ضلالت در معارف و سیره علوی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پیامبر گرامی اسلام]]{{صل}} نیز با [[نهی]] از [[تفسیر قرآن]] به [[رأی]]، خواسته است [[مردمان]] را از در افتادن به همین خطر بازدارد. از سوی دیگر، [[مردم]] را سفارش فرموده است که به دامان [[قرآن و عترت]] دست آویزند، و [[عترت]] را در کنار [[قرآن]] نهاده است تا با [[پیروی]] از آنان، چنین خطری پدید نیاید؛ ولی چه می‌توان کرد که چون [[هوای نفس]] بر [[انسان]] چیره گردد، رهنمودهای [[عقل]] و [[وحی]] و [[کتاب و سنت]] کارساز نمی‌افتد؛ زیرا خطر هوای نفس در ندانستن نیست و چه بسا [[آدمی]] [[حقایق]] را به خوبی می‌داند، ولی انگیزه‌های [[شیطانی]] و [[نفسانی]] او را به [[بیراهه]] می‌برد؛ چنانکه قرآن می‌فرماید: {{متن قرآن|أَفَرَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلَهَهُ هَوَاهُ وَأَضَلَّهُ اللَّهُ عَلَى عِلْمٍ}}<ref>«آیا آن کس را دیدی که هوای (نفس) خود را، خدای خویش گرفته است و خداوند او را از روی آگاهی به حال وی در گمراهی واگذاشته و بر گوش و دل او مهر نهاده و بر چشم او پرده‌ای کشیده است؟ پس چه کسی پس از خداوند او را رهنمون خواهد شد؟ آیا پند نمی‌گیرید؟» سوره جاثیه، آیه ۲۳.</ref>. روزی [[عمار بن یاسر]] برای [[مغیره بن شعبه]] درباره چیزی دلیل می‌آورد. [[امام علی]]{{ع}} [[عمار]] را از این کار باز می‌دارد و می‌فرماید:

‌ای عمار، او را به حال خود واگذار؛ زیرا از [[دین]] چیزی برنگرفته است، جز آنچه به کار دنیایش آید و آگاهانه امور را بر خود مشتبه می‌سازد، تا از [[شبهه‌ها]] برای خطاهایش عذر بتراشد<ref>نهج البلاغه، حکمت ۴۰۵.</ref>.<ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[هدایت و ضلالت - ربانی گلپایگانی (مقاله)| مقاله «هدایت و ضلالت»]]، [[دانشنامه امام علی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام علی ج۲]] ص ۲۰۹.</ref>.

== منابع ==