محمد بن اورمه قمی در تاریخ اسلامی

آشنایی اجمالی

محمد بن اورمه قمی از شیعیان و از اصحاب مخلص امام هادی(ع) است. او همان فردی است که از سوی امام هادی(ع) توقیع و بیانیه‌ای در باره برائت او از غلو و افراط در عقیده به بزرگان قم صادر شد^[۱].

نجاشی در رجالش او را تحت عنوان ابو جعفر محمد اورمه (محمد بن اورمه قمی) معرفی می‌کند و می‌نویسد: قمیان او را به غلو متهم و حتی فردی را برای قتل او مأمور کردند، ولی چون متوجه شدند که اوقات خود را از آغاز شب تا پایان به نماز سپری می‌سازد، دست از او برداشتند. برخی گفته‌اند، که از سوی امام هادی(ع) توقیعی (بیانیه‌ای) انتشار یافت که برائت او را از نسبت‌های ناروا نشان می‌داد و کتاب‌های او را تأیید میکرد^[۲].

وی یکی از مفسران بزرگ شیعه است و کتابی به نام «تفسیر قرآن» دارد. او بیش از ۳۶ تألیف دارد که مشهورترین آنها تفسیر القرآن است. الوضوء، الزکاة، الحج، النکاح، الطلاق، الحدود، ما نزل فی القرآن لا امیرالمؤمنین، حقوق المؤمن و... از دیگر آثار او به شمار می‌رود.^[۳]

منابع

قریشی، سید حسن، اصحاب ایرانی ائمه اطهار

پانویس

↑ الذریعه، ج۷، ص۲۴۱؛ محمد شفیعی، مفسران شیعه، ص۶۶.
↑ نجاشی، رجال، ص۳۲۹ و ۳۳۰.
↑ قریشی، سید حسن، اصحاب ایرانی ائمه اطهار، ص 300-301.

[1] الذریعه، ج۷، ص۲۴۱؛ محمد شفیعی، مفسران شیعه، ص۶۶.

[2] نجاشی، رجال، ص۳۲۹ و ۳۳۰.

[3] قریشی، سید حسن، اصحاب ایرانی ائمه اطهار، ص 300-301.

[۱]

[۲]

[۳]