عبدالله اکبر بن حسن بن علی بن ابی‌طالب

مقدمه

عبدالله اکبر مکنّی به ابوبکر، فرزند امام حسن مجتبی (ع) است[۱]. مادرش ام‌ولد و نامش، رمله بود[۲]. وی از یاران والامقام امام حسین (ع) است[۳]، که پس از حضرت قاسم بن حسن (ع)[۴] به میدان رفت و چنین رجز خواند:

ان تُنْکِرُنی فَاَنابْنُ حَیْدَرَةضِرغامُ آجامٍ وَلَیْثٌ قَسْوَرَة
عَلی الأعادِیِ مِثْلُ ریحٍ صَرْصَرَةاَکیلُکُمْ بِالسَّیفِ کَیْلَ السَّنْدَرَة[۵]
«اگر مرا نمی‌شناسید، من فرزند حیدرم؛ چون شیر بیشه‌زاران شجاع و دلیرم. بر دشمنان همچو طوفانم و آنان را قتل عام خواهم کرد».

عبدالله، شجاعانه جنگید و ۱۴ سوار را با شمشیر و نیزه به هلاکت رساند، و سرانجام خود نیز به فیض شهادت نایل گشت[۶].[۷]

جستارهای وابسته

منابع

  1.   جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا

پانویس

  1. ناسخ التواریخ، ج۲، ص۳۲۹ و ج۲، ص۲۲۷.
  2. مقتل الحسین (ع)، مقرم، ص۲۶۴، منشورات شریف رضی.
  3. ناسخ التواریخ، ج۲، ص۳۲۳.
  4. عبدالله از حضرت قاسم (ع) بزرگ‌تر بود ولی پس از قاسم به میدان رفت. (ناسخ التواریخ، ج۲، ص۳۳۰)
  5. ناسخ التواریخ، ج۲، ص۳۲۹؛ وسیلة الدارین، ص۲۵۰؛ دائرة المعارف الحسینیه، ج۵، ص۱۶۳. خوارزمی رجز فوق را به عبدالله بن حسن (بدون لقب اصغر و اکبر) نسبت داده است. (مقتل الحسین (ع)، خوارزمی، ج۲، ص۳۲، انوارالهدی).
  6. ناسخ التواریخ، ج۲، ص۳۲۹؛ فرسان الهیجاء، ج۱، ص۲۳۸ به نقل از ناسخ، نویسندگان ناسخ و فرسان به نقل از «مقاتل الطالببین» کشنده عبدالله را، حرملة بن کاهلی اسدی و هانی بن ثبیت قاضی ذکر کردهاند؛ ولی با مراجعه به این کتاب معلوم شد ابوالفرج، سخنی از عبدالله اکبر و یا اصغر نگفته، بلکه آن دو را کشنده عبدالله بن حسن (ع) (بدون لقب اصغر و اکبر) دانسته است. (مقاتل الطالببین، ص۵۸ و ۵۹، دار الکتاب).
  7. جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، ص:۲۲۶.