سخنان پیامبر خاتم: تفاوت میان نسخه‌ها

* [[پیامبر خاتم|پیامبر اکرم]] {{صل}} درباره سخنان خودش فرمود: {{عربی|" أُعْطِیتُ جَوَامِعَ الْکَلِمِ"}}؛<ref>شیخ طوسی، امالی، ج ۲، صص ۹۸ و ۹۹.</ref> [[خدا]] به من کلمات جامع داده است؛ [[خدا]] به من قدرتی داده است که با یک [[سخن]] کوچک یک [[دنیا]] مطلب می‌توانم بگویم. در [[حدیث]] معروفی، [[پیامبر خاتم|پیامبر اکرم]] فرمود: {{عربی|"نَضَّرَ اللَّهُ عَبْداً سَمِعَ مَقَالَتِی فَوَعَاهَا وَ بَلَغَهَا مَنْ لَمْ یَسْمَعْهَا"}}؛ [[خدا]] خرم سازد چهره آن بنده‌ای را که [[سخن]] مرا بشنود و ضبط کند و برساند به کسانی که آنها از من نشنیده‌اند.  بعد این جمله را اضافه فرمود: {{عربی|"فَرُبَّ حَامِلِ فِقْهٍ غَیْرُ فَقِیهٍ وَ رُبَّ حَامِلِ فِقْهٍ إِلَى مَنْ هُوَ أَفْقَهُ مِنْهُ"}}؛<ref>شیخ عباس قمی، سفینة البحار، ج ۱، ص ۳۹۲.</ref> فرق [[فقه]] با [[فهم]] این است که [[فهم]]، مطلق فهمیدن است و [[فقه]]، [[فهم]] عمیق را می‌گویند. وقتی که [[فقه]] به [[کلام]] اطلاق بشود، یعنی سخنی که عمق زیاد دارد. فرمود: بسا مردمی که حامل یک [[سخن]] عمیق‌اند ولی خودشان عمیق نیستند. جمله را همیشه [[نقل]] می‌کند، ولی خودش نمی‌تواند به عمق آن پی ببرد. باز فرمود: بسا مردمی که جمله‌ای را، فقهی را حمل می‌کنند، یعنی جمله‌ای را که از من شنیده‌اند، حفظ دارند، [[فقیه]] هم هستند، ولی [[نقل]] می‌کند برای کسی که از خود او فقیه‌تر و عمیق‌تر است و عمق فکرش بیشتر است. او که وقتی برایش [[نقل]] می‌کند چیزهایی می‌فهمد که خود این که برای او [[نقل]] کرده نمی‌فهمد.<ref>[[مرتضی مطهری|مطهری، مرتضی]]، [[سیری در سیره نبوی (کتاب)|سیری در سیره نبوی]] مجموعه آثار، ج ۱۶، صص ۴۲ و ۴۳.</ref>

# [[مؤمن]]، همواره در جست‌وجوی [[حکمت]] است.  

# [[مسلمان]] آن است که [[مسلمانان]] از دست و زبان او در [[آسایش]] باشند.  

# [[پروردگار]] همه یکی است و پدر همه یکی. همه [[فرزند]] آدمید و [[آدم]] از خاک است. گرامی‌ترین شما نزد [[خداوند]]، [[پرهیزکارترین]] شما است.

# [[خشم]] مگیر و اگر گرفتی، لختی در [[قدرت]] کردگار بیندیش.  

# [[راستی]] به [[دل]] [[آرامش]] می‌بخشد و از [[دروغ]]، [[شک]] و پریشانی می‌زاید.  

# [[مؤمن]] آسان انس می‌گیرد و مأنوس دیگران می‌شود.  

# [[مؤمنان]] همچو اجزای یک بنا، همدیگر را نگه می‌دارند.  

# [[مردم]] مانند دندانه‌های شانه، با هم برابرند.

# [[شرافت]] [[مؤمن]] در شب زنده‌داری و [[عزت]] او در [[بی‌نیازی]] از دیگران است.

# [[دانشمندان]]، تشنه آموختن‌اند.  

# [[پرهیزکاری]]، [[جان]] و تن را [[آسایش]] می‌بخشد.

# [[بهترین]] [[دوست]] شما آن است که معایب شما را به شما بنماید.  

# [[دانش]] را به بند نوشتن درآورید.  

# [[مؤمن]] از یک سوراخ، دو بار گزیده نمی‌شود.  

# [[بهترین]] [[مردم]]، سودمندترین آنان به حال دیگران‌اند.  

# [[بهترین]] خانه شما آن است که یتیمی در آن به [[عزت]] زندگی کند.  

# [[مردم]] را از دوستانشان بشناسید؛ چه، [[انسان]] هم‌خوی خود را به [[دوستی]] می‌گیرد.

# [[گناه]] پنهان، به [[صاحب]] [[گناه]] زیان می‌رساند؛ [[گناه]] آشکار، به [[جامعه]].

# [[مرگ]]، ما را از هر ناصحی بی‌نیاز می‌کند.  

# [[زیبایی]] شخص، در گفتار او است.  

# [[عبادت]]، هفت گونه است که از همه والاتر، طلب روزی [[حلال]] است.

# [[خداوند]] [[دوست]] ندارد که بنده‌ای را بین یارانش، با امتیاز مخصوص ببیند.

# [[بهترین]] کار خیر، [[اصلاح]] بین [[مردم]] است.