ابوالعباس سفاح در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[ابوالعباس]] بعد از آن به [[پاک‌سازی]] پایگاه‌های [[امویان]] روی آورد. سپاه وی به [[فرماندهی]] عمویش، عبدالله بن علی، نیروهای مروان دوم را در زاب [[شکست]] داد و تا [[مصر]] تعقیب کرده، او را کشت. بعد از این، [[آشوب‌ها]] و ناآرامی‌های داخلی در برابر حکومت [[سفاح]] در مناطق [[عربی]]، مثل فِلَسطین، [[شام]] و [[جزیره]] ـ که مرکز [[نفوذ]] عربی بود ـ شعله‌ور شد. سپس [[احساس]] کرد این نفوذ به زودی در آن مناطق از بین رفته، به [[خراسان]] منتقل خواهد شد<ref>عبادی، احمد مختار، فی التاریخ العباسی و الأندلسی، ص۴۴.</ref>. از طرفی فرماندهان مروان دوم به [[جان]] خود از [[بنی‌عباس]] بیمناک بودند؛ زیرا آنان بی‌رحمی شدیدی در [[رفتار]] خود با [[دشمنان]] بروز می‌دادند، همچنین برخی از آنان به [[فکر]] اعاده [[حکومت اموی]] افتادند<ref>تاریخ طبری، ج۷، ص۴۴۶.</ref>.

[[سفاح]] به دفع شورش [[یزید بن هبیره]] پرداخت که در واسط [[پناه]] گرفته بود. [[ابوسلمه]] سپاهی را به [[فرماندهی]] حسن بن قحطبه اعزام و او را محاصره کرد. درگیری‌های بی‌نتیجه میان طرفین، سفاح را واداشت تا برادرش [[منصور]] را برای [[رهبری]] محاصره واسط اعزام کند. [[ابن هبیره]] پس از [[آگاهی]] از کشته شدن [[مروان]]، تقاضای [[صلح]] کرد و گفتگوی میان دو طرف به دادن [[امان]] به ابن هبیره و یارانش منجر شد. منصور [[امان‌نامه]] را برای [[خلیفه]] فرستاد و او هم با ابومسلم در این خصوص [[مشورت]] کرد. بنابر توصیه ابومسلم، [[ابوالعباس]] به برادرش منصور دستور داد ابن‌هبیره و عده‌ای از یارانش را به [[قتل]] برساند<ref>تاریخ طبری، ص۴۵۰ - ۴۵۷.</ref>. با کشته شدن ابن‌هبیره، [[پاک‌سازی]] پایگاه‌های [[امویان]] پایان یافت.