جهاد در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''جهاد''' در لغت به معنای [[مشقت]] یا وسع و [[طاقت]] است. در اصطلاح [[شرعی]] نیز به معنای بذل نفس و [[مال]] خود در [[راه]] اعتلای [[دین اسلام]] و [[اقامه شعائر]] [[ایمان]] است<ref>{{عربی|و شرعا... فهو بذل النفس و المال لإعلاء كلمة الإسلام و إقامة شعائر الإيمان}} (سیوری حلی، کنزالعرفان فی فقه القرآن، ج۱، ص۳۴۰).</ref>. [[جهاد]] یکی از مفاهیمی است که هرچند [[قبل از ظهور اسلام]] نیز وجود داشته است، دین اسلام آن را به معنای جدیدی به کار برد و در نتیجه آن را به مفهومی [[دینی]] تبدیل کرد<ref>به این نوع مفاهیم، حقایق شرعی می‌گویند.</ref>. جهاد از حیث [[دشمنان]] یعنی افرادی که علیه آنها جهاد انجام می‌شود، به سه نوع تقسیم می‌شود: [[جهاد با اهل کتاب]]، [[جهاد با کفار]] غیر [[اهل کتاب]]، [[جهاد با اهل بغی]] (افرادی که بر [[حکومت اسلامی]] [[شورش]] می‌کنند). دسته‌بندی دیگری از جهاد در [[کتب فقهی]] وجود دارد که بر اساس غرض آن است: اگر غرض از جهاد [[دعوت به اسلام]] باشد، [[جهاد ابتدایی]] نام دارد. اگر غرض [[دفاع]] از [[سرزمین‌های اسلامی]] در مقابل [[حمله]] و خطر [[دشمن]] باشد، [[دفاعی]] نام دارد. اگر جهاد به غرض [[حفاظت]] از [[جان]] یا مال یا نوامیس افرادی که جان و مالشان محترم است، باشد<ref>محترم است؛ یعنی جان، مال و نوامیس آنها بر دیگران حرام است؛ به خلاف افرادی چون قاتلان که به حکم قصاص کشتنشان به دستور حاکم حلال است.</ref>، نوع دیگر جهاد است<ref>حائری طباطبایی، ریاض المسائل فی تحقیق الأحکام بالدلائل، ج۸، ص۷-۸.</ref>. در این نوع جهاد، بحث درباره جواز [[مقاومت]] تا سرحد کشته شدن برای [[دفاع از مال]]، دفاع از جان و دفاع از نوامیس است. بحث اصلی کتب جهاد درباره دو نوع اول جهاد است. [[هدف]] و غرض از [[جهاد دفاعی]]، دفاع از [[مسلمین]] در مقابل حمله و خطرهای وارده است؛ اما در خصوص جهاد ابتدایی اهداف و اغراض متعددی بیان شده است. پیش از آنکه به صورت تفکیکی به این موارد پرداخته شود، دو اصطلاح [[جهاد اکبر]] و [[جهاد اصغر]] معنا می‌شود. در اصطلاح جهاد اکبر و اصغر از فرمایشی از [[رسول خدا]] {{صل}} گرفته شده است: [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} فرمودند که [[پیامبر خدا]] گروه نظامی‌ای را [برای مأموریتی] فرستادند. آن‌گاه که این گروه برگشت، پیامبر خدا {{صل}} فرمود: آفرین بر قومی که جهاد اصغر را انجام داد و جهاد اکبر همچنان بر آنان باقی است. آن‌گاه پرسیدند: ای پیامبر خدا، جهاد اکبر چیست؟ [[پیامبر اکرم]] {{صل}} فرمودند: [[جهاد با نفس]]. [[بهترین جهاد]]، جهادی است که [[انسان]] با نفس خود می‌کند<ref>{{متن حدیث|عَنْ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ {{ع}} قَالَ: إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ {{صل}} بَعَثَ سَرِيَّةً فَلَمَّا رَجَعُوا قَالَ مَرْحَباً بِقَوْمٍ قَضَوُا الْجِهَادَ الْأَصْغَرَ وَ بَقِيَ عَلَيْهِمُ الْجِهَادُ الْأَكْبَرُ قِيلَ يَا رَسُولَ اللَّهِ وَ مَا الْجِهَادُ الْأَكْبَرُ قَالَ جِهَادُ النَّفْسِ وَ قَالَ {{ع}} أَفْضَلُ الْجِهَادِ مَنْ جَاهَدَ نَفْسَهُ‏ الَّتِي‏ بَيْنَ‏ جَنْبَيْهِ‏}} (ابن بابویه (شیخ صدوق)، معانی الاخبار، ص۱۶۰).</ref>. آن‌گونه که در [[روایت]] فوق نیز عیان است، جهاد اکبر به [[مجاهدت]] با خواهش‌ها و هوس‌های [[نفسانی]] و جهاد اصغر به [[جهاد]] در جبهه‌های [[جنگ]] اطلاق می‌شود»<ref>[[اصغرآقا مهدوی|مهدوی]] و [[سید محمد صادق کاظمی|کاظمی]]، [[کلیات فقه سیاسی (کتاب)|کلیات فقه سیاسی]]، ص ۱۱۰.</ref>

== مقدمه ==

== معناشناسی جهاد ==

== مصادیق جهاد در اسلام ==

== [[هدف از جهاد]] ==

== اقسام جهاد ==

== جهاد در روابط سیاسی اسلام ==

علاوه بر کتاب الجهاد که در [[میراث فقهی]] [[شیعه]] به چشم می‌خورد، در برخی از مقاطع [[تاریخی]] به خاطر [[ضرورت]] زمانه و نیاز [[جامعه]] رساله‌های مستقلی در موضوع جهاد و مباحث مرتبط با آن نوشته شده و [[تکلیف]] مردم و [[زمامداران]] وقت را در این موضوع روشن کرده‌اند. از آن جمله می‌توان به رساله‌ها و فتاوای جهادیۀ [[فقیهان]] در عصر قاجار اشاره کرد که به تناسب [[تجاوز]] روس و [[انگلیس]] به [[ایران]]، [[عراق]]، و دیگر [[کشورهای اسلامی]] و ضرورت دفاع از سرزمین‌های اسلامی از سوی فقیهان به رشته تحریر درآمده است<ref>برای نمونه ر. ک: میرزای قمی، جامع الشتات، کتاب الجهاد؛ کاشف الغطاء، کشف الغطاء، کتاب الجهاد؛ (جهادیه فتاوای جهادیه علما و مراجع عظام در جنگ جهانی اول)، به کوشش کاووسی و صالحی.</ref>.<ref>[[سید جواد ورعی|ورعی، سید جواد]]، [[درسنامه فقه سیاسی (کتاب)|درسنامه فقه سیاسی]]، ص ۸۴.</ref>

== جهاد در فقه سیاسی اسلام ==

اسلام به عنوان یک [[دین]] و [[آیین]] [[اجتماعی]] و [[عقیدتی]] و به عنوان یک [[رسالت]] و [[پیام]] [[خدا]] به [[انسان‌ها]] باید به گوش همه جهانیان برسد و [[ابلاغ]] شود. اساس رسالت [[پیامبران]] [[خاصه]] [[پیامبر گرامی اسلام]] {{صل}} همین بوده؛ یعنی رساندن پیام خدا به گوش همه انسان‌ها، بعد از ابلاغ، [[پیامبر]] موظف نیست که آنها را [[متدین]] به اسلام سازد؛ خودشان اسلام را [[انتخاب]] می‌کنند. [[خداوند]] در [[قرآن مجید]] خطاب به پیامبرش می‌فرماید:

# [[تبلیغ]] [[جهان‌بینی]] [[توحید]] بر اساس آخرین [[وحی الهی]] به [[محمد بن عبدالله]] {{صل}} ([[قرآن]] و [[سنّت]])؛

# انهدام و [[تخریب]] مبانی [[تفکر]] [[نژادپرستی]] و نژادگرایی و از بین بردن تبعیضات قومی و [[نژادی]]؛

# نابودی هرگونه [[ظلم و ستم]] و برقراری [[نظام]] [[عدل و قسط]] و [[برادری]] و [[اخوت]]؛

# تأسیس [[حکومت واحد جهانی]] بر مبنای [[شریعت]] و [[قوانین اجتماعی]] [[اسلام]].

آری، اسلام با [[انسان‌شناسی]] خاصی – که انسان را از لحاظ ترکیب [[تمایلات]] وجودی، به “نفس لوامه” و “نفس اماره” تقسیم می‌کند. ابتدا از خود انسان [[کافر]] و [[مشرک]] و [[ظالم]]، علیه خود او مدد می‌گیرد و در صورت عدم انتاج این تاکتیک [[تبلیغی]]، به سراغ دیگر اصول تبلیغی و ارشادی می‌رود، به عنوان مثال می‌بینیم [[خداوند]] در مورد [[شخصیت]] ساقط و فاسد شده شخصی چون [[فرعون]] نیز از این شیوه استفاده می‌کند؛ به [[موسی]] و [[هارون]] [[دستور]] می‌دهد که به سوی فرعون [[طاغی]] و ظالم رفته و ابتدا او را [[موعظه]] و [[دعوت]] نمایند و تنها زمانی که دستگاه فرعون با [[خشونت]] و [[قهر]] و [[غضب]] وارد معرکه می‌شود، موسی {{ع}} نیز شیوه موعظه را [[تغییر]] می‌دهد.

همین‌طور نامه‌های دعوت [[توحیدی]] که [[حضرت محمد]] {{صل}} به سران و [[پادشاهان]] آن [[زمان]]، فرستاده ناشی از این است که اساس شیوه ارشادی اسلام، بر موعظه و دعوت [[مسالمت‌آمیز]] می‌باشد.

[[حضرت ابراهیم]] {{ع}} در دعوت اسلامی و [[مبارزه]] خود با دستگاه [[منحرف]] و [[مشرک]] [[نمرود]]، از چنین شیوه‌ای استفاده کرده است.

چنان که [[سیره]] و [[سنت]] [[پیامبر گرامی اسلام]] {{صل}} نیز آن را [[تأیید]] می‌کند، [[جهاد]] در این مرحله به این دلیل [[واجب]] می‌شود که شخص “داعی” باید از خود [[دفاع]] کند<ref>[[ابوالفضل شکوری|شکوری، ابوالفضل]]، [[فقه سیاسی اسلام (کتاب)|فقه سیاسی اسلام]]، ص ۳۶۱-۳۶۷.</ref>

== انواع جهاد ==

# جهاد با مصمم به [[قتل نفس محترمه]]؛ اگر کسی قصد و [[اراده]] کند که نفس محترمی را بکشد و یا [[مال]] او را به [[زور]] [[تصرف]] نماید و با او را به [[بردگی]] و [[اسارت]] بگیرد، بر مسلمانان واجب می‌شود که با چنین کسی جهاد نمایند؛ جهاد [[مسلمانی]] که [[اسیر]] [[دست]] کفّار باشد از این باب است، اما برخی از فقها گفته‌اند که این را باید “دفاع” نامید و نه جهاد و گویا این تعبیر رساتر و بهتر است.

# [[جهاد با بغات]] ([[اهل بغی]]) و آنان کسانی هستند که بر [[امام]] {{ع}} (و یا [[نایب]] بر [[حق]] و [[عادل]] او) خروج کنند و مسلحانه بشورند”<ref>شرح لمعة، ج۱، ص۲۵۵.</ref>.

# جهاد ابتدایی (آزادی‌بخش)؛

[[فقهای اسلام]] [[جهاد ابتدایی]] و آزادی‌بخش را مشروط به [[حضور امام معصوم]] {{ع}} می‌دانند و معتقدند که در [[زمان غیبت]] [[امام]] [[معصوم]] {{ع}} و [[ولایت]] فقها، [[مسلمانان]] می‌توانند [[جهاد دفاعی]] بکنند؛ یعنی اگر [[منافع]] مسلمانان و [[کیان اسلام]] در خطر افتاد، جهاد دفاعی بر همگان [[واجب]] می‌شود اما مادامی که [[کفّار]]، منافع مسلمانان را به خطر نیانداخته و [[اراضی]] و یا شهرهای آنها را اشغال نکرده‌اند و برنامه اشغالی نیز ندارند، نباید با آنان جنگید<ref>شرح لمعه، ج۱، ص۲۵۵.</ref>.

بنابر این، در [[زمان]] [[غیبت امام زمان]] {{ع}} فقط جهاد دفاعی مجاز می‌باشد. اما شکل جهاد دفاعی چگونه است؟ در جهاد ابتدایی که مخصوص زمان و [[حضور معصوم]] می‌باشد، [[جهاد]] بر [[زنان]] واجب نیست، اما در جهاد دفاعی اولاً [[اذن]] و اجازه امام معصوم و یا [[نایب خاص]] و عام او ([[فقیه]]) شرط نمی‌باشد و نیازی به اینها نیست، به محض [[احساس]] خطر برای [[اسلام]] و [[مملکت اسلامی]] باید علیه کفّار مهاجم خارجی و [[شورشیان]] [[ستمگر]] و مسلح داخلی ([[اهل بغی]]) جنگید؛ این [[جنگ]] بر هر مکلفی (اعم از [[زن]] و مرد) واجب است<ref>تحریر الوسیله، ج۱، ص۴۸۵؛ شرح لمعه، ج۱، ص۲۵۵.</ref>.

== شرایط وجوب جهاد ==

شرط [[وجوب]] [[جهاد ابتدایی]] [[حضور امام معصوم]] {{ع}} می‌باشد که حداقل سالی یک‌بار [[واجب]] می‌شود و کسانی می‌توانند در آن شرکت نمایند که دارای شرایط زیر باشند: [[بلوغ]]؛ [[عقل]]؛ [[آزادی]]؛ [[مرد بودن]]؛ پیر و از کار افتاده نباشد؛ فلج و از دست و پا معلول نباشد؛ [[نابینا]] نباشد؛ دارای [[بیماری]] مانع از تحرک و [[جنگیدن]] نباشد؛ [[امام]] یا [[نماینده]] ویژه او [[دعوت]] کرده باشد<ref>تبصرة المتعلمین فی أحکام الدین، ص۷۹.</ref>.

== با چه کسانی باید جهاد کرد؟ ==

قوم دوم آنکه کتابی ندارند و [[پیامبری]] نداشته‌اند، اما به شبه کتاب و پیامبری قایلند؛ مانند مجوسان که می‌گویند کتابی موسوم به ژند و پاژند (منظور [[اوستا]] می‌باشد) دارند و پیامبری [[زرتشت]] نام داشته‌اند و در [[احادیث]] وارد شده که ایشان کتابی داشته‌اند و آن را سوزانده‌اند و پیامبری داشته‌اند که او را کشته‌اند و پیامبر ایشان، کتابی بدیشان آورده بود که بر پوست دوازده‌هزار گاو نوشته بودند. و جهاد با این دو [[فرقه]] واجب است تا آنکه مسلمان شوند و یا جزیه قبول کنند با شرایط و... <ref>جامع عباسی، ص۱۵۳ و ۱۵۵ و نیز ر. ک: تبصرة المتعلمین، ص۸۰.</ref>.

طایفه سوم؛ که قتال کردن با ایشان واجب است؛ مانند [[یاغیان]] و [[خوارج]] که از [[امام زمان]] روی‌گردان و [[یاغی]] شده باشند و... ”<ref>جامع عباسی، ص۱۵۳.</ref>.<ref>[[ابوالفضل شکوری|شکوری، ابوالفضل]]، [[فقه سیاسی اسلام (کتاب)|فقه سیاسی اسلام]]، ص ۳۷۴.</ref>

== [[آداب جهاد]] ==

== جهاد در بایسته‌های فقه سیاسی ==

# جهاد برای [[حفظ]] موجودیت [[اسلام]]: هرگاه [[کفار]] قصد تهاجم بر [[بلاد اسلامی]] را داشته به طوری که آماده [[سرکوب]] [[مسلمین]] و [[استیلا]] بر اسلام و [[تحکیم]] [[سلطه]] بر مسلمین باشند و آثار و شعارهای [[کفر]] بر [[شعائر اسلامی]] تفوق یابد، [[واجب]] است هر کس به مقدار [[قدرت]] و امکاناتی که دارد برای جهاد [[هجرت]] نماید و هر کس که [[قادر]] به [[فرماندهی]] است و می‌تواند نیروهای [[رزمنده]] اسلام را جمع‌آوری نماید واجب است فرماندهی [[دفاع]] را بر عهده گیرد و او می‌تواند از [[اموال مسلمین]] به [[میزان]] مورد احتیاج برای جهاد استفاده کند چه در [[حضور امام]] و عدم حاکمیتش و چه در [[غیبت امام]] و حضور [[فقیه جامع الشرایط]] و چه در [[غیبت]] او، بر [[مردم]] واجب است که از او [[اطاعت]] کنند.

# جهاد برای حفظ دماء، [[اعراض]] و [[اموال مسلمانان]]: در شرایطی که [[جان]] و [[مال]] و اعراض [[مسلمانان]] در معرض هتک و تعرض است اگر کسی بتواند [[ریاست]] [[جامعه اسلامی]] را به‌عهده بگیرد که مسلمانان از وی اطاعت نمایند واجب است [[وظیفه]] جهاد را برای [[حفظ حقوق]] جامعه اسلامی بر عهده بگیرد و تا آن میزان که برای رسیدن به اهداف این نوع جهاد لازم است از اموال مسلمانان بگیرد اگر از [[مجتهد]] [[عادل]] هم اجازه بگیرد بهتر است.

# جهاد برای کمک به گرود مسلمانان: جهاد برای کمک به گروه و ملتی از مسلمانان که با کفار درگیر شده و احتمال می‌رود [[شکست]] بخورد و کفار بر آنها استیلا پیدا کنند.

# جهاد برای بازگرداندن [[حاکمیت اسلام]]: بلاد و سرزمین‌هایی که به دست [[کفار]] افتاده و تحت استیلای آنان قرار گرفته و در شرایطی که [[ملت]] یا ملت‌هایی از [[مسلمانان]] تحت [[سلطه بیگانگان]] قرار گرفته‌اند و [[اسلام]] موجودیتش بر اثر استیلای [[کفر]] موهون گشته {{عربی|اصلاح بیضة الاسلام بعد کسرها و اصلاحها بعد ثلمها}} بر مسلمانان حاضر و غایب در سراسر [[جهان]] [[واجب]] است که [[خانواده]] و [[اموال]] خود را رها کنند و برای [[جهاد]] [[مهاجرت]] نمایند، آنها که [[نفوذ]] و [[قدرت]] [[اجتماعی]] دارند از نفوذ و قدرتشان و آنها که صاحب ثروت‌اند از اموالشان و آنان که [[سلاح]] دارند از سلاحشان و کسانی که قدرت [[تدبیر]] و [[سیاست]] دارند از [[فکر]] و تدبیرشان استفاده کنند و [[دشمن]] را دفع و [[حاکمیت]] و [[سیادت اسلام]] را بازگردانند. این نوع جهاد با فضیلت‌ترین انواع جهاد است و نزدیک‌ترین وسیله برای [[قرب]] [[حضرت حق]]. کسی که در [[راه]] این چهار قسم از جهاد کشته شود [[روز جزا]] با [[شهدا]] است و او بالاترین [[شهید]] است که در زمره [[شهدای کربلا]] محسوب می‌شود، [[بهشت]] برای او آذین‌بندی می‌شود و [[فرشتگان]] به استقبالش می‌شتابند و در واپسین [[روز]] او میهمان [[سید]] الانبیاست: “کسی که بر خود واجب می‌داند سخن مرا بپذیرد و [[وظایف]] خود را از من بیاموزد و عمل کند او باید امروز سلاح خود بگیرد و با صدای بلند [[رزمندگان]] غیور اسلام را [[دعوت]] کند آنان را که طالب آثارند و خواهان کمک به [[شریعت پیامبر خاتم]] {{صل}} می‌باشند، آنها که می‌خواهند جانشان را با [[خدا]] [[معامله]] کنند، آنان که به دنبال رضای [[رب]] هستند، آنان که یک [[عمر]] آرزوی [[همکاری]] با [[یاران]] [[حسین]] {{ع}} دارند و آنان که [[روایت]] شده که اکثر یاران [[صاحب الامر]] {{ع}} از [[عجم]] می‌باشند”.

# جهاد برای [[دعوت به اسلام]]: این نوع جهاد از خصایص [[مقام نبوت]] و [[امام]] [[معصوم]] {{عم}} و [[نایب خاص]] او می‌باشد و [[فقها]] که [[نواب]] عامند بهره‌ای از آن ندارند.

چهار نوع اول جهاد، اختصاص به [[حضور معصوم]] {{عم}} و حتی اجازه ندارد و بر [[مردم]] [[واجب]] است از کسی که به انجام آن [[قیام]] نموده [[پیروی]] نمایند ولی همه انواع پنج‌گانه [[جهاد]] در [[اجر]] و موعودهای [[اخروی]] مشترکند و [[حکم]] [[شهید]] را دارند و در [[امور دنیوی]] [[امتیاز]] [[سقوط]] حکم [[وجوب]] تغسیل و تحفیظ و تکفین را دارند و با لباسی که شهید شده‌اند [[دفن]] می‌شوند، هرگاه در [[جبهه]] به [[شهادت]] رسیده باشند.

# [[حضور امام معصوم]] یا [[نایب خاص امام]] [[معصوم]] {{عم}}.

# کسانی که از جهاد به معنی پنجم از [[حکم جهاد]] استثنا هستند، عبارتند از: [[بیماران]] [[ناتوان]]، فقرای فاقد هزینه، پیاده‌های ناتوان از حضور در جبهه، [[زنان]]، بدهکاران مطالبه شده، کسی که باید به [[حج]] برود، [[فرزندان]] بدون اجازه [[والدین]].

# نوع پنجم از جهاد اختصاص به [[مبارزه با کفار]] دارد، در صورتی که در انواع دیگر ممکن است جهاد با [[مسلمین]] انجام گیرد؛ زیرا اقسام چهارگانه در مواردی که [[مسلمانان]] و [[مؤمنان]] مقاصدی چون مقاصد کنار داشته باشند و به خاطر [[طمع]] [[دنیوی]] یا [[ریاست‌طلبی]] زمینه [[جهاد دفاعی]] را فراهم آورند، بر دیگران واجب است که به جهاد بر علیه [[متجاوزین]] [[مسلمان]] قیام نمایند.

# در [[ماه‌های حرام]] این نوع جهاد [[حرام]] است.

# در هر سال یکبار واجب است ولی در اقسام گذشته [[محدودیت]] زمانی وجود ندارد.

# قبل از آغاز جهاد باید کفار را به [[اسلام]] [[دعوت]] کنند و در صورت [[امتناع]] می‌توانند به جهاد [[اقدام]] نمایند.

# این نوع [[جهاد]]، ناقض قراردادهای فیمابین [[مسلمانان]] و غیرمسلمانان نیست ولی انواع دیگر جهاد خود به خود [[قراردادها]] را نقض می‌کند.

# پرداخت [[مال]] به مقداری که به [[معیشت]] [[مسلمان]] زیان می‌رساند در این نوع جهاد [[واجب]] نیست ولی در اقسام گذشته واجب است.

# استفاده از سلاح‌های شیمیایی و [[شبیخون]] زدن و غافلگیری در این نوع جهاد [[شایسته]] نیست ولی در انواع دیگر این نوع محدودیت‌ها وجود ندارد.

# اگر جهاد به معنی پنجم بدون اجازه [[امام]] [[معصوم]] {{عم}} باشد، غنایم آن متعلق به امام {{ع}} است<ref>کشف الغطاء، کتاب جهاد، باب اول، مبحث اول، چ سنگی (بدون شماره صفحه).</ref> و<ref>برای مطالعه بیشتر ر. ک: فقه سیاسی، ج۵، ص۳۴۰-۳۶۰.</ref>.<ref>[[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی، عباس علی]] و [[ابراهیم موسی‌زاده|موسی‌زاده، ابراهیم]]، [[بایسته‌های فقه سیاسی (کتاب)|بایسته‌های فقه سیاسی]]، ص ۲۳۱.</ref>

# هزینه کردن [[صدقات]] [[واجب]] مانند [[زکوة]] [[مال]] و زکوة فطرة و [[مظالم العباد]] و [[مجهول المالک]] و [[مالی]] که [[نذر]] شده برای [[خدا]] (جهاد [[قربی]]) و صدقات [[مستحب]] برای موارد انواع چهارگانه جهاد جایز است بلکه نسبت به دیگر مصارف زکوة [[اولویت]] دارد.

# فرمانده و رئیس مطاع مسلمین می‌تواند از محل درآمدهای [[دولت اسلامی]] حتی [[مظالم]] به [[کفار]] [[جهت]] [[تألیف قلوب]] بپردازد و همچنین به بعضی از مسلمین، تا از آنها بر علیه [[دشمن]] [[متجاوز]] [[یاری]] بجوید.

# فرمانده و رئیس مطاع مسلمین می‌تواند [[مردم]] را بر جهاد مجبور نماید و بر [[یاری دادن]] به مسؤولین [[دفاع]] وادارشان سازد و از بازگشتشان از [[جبهه]] به [[خانه]] و کار ممانعت نماید.

# استفاده از آلات [[لهو و لعب]] و اموری که در [[بسیج]] نیروها مؤثر است و در [[نظم]] بخشیدن به [[سپاه]] لازم است جایز می‌باشد.

# نمازهای تمام را می‌توان در صورت [[ضرورت]] در حال [[راه رفتن]] بخواند.

# اگر نتوانست [[لباس]] و [[بدن]] خود را از [[نجاست]] [[پاک]] کند با همان لباس و بدن [[نجس]] می‌تواند [[نماز]] بخواند.

# می‌تواند با چیزهایی که در حال عادی نماز را [[باطل]] می‌کند نماز بخواند.

# از همه راه‌های ممکن برای [[دفع دشمن]] می‌توان استفاده کرد مانند آب باز کردن به روی دشمن، نامه‌های [[فریبنده]]، تله و دام گذاردن، [[آتش]] زدن، استفاده از سلاح‌های شیمیایی، ولی [[جنگ]] با شیوه‌های معمولی بهتر است.

# اگر در میان دشمن [[مسلمانی]] نیز وجود دارد و جدا کردن آن ممکن نیست چه به [[اختیار]] خود در جبهه شرکت کرده باشند و چه با [[اکراه]] و [[اجبار]] به کشتن آنها جایز است.

# اگر راه‌های [[مسالمت‌آمیز]] و [[تهدید]] در [[جهاد دفاعی]] مؤثر باشد، مقدّم بر راه‌های [[خشونت]] و [[جنگ]] است.

# اگر با [[پناه]] گرفتن می‌توانند از [[شرّ]] [[دشمن]] در [[امان]] باشند در موارد چهارگانه [[جهاد]] باید [[اقدام]] به جنگ نمایند و پناه گرفتنشان جایز نیست.

# برای وی مشاورانی تهیه ببیند.

# وعاظی [[تعیین]] شوند که در امر جهاد و [[احکام دین]] رزمندگان را [[تعلیم]] دهند و به جهاد تشویق کنند.

# دیدبانی برای [[حراست]] از قرارگاه‌ها و اردوگاه‌های [[سپاه]] بگمارند تا از تهاجم دشمن و غافلگیر شدن جلوگیری نمایند.

# دشمن را با هر وسیله‌ای که ممکن است زمین‌گیر نمایند و امکانات را از او بگیرند و [[تضعیف]] کنند، چه با [[تبلیغات]] و چه از راه‌های [[تخریب]] و نابود کردن منابع [[اقتصادی]] و مراکز [[قدرت]].

# تا امکان به دست آوردن پیروزی وجود دارد باید جهاد کنند و [[محدودیت]] از نظر تعداد و [[زمان]] وجود ندارد.

# در صورت [[لزوم]] کشتن [[زنان]]، [[کودکان]]، دیوانه‌ها، پیر زنان و پیرمردان اگر مورد استفاده کنار باشند؛ جایز است.

# اگر از وجود مسلمانان به عنوان سپر [[دفاعی]] استفاده کنند، کشتن آنها هم - در صورت لزوم - جایز است و دیه هر کس که در جنگ شرکت کرده و کشته شود اگر بی‌گناه باشد از [[بیت‌المال]] پرداخت می‌شود.

# [[مرزداری]] و دیدبانی واجب است. کمترین آن سه [[روز]] و بیشترین آن [[چهل]] روز می‌باشد و اجازه گرفتن از [[امام]] {{ع}} یا [[فقیه]] لازم نیست.

# [[فرماندهان]] و مسؤولین [[جهاد]] باید [[اوامر و نواهی]] خود را طبق [[موازین اسلامی]] صادر نمایند و [[حسن]] [[رفتار]] آنها نمایشگر [[نمایندگی]] آنها از طرف صاحب امر {{ع}} باشد.

# کسی که به خاطر صلاحیتش [[اطمینان]] دارد که [[مأذون]] می‌باشد می‌تواند افراد [[ناصالح]] را از حوزه مسئولیت‌های جهاد خارج کند؛ زیرا دخالت نا اهلان موجب [[ظلم]] نسبت به کسانی می‌شود که در جهاد [[جان]] خود را از دست می‌دهند و چه بسا موجب، اختلال در [[نظام]] جهاد شده و ضربه‌ای به حیثیت [[اسلام]] وارد آورد.

# [[مسؤولان]] و فرماندهان جهاد باید [[عدالت]] و [[انصاف]] و [[برابری]] را [[نصب]] العین قرار داده و از [[استخدام]] افراد ناصالح خودداری کنند و بدانند که [[اداره امور]] کشوری و لشکری بر عهده [[انبیاء]] و [[معصومین]] {{عم}} است و فرماندهان کار آنها را انجام می‌دهند و همه [[اعمال]] آنها مورد [[محاسبه]] الهی قرار خواهد گرفت و به اندازه‌ای حتی کم، اجازه [[خیانت]] در [[اموال]] به کسی ندهند.

# فرماندهان و مسؤولان جهاد همواره باید در [[تهذیب]] نیروها و ایجاد [[خلوص نیت]] در آنها بکوشند و آنها را به سلاح [[دعا]] مجهز گردانند.

# باید [[کینه‌ها]] و [[نفاق]] از میان نیروهای اسلام ریشه‌کن شود و همگی یکدل و یک جان به [[آینده]] [[فکر]] کنند، گویی هم اکنون به [[دنیا]] آمده و سابقه‌ای با یکدیگر نداشته‌اند.

# دعای به موقع و [[برخورد با دشمن]] را فراموش نکنند.

# فرار از [[جبهه]] بعد از تلاقی، [[حرام]] است حتی اگر [[شک]] در پیروزی داشته باشند.

# توجیه نیروهای رزمنده: قبل از هر اقدامی [[کلیه]] فرماندهان و نیروهای رزمنده و دست‌اندرکاران امر جهاد باید توسط امام و [[ولی امر مسلمین]] توجیه گردند و این امر نه در شکل یک تشریفات صوری بلکه به صورت کاملاً جدی و منطقی با استفاده از کلیه امکانات [[معنوی]] و [[تبلیغی]] توسط [[امام]] و [[ولی امر]] انجام می‌پذیرد و [[هدف]] این [[مراسم]]، توجیه اهداف [[جهاد]] و تبیین اصول و [[قواعد]] کلی است که کلیه دست‌اندرکاران عملیات رزمی باید از آنها مطلع گردند و در عمل به کار گیرند. این اصل را می‌توان از [[سیره عملی]] [[پیامبر]] {{صل}} به هنگام اعزام نیرو به دست آورد که [[رسول خدا]] {{صل}} پیوسته در مواقع اعزام نیرو، [[فرماندهان]] و [[آحاد]] [[رزمندگان]] را به حضور می‌طلبید و آنها را در پیش روی خود و فرماندهانشان را در کنار خویش می‌نشانید و سپس آنها را با مسائل جهاد آشنا می‌نمود و نسبت به وظایفی که بر عهده خواهند گرفت توجیهشان می‌فرمود<ref>ر. ک: جامع الاحادیث، ج۱۳، ص۱۱۶؛ الاسیر، ص۲۷.</ref>. به ویژه فرماندهان را مخاطب قرار داده و آنها را به رعایت [[تقوا]] امر می‌نمود<ref>جامع الاحادیث، ج۱۳، ص۱۱۶.</ref>.

# انجام مراسم [[دعا]]: در عصر [[نبوی]] این مراسم همواره توسط خود پیامبر {{صل}} انجام می‌گرفت و [[سیره]] آن [[حضرت]] به هنگام اعزام نیرو چنین بود که: {{متن حدیث|كَانَ رَسُولُ اللَّهِ {{صل}} إِذَا بَعَثَ‏ سَرِيَّةً}}، هنگامی که نیرویی برای انجام عملیات رزمی اعزام می‌نمود بر آنها دعا می‌کرد. مشابه این عمل در مورد [[امام علی]] {{ع}} نیز نقل شده است. این [[دعاها]] نشانگر هدف مشخص این مراسم به ظاهر صوری است که از طریق دعا، نیروهای [[رزمنده]] به نیروی لایزال [[الهی]] می‌پیوندند و [[توجه به خدا]] آنان را در برابر [[مشکلات]] [[پایدار]] و در پیروزی‌ها مانع از [[تجاوز]] از حدود و [[مقررات الهی]] می‌گردد و گاه این مراسم توسعه می‌یافت و به رزمندگان [[تعلیم]] داده می‌شد که خود دعاهای خاصی را بر زبان آورده و در تمامی حالات رزم آن را از خدای [[قادر]] مسألت نمایند. از آن جمله دعایی است که امیرالمؤمنین علی {{ع}} به فرماندهان و رزمندگان خود آموخت که همواره بگویند: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ احْقِنْ دِمَاءَنَا وَ دِمَاءَهُمْ وَ أَصْلِحْ‏ ذَاتَ‏ بَيْنِنَا وَ بَيْنِهِمْ‏ وَ اهْدِهِمْ مِنْ ضَلَالَتِهِمْ حَتَّى يَعْرِفَ الْحَقَّ مِنْهُمْ مَنْ جَهِلَهُ وَ يَرْعَوِىَ عَنْ الْغَيِّ وَ الْعُدْوَانِ مَنْ لَهِجَ بِهِ}}<ref>نهج البلاغه، خطبه ۲۰۶.</ref>.

== جهاد در دانشنامه فقه سیاسی ==

=== [[جهاد ابتدایی]] ===

=== [[جهاد دفاعی]] ===

== پرسش مستقیم ==

# [[پرونده:1100759.jpg |22px]] [[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی]] و [[ابراهیم موسی‌زاده|موسی‌زاده]]، [[بایسته‌های فقه سیاسی (کتاب)|'''بایسته‌های فقه سیاسی''']]