قبر امام حسین
مقدمه
اولین بار بنی اسد پس از دفن اجساد شهدا و پیکر سید الشهدا، علامتی بر قبر نهادند. از اینکه توّابین در سال‌های ۶۳ یا ۶۴ بر سر قبر امام حسین می‌آمدند، می‌‌فهمیم که آن هنگام، آشنا و شناخته شده بوده است. بنا به تشویق اولیاء دین، مدفن آن حضرت از همان آغاز، مورد زیارت شیعه قرار گرفت، چه پنهانی و چه آشکار.
در زمان بنی امیّه، قبّه‌ای بر قبر شریف ساخته شد و تا زمان هارون الرشید باقی بود. وی قبر را خراب و محلّ آن را صاف کرد و درخت سدری را که (به نشانۀ قبر) در آنجا بود، قطع کرد. بار دیگر در زمان مأمون ساخته شد. سپس در سال ۲۳۶ و ۲۳۷ هجری به دستور متوکّل عباسی، قبر و خانه‌های اطراف آن خراب شد و به جای آن زراعت کردند و مانع رفت و آمد مردم شدند. بازهم در سال ۲۴۷ به دستور متوکّل قبر را خراب کردند و چندین نوبت دیگر این تخریب انجام گرفت. بنای فعلی مرقد و حرم سید الشهدا به قرن هشتم هجری بر می‌گردد. البته بارها مرمّت‌ها و اضافاتی انجام گرفته است. در سال ۱۲۱۶ هجری وهّابی‌ها با سپاهی از منطقۀ نجد حمله کرده و حرم حسینی را غارت و تخریب کردند و اسب‌ها را در صحن مطهّر بستند[۱].[۲]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ اعیان الشیعه، ج۱، ص۶۲۹.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۳۸۰.