پرش به محتوا

اطاعت در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

۱۰ بایت اضافه‌شده ،  ‏۲۷ اوت ۲۰۲۳
خط ۲۰۴: خط ۲۰۴:
امروز در شبکه‌های [[اجتماعی]] [[رسانه]] ای همین شیوه به عنوان شیوه اصلی [[شیطانی]] به کار می‌‌رود، و بسیاری از [[توده]] [[مردم]] را به سوی [[ظنون]] و سخنانی [[باطل]] و یاوه می‌‌کشاند. این گونه است که جای [[عقل]] و [[هواهای نفسانی]] جا به جا می‌‌شود.
امروز در شبکه‌های [[اجتماعی]] [[رسانه]] ای همین شیوه به عنوان شیوه اصلی [[شیطانی]] به کار می‌‌رود، و بسیاری از [[توده]] [[مردم]] را به سوی [[ظنون]] و سخنانی [[باطل]] و یاوه می‌‌کشاند. این گونه است که جای [[عقل]] و [[هواهای نفسانی]] جا به جا می‌‌شود.


اگر [[انسان]] هواهای نفسانی را [[مطیع]] شود و او را [[معبود]] خویش قرار دهد<ref>{{متن قرآن|وَقَالُوا مَا هِيَ إِلَّا حَيَاتُنَا الدُّنْيَا نَمُوتُ وَنَحْيَا وَمَا يُهْلِكُنَا إِلَّا الدَّهْرُ وَمَا لَهُمْ بِذَلِكَ مِنْ عِلْمٍ إِنْ هُمْ إِلَّا يَظُنُّونَ}} «و گفتند: آن (حقیقت زندگی) جز زندگانی ما در این جهان نیست: (دسته‌ای) می‌میریم و (دسته‌ای) زنده می‌شویم و جز روزگار ما را نابود نمی‌کند؛ و آنان را بدان دانشی نیست، آنها جز به پندار نمی‌گرایند» سوره جاثیه، آیه ۲۴.</ref> دنبال [[وسوسه‌های شیطانی]] می‌‌رود و از [[اطاعت خدا]] به [[اطاعت شیطان]] و [[ولایت]] او در می‌‌آید. بنابراین، می‌‌بایست انسان نسبت به [[شیطان]] این گونه باشد: فکن معه کالغریب مع کلب الراعی یفزع الی صاحبه فی صرفه عنه و کذلک اذا اتاک الشیطان موسوسا لیصدک عن [[سبیل]] [[الحق]] و ینسیک ذکر [[الله]] فاستعذ بربک و ربه؛ در برابر شیطان مثل غریبه ای باش که سگ [[چوپان]] به سراغش آمده است؛ پس باید از سگ چوپان به صاحب سگ [[پناه]] برد تا سگ را از او دور کند. در برابر شیان [[وسوسه]] گر تو نیز این گونه باشد. پس هر گاه به سراغت آمده تا راه [[حق]] را بر تو ببندد و تو را از ذکر الله بازدارد و به [[نسیان]] کشاند، به [[پروردگار]] شیطان و پروردگار خود پناه بر!<ref>بحارالانوار، ج ۶۹، ص۱۲۴، حدیث ۲</ref>
اگر [[انسان]] هواهای نفسانی را [[مطیع]] شود و او را [[معبود]] خویش قرار دهد<ref>{{متن قرآن|وَقَالُوا مَا هِيَ إِلَّا حَيَاتُنَا الدُّنْيَا نَمُوتُ وَنَحْيَا وَمَا يُهْلِكُنَا إِلَّا الدَّهْرُ وَمَا لَهُمْ بِذَلِكَ مِنْ عِلْمٍ إِنْ هُمْ إِلَّا يَظُنُّونَ}} «و گفتند: آن (حقیقت زندگی) جز زندگانی ما در این جهان نیست: (دسته‌ای) می‌میریم و (دسته‌ای) زنده می‌شویم و جز روزگار ما را نابود نمی‌کند؛ و آنان را بدان دانشی نیست، آنها جز به پندار نمی‌گرایند» سوره جاثیه، آیه ۲۴.</ref> دنبال [[وسوسه‌های شیطانی]] می‌‌رود و از [[اطاعت خدا]] به [[اطاعت شیطان]] و [[ولایت]] او در می‌‌آید. بنابراین، می‌‌بایست انسان نسبت به [[شیطان]] این گونه باشد: {{عربی|فكن معه كالغريب مع كلب الراعي يفزع الي صاحبه في صرفه عنه و كذلك اذا اتاك الشيطان موسوسا ليصدك عن سبيل الحق و ينسيك ذكر الله فاستعذ بربك و ربه}}؛ در برابر شیطان مثل غریبه ای باش که سگ [[چوپان]] به سراغش آمده است؛ پس باید از سگ چوپان به صاحب سگ [[پناه]] برد تا سگ را از او دور کند. در برابر شیان [[وسوسه]] گر تو نیز این گونه باشد. پس هر گاه به سراغت آمده تا راه [[حق]] را بر تو ببندد و تو را از ذکر الله بازدارد و به [[نسیان]] کشاند، به [[پروردگار]] شیطان و پروردگار خود پناه بر!<ref>بحارالانوار، ج ۶۹، ص۱۲۴، حدیث ۲</ref>


[[خدا]] در [[قرآن]] می‌‌فرماید گروهی از شیطان در [[طواف]] دور شما می‌‌گردند تا فرصتی پیدا کرده و شما را مس کنند؛ پس اگر مناسب یافتند به [[قلب]] شما در می‌‌آیند؛ اما وقتی ببیند شما به عنوان [[متقی]] هماره متذکر به [[خدا]] هستید، با تذکری که دارید، به [[بصیرت]] می‌‌رسید و این گونه دیگر [[شیطان]] کاری نمی‌تواند کند.<ref>{{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ اتَّقَوْا إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِنَ الشَّيْطَانِ تَذَكَّرُوا فَإِذَا هُمْ مُبْصِرُونَ}} «بی‌گمان پرهیزگاران چون دمدمه‌ای از شیطان به ایشان رسد (از خداوند) یاد می‌کنند و ناگاه دیده‌ور می‌شوند» سوره اعراف، آیه ۲۰۱.</ref>
[[خدا]] در [[قرآن]] می‌‌فرماید گروهی از شیطان در [[طواف]] دور شما می‌‌گردند تا فرصتی پیدا کرده و شما را مس کنند؛ پس اگر مناسب یافتند به [[قلب]] شما در می‌‌آیند؛ اما وقتی ببیند شما به عنوان [[متقی]] هماره متذکر به [[خدا]] هستید، با تذکری که دارید، به [[بصیرت]] می‌‌رسید و این گونه دیگر [[شیطان]] کاری نمی‌تواند کند.<ref>{{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ اتَّقَوْا إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِنَ الشَّيْطَانِ تَذَكَّرُوا فَإِذَا هُمْ مُبْصِرُونَ}} «بی‌گمان پرهیزگاران چون دمدمه‌ای از شیطان به ایشان رسد (از خداوند) یاد می‌کنند و ناگاه دیده‌ور می‌شوند» سوره اعراف، آیه ۲۰۱.</ref>
خط ۲۱۰: خط ۲۱۰:
[[انسانی]] که [[اهل ذکر]] [[الله]] و [[توکل]] است، شیطان هرگز نمی‌تواند بر او [[سلطه]] یابد و [[وسوسه]] هایش تاثیری بگذارد.<ref>{{متن قرآن|إِنَّهُ لَيْسَ لَهُ سُلْطَانٌ عَلَى الَّذِينَ آمَنُوا وَعَلَى رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ}} «که او را بر آنان که ایمان دارند و بر پروردگارشان توکّل می‌کنند چیرگی نیست» سوره نحل، آیه ۹۹.</ref> پس این گونه می‌‌توان به [[طاعت خدا]] رفت و از [[طاعت]] نفس و شیطان رست. در [[حقیقت]] اهل ذکر و توکل همان [[اهل]] [[مراقبت]] هستند که این گونه [[دشمن]] را از خویش دور نگه می‌‌دارند؛ زیرا: لم تقدر الا بدوام المراقبه؛ جز با دوام مراقبت نمی‌توان بر دشمن [[غلبه]] کرد.
[[انسانی]] که [[اهل ذکر]] [[الله]] و [[توکل]] است، شیطان هرگز نمی‌تواند بر او [[سلطه]] یابد و [[وسوسه]] هایش تاثیری بگذارد.<ref>{{متن قرآن|إِنَّهُ لَيْسَ لَهُ سُلْطَانٌ عَلَى الَّذِينَ آمَنُوا وَعَلَى رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ}} «که او را بر آنان که ایمان دارند و بر پروردگارشان توکّل می‌کنند چیرگی نیست» سوره نحل، آیه ۹۹.</ref> پس این گونه می‌‌توان به [[طاعت خدا]] رفت و از [[طاعت]] نفس و شیطان رست. در [[حقیقت]] اهل ذکر و توکل همان [[اهل]] [[مراقبت]] هستند که این گونه [[دشمن]] را از خویش دور نگه می‌‌دارند؛ زیرا: لم تقدر الا بدوام المراقبه؛ جز با دوام مراقبت نمی‌توان بر دشمن [[غلبه]] کرد.


بنابراین [[انسان]] می‌‌بایست به [[اطاعت خدا]] بر اساس [[علم الهی]] بپردازد و خود را از [[شرور]] [[هواهای نفسانی]] و [[وسوسه‌های شیطانی]] برهاند و به عنوان [[مطیع]] لله شناخته شود: ان یتجنب المتعلم عن [[اتباع]] الشهوات و الهوی و الاختلاط ابناء الدنیا؛ بر [[متعلم]] است تا [[پیروی]] [[شهوات]] و هواهای نفسانی و اختلاط با [[دنیا پرستان]] اجتناب کند تا به [[اطاعت]] [[حقیقی]] برسد.<ref>جامع السعادات، ج ۱، ص۱۴۱</ref>
بنابراین [[انسان]] می‌‌بایست به [[اطاعت خدا]] بر اساس [[علم الهی]] بپردازد و خود را از [[شرور]] [[هواهای نفسانی]] و [[وسوسه‌های شیطانی]] برهاند و به عنوان [[مطیع]] لله شناخته شود: {{عربی|ان يتجنب المتعلم عن اتباع الشهوات و الهوي و الاختلاط ابناء الدنيا}}؛ بر [[متعلم]] است تا [[پیروی]] [[شهوات]] و هواهای نفسانی و اختلاط با [[دنیا پرستان]] اجتناب کند تا به [[اطاعت]] [[حقیقی]] برسد.<ref>جامع السعادات، ج ۱، ص۱۴۱</ref>


از نظر [[آموزه‌های وحیانی]] [[قرآن]]، کسی که [[علم حقیقی]] را به دست آورد و [[فقیه]] در [[دین]] شود و فقیهانه [[عبادت]] و اطاعت کند، چنین شخصی از هزار [[عابد]] بدون [[علم]] و [[معرفت]] [[برتر]] است و در برابر شیطان [[قوی]] تر؛ زیرا عابد همتش آن است خویش را [[نجات]] دهد، در حالی که [[همت]] فقیه آن است که دیگران را نجات دهد؛ بر این اساس [[مقام]] فقیه نزد خدا میلیون برابر عابد است.<ref>بحارالانوار، ج ۲، ص۵، حدیث ۹</ref>
از نظر [[آموزه‌های وحیانی]] [[قرآن]]، کسی که [[علم حقیقی]] را به دست آورد و [[فقیه]] در [[دین]] شود و فقیهانه [[عبادت]] و اطاعت کند، چنین شخصی از هزار [[عابد]] بدون [[علم]] و [[معرفت]] [[برتر]] است و در برابر شیطان [[قوی]] تر؛ زیرا عابد همتش آن است خویش را [[نجات]] دهد، در حالی که [[همت]] فقیه آن است که دیگران را نجات دهد؛ بر این اساس [[مقام]] فقیه نزد خدا میلیون برابر عابد است.<ref>بحارالانوار، ج ۲، ص۵، حدیث ۹</ref>
۷۶٬۰۸۹

ویرایش