علم امام به قرآن و چگونگی آن (مقاله)

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
علم امام(ع) به قرآن و چگونگی آن
رتبه علمیعلمی پژوهشی
زبانفارسی
نویسندگانمحمود قیوم‌زاده محمد تقی شاکر
مذهبشیعه
منتشر شده دردوفصلنامه آموزه‌های قرآنی
وابسته بهدانشگاه علوم اسلامی رضوی
محل نشرمشهد، ایران
تاریخ نشرپاییز و زمستان ۱۳۹۱
شماره۱۶
شماره صفحاتاز صفحه ۱۵۱ تا ۱۶۸ مجله
ناشر الکترونیکپایگاه مجلات تخصصی نور

علم امام(ع) به قرآن و چگونگی آن عنوان مقاله‌ای است که به بررسی آگاهی امامان به قرآن به عنوان یکی از منابع علم ایشان می‌پردازد.این مقاله توسط محمود قیوم‌زاده و محمد تقی شاکر به زبان فارسی نوشته شده و در دوفصلنامه آموزه‌های قرآنی پاییز و زمستان ۱۳۹۱ (شماره ۱۶) در ۱۸ صفحه منتشر شده است.[۱]

چکیده مقاله

  • نویسندگان در ابتدای چکیده مقاله می‌نویسند: «از دیدگاه امامیه امام معصوم دانشی الهی دارد، از این رو نقش هدایتگری او ظاهر تا باطن جامعه و همه انسان‌ها را دربرمی‌گیرد. آیات و روایات علم الهی ائمه را به روشنی اثبات می‌کنند»
  • در ادامه چکیده این مقاله آمده است: «مقاله حاضر یکی از منابع این علم را تحلیل می‌کند. احادیث، قرآن را از منابع مهم آگاهی و علم گستردهْ امام بیان کرده‌اند.»
  • نویسندگان مقاله بر این باورند که : «ائمهْ اطهار آگاهی به حقایق و بطون قرآن را از پیامبر اکرم فرا گرفته و در کارکردی تبیینی به تفسیر و تحلیل آموزه‌های قرآنی پرداخته‌اند. بنابراین امام فصل‌الخطابِ اختلافات و بازگوکننده تعالیم نبوی است. با این همه، درک حقایق قرآن مجاری گوناگونی دارد که خداوند به دلیل جایگاهی که برای امام مقرر کرده است، او را از آن بهره‌مند می‌سازد.»[۲]

فهرست مقاله

  • چکیده؛
  • مقدمه؛
  • چندگانگی منابع علم امام؛
  • نیاز به مفسر از نگاه آیات؛
  • نیاز به آگاهان از قرآن پس از پیامبر؛
  • آگاهان از قرآن چه کسانی‌اند؟
  • ویژگی آگاهی ائمه(ع) به قرآن؛
  • معارف قرآن و ظهر و بطن آن؛
  • چگونگی آگاهی امام به معارف قرآن؛
  • بازتاب علم امام به قرآن؛
  • نتیجه‌گیری؛
  • کتاب‌شناسی.

دربارهٔ پدیدآورندگان

پانویس