عطاء بن ابی‌مسلم خراسانی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

ابوایوب عطاء بن عبدالله خراسانی بلخی مولای مهلب بن ابی صفره بود[۱] و در سال ۵۰ یا ۶۰ه‍ متولد شد. او را اهل سمرقند یا بلخ دانسته‌اند که در شام سکونت داشت.[۲] در زمره بصریین به شمار می‌‌رفت و به سبب سفر به خراسان و مدتی اقامت در آنجا، به خراسانی ملقب گردید.[۳]

او از افرادی چون سعید بن مسیب، سعید بن جبیر، ابومسلم خولانی و عروة بن زبیر روایت نموده و شاگردانی هم چون فرزندش عثمان، ضحاک بن مزاحم هلالی و عبدالرحمن بن یزید بن جابر را تربیت کرد.[۴]

عطاء فردی موثق، فقیه،[۵] مفسر،[۶] واعظ و اهل فتوا، جهاد و عبادت[۷] بود. وی در سال ۱۳۳ یا ۱۳۵ه‍ درگذشت و در بیت المقدس دفن گردید.[۸] تفسیر قرآن و تنزیل قرآن اثر اوست.[۹]

جستارهای وابسته

منابع

  1. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱

پانویس

  1. التاریخ الکبیر ۶/۴۷۴.
  2. تاریخ مدینة دمشق ۴۰/۴۱۶ و ۴۲۲.
  3. سیر اعلام النبلاء ۶/۱۴۰.
  4. تاریخ مدینة دمشق ۴۰/۴۱۶.
  5. تاریخ مدینة دمشق ۴۰/۴۱۶.
  6. طبقات المفسرین ۱/۳۸۵.
  7. سیر اعلام النبلاء ۶/۱۴۰.
  8. تاریخ مدینة دمشق ۴۰/۴۳۶.
  9. فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی، ج۱ ص۵۱۷.