شیعه معتقد است که مهدی، فاطمی است؛ یعنی از فرزندان آن بانوی بزرگوار است و پسر امام حسن عسکری (ع) و دوازدهمین امام و وصی و جانشین پیامبر است. شیعه برخلاف سایر فرق اسلامی معتقد است که زمین هیچ‌گاه خالی از حجت نخواهد بود[۱]، لذا یکی از امتیازاتش از سایر فرق، اعتقاد به مهدی موعود (ع) با نام و نشان است.
شیعه درباره وجود حضرت مهدی (ع) و ظهور او در آخر الزمان، کتاب‌های بسیاری تألیف کرده و مقالات و رساله‌های بسیاری نوشته است. این نوشتن عمدتا از زمان امام حسن عسکری (ع) شروع شده و تا عصر حاضر ادامه یافته است. برخی از کتاب‌های شیعه که درباره حضرت مهدی (ع) نوشته شده (چه مستقلا و چه فصلی از کتاب) عبارتند از: "اصول کافی" از کلینی، "اکمال الدین" از صدوق، "ارشاد" از شیخ مفید، "الوجیزه فی الغیبة" از سید مرتضی علم الهدی، "غیبة" از شیخ طوسی، "غیبة نعمانی" از محمد بن ابراهیم نعمانی، "الملاحم و الفتن" از سید بن طاووس، "اعلام الوری" از امین الاسلام طبرسی، "المحجة فیما نزل فی القائم الحجة" از سید هاشم بحرانی، "بحار الانوار" علامه محمد باقر مجلسی، "اثبات الهدی" از شیخ حر عاملی، "نجم الثاقب" از میرزا حسین نوری، "منتخب الاثر" از آیت الله صافی و ده‌ها کتاب دیگر[۲].
این مدخل زیرشاخهٔ بحث امام مهدی است. امام مهدی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: امام مهدی در قرآن - امام مهدی در حدیث - امام مهدی در کلام اسلامی - پرسش‌های مرتبط