قوم نوح در علوم قرآنی
این مدخل زیرشاخهٔ بحث قوم نوح است. قوم نوح از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: قوم نوح در علوم قرآنی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
قوم نوح (ع) مردمانی بت‌پرست بودند که به‌شدت از این بت‌ها دفاع می‌کردند. حضرت نوح (ع) در مدتی طولانی (۹۵۰ سال) به ارشاد آنان پرداخت؛ اما جز تمسخر، استهزا و لجاجت از آنان چیزی ندید. آنان با بهانه‌های مختلفی چون برخورداری خود از مکنت و قدرت یا ایمان آوردن افراد فرودست به نوح (ع) از گرویدن به او سر باز می‌زدند و او را گمراه، دیوانه و جن‌زده می‌خواندند و انواع شکنجه‌های جسمی و روحی را در حق او روا می‌داشتند؛ تا این که خداوند به ایشان وحی کرد جز آن گروه اندک که هم‌اکنون ایمان آورده‌اند، کس دیگری به او ایمان نخواهد آورد. ﴿وَأُوحِيَ إِلَى نُوحٍ أَنَّهُ لَنْ يُؤْمِنَ مِنْ قَوْمِكَ إِلَّا مَنْ قَدْ آمَنَ فَلَا تَبْتَئِسْ بِمَا كَانُوا يَفْعَلُونَ﴾[۱]؛ از این رو، آن بزرگوار آنان را نفرین کرد و خواهان عذاب الهی در حق آنان شد. خداوند نیز دستور ساختن کشتی بزرگی را به او داد. پس از آماده شدن کشتی و هنگام نزدیک شدن زمان نزول عذاب، خطاب رسید از هر حیوان یک جفت و نیز خانواده خویش و مؤمنان را در کشتی سوار کن. آن‌گاه بلایی آسمانی نازل شد و امواج خروشان سیل همه را هلاک کرد؛ جز آنان که در کشتی بودند.
در قاموس کتاب مقدس آمده است: "چون شقاوت و شرارت بنی‌نوع بشر شدت کرد اراده و مشیت حضرت اقدس الهی بر این قرار گرفت که تمام جنس بشر را غیر از نوح (ع) و خانواده وی هلاک کند. بنابراین، طوفان را بر زمین آورد و نوح (ع) را ۱۲۰ سال پیش از وقوع آن اعلام فرمود که کشتی از برای خلاصی خانواده خود ترتیب دهد در این مدت، نوح (ع) همواره به پند و اندرز مردم مشغول بود؛ اما ایشان را پند او ناپسند آمد و نصایح او را قبایح و هذیان پنداشته، اعتنایی نکردند". سپس ماجرای طوفان را ذکر می‌کند[۲].[۳]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ «و به نوح وحی شد که از قوم تو جز کسانی که (تا کنون) ایمان آورده‌اند ایمان نخواهند آورد پس، از آنچه می‌کنند اندوهناک مشو!» سوره هود، آیه ۳۶.
- ↑ هاکس، جیمز، قاموس کتاب مقدس، صفحه ۸۹۶؛ قرشی بنابی، علی اکبر، قاموس قرآن، جلد۷، صفحه ۱۱۸؛ رسولی، هاشم، قصص قرآن، جلد۱، صفحه ۵۲؛ خزائلی، محمد، اعلام القرآن، صفحه ۶۴۱؛ خرمشاهی، بهاءالدین ،دانش نامه قرآن وقرآن پژوهی، جلد۲، صفحه ۱۴۱۴.
- ↑ فرهنگ نامه علوم قرآنی، ج۱، ص ۳۸۸۱.