منظور از مهدویت نوعی و شخصی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::در [[تاریخ اسلام]]، دیده شده که [[مدعیان مهدویت]]، بسیار آمدند و رفتند؛ اما چه خون‌ها که نریختند چه [[ظلم‌ها]] و [[ستم‌ها]] که نکردند! پس بایستی، [[مهدی]]، شخص معینی باشد که شناختش، برای خلق آسان باشد و اشتباهی در تشخیص او رخ ندهد.

::::::بنابراین [[شیعه]] با رد این انگاره، تنها به [[مهدی]] شخصی [[معتقد]] است. چنان‌که [[آیت الله]] حسن‌زاده آملی می‌نویسد: "[[امام زمان]] در عصر محمدی {{صل}}، [[انسان]] کاملی است که جز در [[نبوت]] تشریعی و دیگر [[مناصب]] مستأثره ختمی، حائز [[میراث]] خاتم به نحو اتم است و مشتمل بر [[علوم]] و احوال و [[مقامات]] او به‌طور اکمل است. او با [[بدن]] عنصری در عالم طبیعی و سلسله زمان موجود است؛ چنان‌که [[لقب]] شریف [[صاحب الزمان]] بدان مشعر است، هرچند [[احکام]] [[نفس]] کلیه الهیه وی بر [[احکام]] [[بدن]] طبیعی او، قاهر و نشأه عنصری او مقهور [[روح]] مجرد کلی ولوی‌ او است. و از وی به [[قائم]]، [[حجة الله]]، [[خلیفة الله]]، [[قطب]] عالم امکان، [[واسطه فیض]] و به عناوین بسیار دیگر نیز تعبیر می‌شود.

::::::غیر از [[کیسانیه]]، [[زیدیه]] نیز واژه [[مهدی]] را در مفهوم [[نجات‌بخش]] انتهای [[تاریخ]]، در مورد [[رهبران]] خود که علیه [[عباسیان]] [[قیام مسلحانه]] کردند، همچون [[محمد نفس زکیه]] (متوفی ۱۴۵ ه‍) [[محمد بن [[جعفر صادق]]{{ع}} (متوفی ۲۰۳ ه‍) و [[محمد بن قاسم الطالقان]] که در سال ۲۱۹ه‍ ناپدید شد، به کار بردند <ref>مقاتل الطالبیین، ص۳۵۹؛ فرق الشیعه، ص۵۴.</ref>.

::::::از [[پیامبر اکرم]]{{صل}} [[روایت]] شده: "ولو یک روز هم از [[عمر]] [[دنیا]] باقی باشد، [[خداوند]] مردی را از [[اهل‌بیت]] من برمی‌انگیزد و [[زمین]] را پر از [[عدل و داد]] می‌‌کند بعد از آن‌که از [[ظلم و جور]] پرشده باشد"<ref>{{متن حدیث|لَوْ لَمْ يَبْقَ مِنَ الدَّهْرِ إِلَّا يَوْمٌ لَبَعَثَ اللَّهُ رَجُلًا مِنْ أَهْلِ بَيْتِي يَمْلَأُهَا عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً}}؛ صحیح ابوداود، ج۲، ص۳۰۷؛ البیان، یوسف گنجی، ص۹۳.</ref>. و نیز [[نقل]] شده: "اگر تنها یک روز از [[عمر]] [[دنیا]] باقی بماند، [[خداوند]] آن روز را به قدری طولانی می‌‌کند تا اینکه از [[اهل‌بیت]] من مردی که نامش همنام من است، برمی‌انگیزد [[زمین]] را از [[عدل و داد]] پر می‌کند بعد از آن‌که از [[ظلم و ستم]] پر شده باشد"<ref>{{متن حدیث|لَوْ لَمْ يَبْقَ مِنَ الدُّنْيَا إِلَّا يَوْمٌ لَطَوَّلَ اللَّهُ ذَلِكَ الْيَوْمَ حَتَّى يَبْعَثَ اللَّهُ فِيهِ رَجُلًا مِنِّي أَوْ مِنْ أَهْلِ بَيْتِي يُوَاطِئُ اسْمُهُ اسْمِي وَ اسْمُ أَبِيهِ اسْمُ أَبِي يَمْلَأُ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً}}؛ کتاب التاج، ج۵، ص۳۴۱.</ref>.

::::::از [[شیعیان]] امامی می‌‌توان از [[عبیدالله بن محمد]] (۲۵۹ - ۳۲۲ ه‍) مؤسس [[دولت]] [[فاطمیان]] در [[مغرب]] نام برد که دعوی [[مهدویت]] کرد و [[شهر]] [[مهدیه]] را در سال ۳۰۳ه‍ بنیاد گذارد و بعد از ۲۴ سال درگذشت<ref>مهدی از صدر اسلام تا قرن سیزدهم هجری تألیف دارمستتر، ترجمه محسن جهانسوز، تهران، ۱۳۱۷.</ref>.[[متمهدیان]] دیگری نیز در [[اسلام]] [[ظهور]] کرده‌اند که از جمله آنها [[ابوعبدالله]] [[محمد بن تومرت]] (درگذشته در ۵۲۴ ه‍) از [[مدعیان مهدویت]] است که مؤسس سلسله موحدون در [[مغرب]] بود و دیگر [[مهدی سودانی]] است که از سودان دعوی [[مهدویت]] کرد و او را [[متمهدی]] خوانده‌اند که پس از [[فتح]] خرطوم در سال ۱۸۸۵ میلادی در ام درمان درگذشت و دیگر [[میرزا]] [[غلام احمد قادیانی]] (۱۸۷۹-۱۹۰۶ م) است که در [[شهر]] [[قادیان]] [[پنجاب]] [[هند]] [[تولد]] یافت، او می‌‌گفت که [[مهدی منتظر]] و [[مسیح موعود]] است و هر دو در شخص وی [[ظهور]] کرده‌اند و خود را [[حضرت مسیح]] می‌‌خواند. [[غلام]] [[احمد]] در سال ۱۹۰۶ مرد و هنوز [[پیروان]] او در [[هندوستان]] و [[پاکستان]] و [[آفریقا]] و اندونزی بسیارند و مرکز عمده ایشان در [[شهر]] لاهور از بلاد [[پاکستان]] است <ref>دکتر مشکور، تاریخ شیعه و...، ص۱۲۸.</ref>.