بوء در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

* بوء: [[رجوع]]<ref>ابن فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۱، ص۳۱۲.</ref>، ساکن‌ کردن، مسکن‌ دادن<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۱، ص۳۵۰.</ref>، استقرار بخشیدن، جای‌دادن<ref>بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۳۲.</ref>، منزل‌دادن<ref>خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۸، ص۴۱۱.</ref>.  

* در [[نهج البلاغه]] آمده است: "تا [[ثواب]] [[پاداش]] و [[قصاص]] برابر باشد"<ref>{{متن حدیث|فَيَكُونَ الثَّوَابُ جَزَاءً وَ الْعِقَابُ بَوَاءً}}</ref>؛ ولی مجمع‌البیان و المنار و غیره معنای اصلی آن را [[رجوع]] گفته‌اند.

* فرق بین تبوئه و اسکان: تبوئه نازل‌ کردن است، به صورت مطلق و اسکان نازل‌ کردن است به اعتبار [[نزول]] در مسکن.

* اسکان و تهیه اقامتگاه برای [[مردم]] از [[وظایف]] اصلی یک [[حکومت]] و [[دولت]] است. ایجاد مجتمعی ایمن با تأمین حدأقل نیازهای مادی [[مردم]] از اصولی است که [[قرآن کریم]] بارها از آن در قالب [[نعمت]] و [[رزق]] یاد کرده است. {{متن قرآن|أَوَلَمْ نُمَكِّنْ لَهُمْ حَرَمًا آمِنًا يُجْبَى إِلَيْهِ ثَمَرَاتُ كُلِّ شَيْءٍ}}<ref>«آیا ما به آنان در حرمی امن جایگاه ندادیم که فرآورده‌های هر چیز را که رزقی از نزد ماست به سوی آن می‌آورند؟» سوره قصص، آیه ۵۷.</ref><ref>[[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم]]، ص:۱۵۳.</ref>.