سوره توبه در علوم قرآنی: تفاوت میان نسخه‌ها

سوره توبه در علوم قرآنی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۲ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۱۰

۴ بایت حذف‌شده ، ‏۱۲ فوریهٔ ۲۰۲۳

جز

جایگزینی متن - 'اهل مدینه' به 'اهل مدینه'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۸۵۷

ویرایش

@@ خط ۸۳: / خط ۸۳: @@
 در ادامه آیات با تأکید بر [[مالکیت مطلق خداوند]] بر [[جهان هستی]] و [[مرگ]] و [[حیات]]، ضمن اشاره به بازگشت [[خداوند]] با [[رحمت]] <ref>المیزان، ج ۹، ص۴۰۰. </ref> بر پیامبر و [[مهاجران]] و [[انصار]] که به هنگام [[سختی]] از او [[پیروی]] کردند، از [[قبول توبه]] سه نفر از متخلفان از غزوه تبوک یعنی [[کعب بن مالک]]، [[مرارة بن ربیع]] و [[هلال بن امیه]] <ref>الدر المنثور، ج ۴، ص۳۰۹ - ۳۱۴. </ref> خبر می‌‌دهد که نه از روی [[نفاق]] بلکه به جهت [[سستی]] و [[سهل]] انگاری در [[جهاد]] شرکت نکردند و سپس پشیمان شدند و [[توبه]] کردند.
-در آیه {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَكُونُوا مَعَ الصَّادِقِينَ}}<ref>«ای مؤمنان! از خداوند پروا کنید و با راستگویان باشید!» سوره توبه، آیه ۱۱۹.</ref> که به «[[آیه صادقین]]» معروف است، همه [[مؤمنان]] را به [[تقوا]] و [[پیروی]] از [[صادقان]] در گفتار و [[رفتار]] فرا می‌‌خواند. <ref>المیزان، ج ۹، ص۴۰۲. </ref> برپایه [[روایات]] بسیاری از [[شیعه]] مراد از [[صادقین]]، [[پیامبر]] {{صل}} و [[اهل بیت]] {{عم}} اویند. <ref>کنز الدقائق، ج ۵، ص۵۶۸ - ۵۷۰. </ref> روایاتی از [[اهل سنت]] نیز صادقین را [[علی بن ابی طالب]] {{ع}} خوانده‌اند. <ref>الدر المنثور، ج ۴، ص۳۱۶. </ref> سپس [[اهل]] [[مدینه]] و اطراف آن را از [[همراهی]] نکردن پیامبر {{صل}} در [[جنگ‌ها]] برحذر داشته، می‌‌فرماید: [[خداوند]] به آنان در برابر هر [[سختی]] که در [[راه خدا]] متحمل می‌‌شوند و نیز هر انفاقی که در راه او می‌‌کنند [[پاداش]] می‌‌دهد و با تأکید بر [[لزوم]] [[هجرت]] گروهی از مؤمنان سایر [[شهرها]] به مدینه برای فرا گرفتن [[معارف دینی]] از پیامبر {{صل}} و انتقال آنها به [[قوم]] خود و [[انذار]] آنها، مجددا به [[جهاد]] و [[خشونت]] با [[کافران]] [[فرمان]] می‌‌دهد تا [[مسلمانان]] را سرسخت و باصلابت بیابند.
+در آیه {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَكُونُوا مَعَ الصَّادِقِينَ}}<ref>«ای مؤمنان! از خداوند پروا کنید و با راستگویان باشید!» سوره توبه، آیه ۱۱۹.</ref> که به «[[آیه صادقین]]» معروف است، همه [[مؤمنان]] را به [[تقوا]] و [[پیروی]] از [[صادقان]] در گفتار و [[رفتار]] فرا می‌‌خواند. <ref>المیزان، ج ۹، ص۴۰۲. </ref> برپایه [[روایات]] بسیاری از [[شیعه]] مراد از [[صادقین]]، [[پیامبر]] {{صل}} و [[اهل بیت]] {{عم}} اویند. <ref>کنز الدقائق، ج ۵، ص۵۶۸ - ۵۷۰. </ref> روایاتی از [[اهل سنت]] نیز صادقین را [[علی بن ابی طالب]] {{ع}} خوانده‌اند. <ref>الدر المنثور، ج ۴، ص۳۱۶. </ref> سپس [[اهل مدینه]] و اطراف آن را از [[همراهی]] نکردن پیامبر {{صل}} در [[جنگ‌ها]] برحذر داشته، می‌‌فرماید: [[خداوند]] به آنان در برابر هر [[سختی]] که در [[راه خدا]] متحمل می‌‌شوند و نیز هر انفاقی که در راه او می‌‌کنند [[پاداش]] می‌‌دهد و با تأکید بر [[لزوم]] [[هجرت]] گروهی از مؤمنان سایر [[شهرها]] به مدینه برای فرا گرفتن [[معارف دینی]] از پیامبر {{صل}} و انتقال آنها به [[قوم]] خود و [[انذار]] آنها، مجددا به [[جهاد]] و [[خشونت]] با [[کافران]] [[فرمان]] می‌‌دهد تا [[مسلمانان]] را سرسخت و باصلابت بیابند.
 باز به گفت و گو از [[منافقان]] پرداخته، ضمن تصویر حالت [[شک و تردید]] ایشان به هنگام [[نزول]] [[آیات قرآن]]، فرود آمدن [[قرآن]] را سبب ازدیاد [[ایمان]] مؤمنان و [[گمراهی]] بیش از پیش منافقان می‌‌خواند و سرانجام در پایان [[سوره]] برای تأکید سفارش به [[اطاعت از رسول خدا]] {{صل}} او را چنین وصف می‌‌کند که [[پیامبری]] هم‌نوع شماست و از خسارت و نابودی شما [[رنج]] می‌‌برد و در [[خیرخواهی]] برایتان و در [[نجات]] شما، چه [[مؤمن]] و چه غیر مؤمن، [[حریص]] است و در خصوص مؤمنان، [[مهربان]]؛<ref>المیزان، ج ۹، ص۴۱۱ - ۴۱۲. </ref> آن گاه با توصیه پیامبر به [[توکل]] بر خداوند در امر [[هدایت مردم]] <ref>المیزان، ج ۹، ص۴۱۳. </ref>[[سوره]] را پایان می‌‌دهد.