عاشورایی‌اند. کسانی می‌توانند در رکاب مهدی (ع) باشند و امام حق را یاری رسانند که در مکتب عاشورا، آبدیده شده و معیار جنگ و صلح را از او آموخته باشند که حسین (ع)، خود معیار سلم و حرب و تولّا و تبرّاست[۴].[۵]
