ولایت در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

از آنجایی که [[ولایت]] برای خداوند، ذاتی و اصلی است<ref> [[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[ولایت فقیه ولایت فقاهت و عدالت (کتاب)|ولایت فقیه ولایت فقاهت و عدالت]]، ص۱۳۲.</ref>؛ بحث منشأ و سبب ولایت درباره خداوند معنایی نداشته باشد؛ چون همان‌طوری‌که ولایتش ذاتی است، سببش نیز ذاتی‌ خواهد بود. مسأله مهم تبیین سبب در ولایت غیر [[الهی]] است.

همان‌طوری که ولایت برای [[انسان]]، عرضی است نه ذاتی، منشأ و سبب آن نیز عرضی خواهد بود. بدین جهت باید دانست که سبب آن چیست؟ [[خداوند متعال]] راه‌های متعددی را نشان داده که اگر کسی آن را بپیماید، نتیجه‌اش تقرب به خداوند می‌شود و این [[تقرب]] سبب اعطای [[ولایت الهی]] به او خواهد شد. بهترین راه وصول به [[مقام]] والای ولایت، [[معرفت]] و [[اخلاص]] در عمل است<ref> [[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[ولایت در قرآن - جوادی آملی (کتاب)|ولایت در قرآن]]، ج۱، ص۱۱۱.</ref>. از آنجایی‌که ولایت از راه [[قرب به خدا]] حاصل می‌‌شود، باید [[قرب]] از طرف [[عبد]] شروع بشود؛ چون از طرف [[خدای سبحان]] خواه ناخواه این قرب حاصل است. خدای سبحان که {{متن قرآن|بِكُلِّ شَيْءٍ مُحِيطً}}<ref>«و خداوند به هر چیزی، نیک داناست» سوره نساء، آیه ۱۲۶.</ref> است، معقول نیست از چیزی دور باشد. پس اگر انسان بخواهد این اضافه را برقرار کند، باید به وسیله [[اعمال شایسته]]، خود را به خدا نزدیک گرداند<ref> [[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[ولایت در قرآن - جوادی آملی (کتاب)|ولایت در قرآن]]، ج۱، ص۵۸.</ref>.