وزارت تفویض در فقه سیاسی
این مدخل زیرشاخهٔ بحث وزارت تفویض است. وزارت تفویض از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: وزارت تفویض در فقه سیاسی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
وزارت تفویض، نقطه مقابل وزارت تنفیذ، به مقامی گفته می‌شد که از سوی خلیفه به شخصی با عنوان وزیر اعطا و بخشی از تدبیر امور جامعه به رأی و امضای او واگذار می‌گردید[۱]. این وزیر، جز در سه مورد از اختیارات تام برخوردار بود:
- ولایت‌عهدی؛
- عزل وزیر؛
- عدم استفاده از حق استعفا.
از وزرای تفویض، می‌توان به آل برمک "یحیی بن اکثم" و "ابن الفرات" در دولت عباسی اشاره کرد[۲]. پیشینه وزیر تفویض در قرآن کریم، به درخواست حضرت موسی S از خداوند برای وزارت هارون باز می‌گردد. 
وَاجْعَلْ لِي وَزِيرًا مِنْ أَهْلِي
[۳].[۴]
منابع
پانویس
- ↑ ابویعلی، الاحکام السلطانیه، ص۲۲؛ ر. ک: وزارت تنفیذ. تاریخ طبری، ج۳، ص۴۲۰؛ طبقات الکبری، ج۳، ص۲۰۲.
- ↑ تاریخ التمدن الاسلامی، ج۱، ص۱۵۴.
- ↑ «و از خانواده‌ام دستیاری برایم بگمار» سوره طه، آیه ۲۹.
- ↑ فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۱۸۱.