قانون ارث

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

  • به فرموده امام کاظم (ع)، خداوند ارواح را دو هزار سال پیش از بدن‌ها آفرید. هریک از آن‌ها که با دیگری در آسمان‌ها آشنا شد، در زمین نیز باهم آشنا خواهند بود و هرکدام که از دیگری بیگانه بوده است، در زمین نیز چنان خواهد بود. هنگامی که حضرت قائم (ع) قیام کند، به برادر دینی ارث می‌دهد و ارث برادر نسبی را قطع می‌کند و این است معنای قول خداوند در سوره مؤمنون: فَإِذَا نُفِخَ فِي الصُّورِ فَلا أَنسَابَ بَيْنَهُمْ يَوْمَئِذٍ وَلا يَتَسَاءَلُونَ[۱]؛ پس هنگامی که در شیپور صور دمیده شود، هیچ نسبی بین آنان نخواهد بود و هرگز از علت آن جویا نخواهند شد[۲].
  • امام صادق (ع) نیز می‌فرماید: "خداوند دو هزار سال پیش از آن‌که پیکرها را آفرید، بین ارواح برادری برقرار کرد. هنگامی که قائم ما اهل بیت قیام کند، برادرانی که بین‌شان برادری برقرار شده است، از یک‌دیگر ارث می‌برند و برادران نسبی که از یک پدر و مادر هستند از یک دیگر ارث نمی‌برند"[۳][۴].

منابع

پانویس

  1. سوره مؤمنون، ۱۰۱.
  2. دلائل الامامه، ص ۲۶۰؛ تفسیر برهان، ج ۳، ص ۱۲۰.
  3. بحار الانوار، ج ۶، ص ۲۴۹؛ روضة المتقین، ج ۱۱، ص ۴۱۵.
  4. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۵۵۳.