آیه سلام در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[مسلمانان]] هر [[روز]] هنگام [[ملاقات]] با یکدیگر، [[کلام]] خود را با «[[سلام]]» آغاز می‌کنند؛ حتی برخی هنگام جدا شدن نیز، از کلمه سلام استفاده می‌نمایند. بسیاری از [[خطیبان]]، کلام خود را با سلام آغاز و ختم می‌کنند. [[مؤمنین]] در هر [[نماز]]، بر [[پیامبر]] {{صل}} و [[آل]] او {{عم}} سلام و [[صلوات]] می‌فرستند و هنگام [[تشرّف]] و [[زیارت]] مراقد [[مطهر]] ایشان، پس از سلام، [[اذن]] ورود می‌خواهند. در [[آیات]] مختلف، [[خداوند]] بر [[پیامبران]] و اصفیائش {{عم}}، سلام فرستاده است.

امر به داخل شدن در «سِلم»، مخصوص مقطع زمانی خاصی نیست؛ بلکه به طور مستمر بر مؤمنین [[واجب]] است که برای یکرنگی با [[توحید]]، در [[مقام]] [[سلم]] با [[اولیای الهی]] {{عم}} باشند. از سوی دیگر، [[سلام بر پیامبر]] {{صل}} و [[برگزیدگان خداوند]]، به صورت ضمنی دلالت بر [[تبعیت]] از آنان می‌نماید. لازمه این امر، [[عصمت]] و [[پاکی]] آنان از هرگونه [[گناه]] و [[زشتی]] و [[تبعیت]] تام ایشان از [[خداوند]] است؛ که مصداق کامل [[تسلیم]] و مسلم بودن می‌باشد. تسلیم در برابر [[پیامبر]] {{صل}} و [[اهل]] بیتش {{عم}} جلوه دیگری از امر به تبعیت از [[هدایت الهی]] است که در [[آیات]] دیگر مطرح شده است و [[روایات]] گوناگون در این باره، مصداق آن را منحصر در [[اهل بیت]] {{عم}} می‌داند..<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۵ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۵ ص ۱۵۵.</ref>

نکته قابل توجه آنکه در [[قرآن]]، هنگام سلام به انبیای عظام {{عم}}، بر مرتبه [[ایمان]] آنان نیز تأکید گردیده است. با توجه به آنکه معمولاً ذیل [[آیات قرآن]] دلیل بر صدر [[آیه]] است، چنین سیاقی بیانگر [[هماهنگی]] میان ایمان [[مؤمنین]] و مقام سلام آنها در قرآن است؛ به این ترتیب که به تناسب شدت مرتبه [[ایمان]] [[مؤمنین]]، [[قلب]] و [[روح]] آنان از کدورت [[گناه]] و تعلقات غیر [[الهی]]، به توجه و [[مراقبه]] دائم بر [[توحید]] و [[عوالم غیب]] باز می‌گردد و در نتیجه، از [[شر]] وساوس [[نفس اماره]] و [[ولایت شیطان]]، به [[سلام الهی]] و در نتیجه [[ولایت]] پرودگار وارد می‌شود.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۵ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۵ ص ۱۶۷.</ref>

* مقام سلم الهی، همان مقام امامتی است که خداوند برای [[رسول]] خود {{صل}} و اوصیای معصومش {{عم}} یکی بعد از دیگری مقرر داشت»<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۵ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۵ ص ۱۸۰.</ref>