انسان در اخلاق اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

ترکیب [[روح]] با [[بدن]] مادی در وجود [[انسان]] نباید موجب این [[اشتباه]] شود که [[روح]] با [[بدن]] سنخیت و مجانستی دارد. افق [[روح]] از افق ماده بسیار فراتر است و تنها ارتباطش با [[بدن]] این است که از آن به عنوان ابزار استفاده می‌کند؛ ولی چون از آن بی‌نیاز شود، همان طوری که روزی به [[اذن خدا]] به [[بدن]] تعلق یافته و آن را در راستای هدف‌های خود به کار گرفته و باعث [[شرافت]] آن شده، به امر [[خدا]] رهایش می‌کند و در پی پیک [[حق]] به پیشگاه [[پروردگار]] می‌شتابد{{متن قرآن|قُلْ يَتَوَفَّاكُمْ مَلَكُ الْمَوْتِ الَّذِي وُكِّلَ بِكُمْ ثُمَّ إِلَى رَبِّكُمْ تُرْجَعُونَ}}<ref>«بگو: آن فرشته مرگ که بر شما گمارده‌اند جان شما را می‌ستاند سپس به سوی پروردگارتان بازگردانده می‌شوید» سوره سجده، آیه ۱۱.</ref><ref>[[مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی]]، [[اخلاق الاهی ج۱ (کتاب)|اخلاق الاهی، ج۱]]، ص۷۰-۷۱.</ref>.

از نظر [[اسلام]]، [[عمر انسان]] محدود به [[زندگی]] کوتاه [[دنیوی]] نیست. [[قرآن کریم]] برای [[انسان]] عمری به درازای ابد قائل است که بخش اصلی آن پس از عبور از [[دنیا]] اتفاق می‌افتد و [[زندگی دنیا]] در مقایسه با آن، چنان ناچیز است که به حساب نمی‌آید. [[رسول خدا]] می‌فرمود: [[دنیا]] نسبت به [[آخرت]] چنان است که انگشت در آب دریا فرو بری. این انگشت چه مقداری از آب دریا به همراه می‌آورد<ref>محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج۷۰، ص۱۱۹.</ref>.