صبر در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها
←ایمان
(←شناخت) |
(←ایمان) |
||
| خط ۵۱: | خط ۵۱: | ||
===[[ایمان]]=== | ===[[ایمان]]=== | ||
در آیاتی از [[قرآن کریم]] ایمان و صبر مقارن هم یاد شده‌اند: | در آیاتی از [[قرآن کریم]] ایمان و صبر مقارن هم یاد شده‌اند: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ اصْبِرُواْ وَصَابِرُواْ وَرَابِطُواْ وَاتَّقُواْ اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ}}<ref> ای مؤمنان! شکیبایی ورزید و یکدیگر را به شکیب فرا خوانید و از مرزها نگهبانی کنید و از خداوند پروا بدارید باشد که رستگار شوید؛ سوره آل عمران، آیه۲۰۰.</ref>؛ {{متن قرآن|ثُمَّ كَانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ}}<ref>«آنگاه، از کسانی خواهد بود که ایمان آورده‌اند و یکدیگر را به شکیبایی و یکدیگر را به مهرورزی سفارش می‌کنند» سوره بلد، آیه ۱۷.</ref>؛ {{متن قرآن|إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْ}}<ref>«جز آنان که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند و یکدیگر را به راستی پند داده‌اند و همدیگر را به شکیبایی اندرز داده‌اند» سوره عصر، آیه ۳.</ref> که بیانگر پیوند این دو مفهوم [[دینی]] و [[اخلاقی]] است. ایمان است که دارنده خود را بر [[وانهادن]] [[هواهای نفسانی]] و ترک [[گمراهی]] تمرین می‌دهد،<ref>التحریر و التنویر، ج ۱۱، ص۲۱۵.</ref> زیرا هیچ تکلیفی خالی از [[صبر]] و [[شکر]] نیست<ref>مجمع البیان، ج ۶، ص۴۶۷.</ref> و به نظر برخی [[آیه]] {{متن قرآن|إِلاَّ الَّذِينَ صَبَرُواْ وَعَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ أُوْلَئِكَ لَهُم مَّغْفِرَةٌ وَأَجْرٌ كَبِيرٌ}}<ref> جز آن کسان که شکیبایی ورزیده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند؛ آنانند که آمرزش و پاداشی بزرگ خواهند داشت؛ سوره هود، آیه ۱۱.</ref> دلالت دارد که صبر و [[عمل صالح]]، از [[ایمان]] منفک نیست و ممکن نیست فرد [[بی‌ایمان]]، [[شکیبا]] و دارای [[اعمال صالح]] باشد.<ref>المیزان، ج ۱۰، ص۱۵۸.</ref> [[ایمان]] و [[یقین]] به [[حق]]، خاستگاه صفات [[نیکی]] است که پیامد آنها [[پیروزی]]، [[شجاعت]]، صبر و... است. <ref>المیزان، ج ۹، ص۱۲۶.</ref> ایمان سبب بالا رفتن [[روحیه]] شده و در نتیجه صبر و [[مقاومت]] افزایش می‌یابد و بر عکس، [[ضعف ایمان]] سبب کاهش روحیه و پیامد آن کاهش صبر و مقاومت است. {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ حَرِّضِ الْمُؤْمِنِينَ عَلَى الْقِتَالِ إِن يَكُن مِّنكُمْ عِشْرُونَ صَابِرُونَ يَغْلِبُواْ مِئَتَيْنِ وَإِن يَكُن مِّنكُم مِّائَةٌ يَغْلِبُواْ أَلْفًا مِّنَ الَّذِينَ كَفَرُواْ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لاَّ يَفْقَهُونَ الآنَ خَفَّفَ اللَّهُ عَنكُمْ وَعَلِمَ أَنَّ فِيكُمْ ضَعْفًا فَإِن يَكُن مِّنكُم مِّائَةٌ صَابِرَةٌ يَغْلِبُواْ مِئَتَيْنِ وَإِن يَكُن مِّنكُمْ أَلْفٌ يَغْلِبُواْ أَلْفَيْنِ بِإِذْنِ اللَّهِ وَاللَّهُ مَعَ الصَّابِرِينَ }}<ref> ای پیامبر! مؤمنان را به کارزار برانگیز، اگر از شما بیست تن شکیبا باشند بر دویست تن پیروز می‌گردند و اگر از شما صد تن باشند بر هزار تن از کافران پیروز می‌شوند زیرا آنان گروهی هستند که درنمی‌یابند؛ سوره انفال، آیه۶۵-66.</ref>.<ref>نک: المیزان، ج ۹، ص۱۲۶؛ تفسیر آسان، ج ۶، ص۱۶۰.</ref> این صبر است که معیار درجه‌بندی [[مجاهدان]] است. | ||
[[مؤمنان]] پس از آزموده شدن به بلایای گوناگون در صورتی از [[بشارت]] به [[پاداش الهی]] بهره‌مند خواهند شد که در [[ناملایمات]] شکیبا باشند: {{متن قرآن|وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِّنَ الْخَوْفْ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِّنَ الأَمْوَالِ وَالأنفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ الَّذِينَ إِذَا أَصَابَتْهُم مُّصِيبَةٌ قَالُواْ إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ}}<ref> و بی‌گمان شما را با چیزی از بیم و گرسنگی و کاستی دارایی‌ها و کسان و فرآورده‌ها می‌آزماییم، و شکیبایان را نوید بخش! همان کسان که چون بدیشان مصیبتی رسد می‌گویند: ما از آن خداوندیم و به سوی او باز می‌گردیم؛ سوره بقره، آیه ۱۵۵ - ۱۵۶.</ref> [[باور]] به [[مالکیت]] مطلق و [[حقیقی]] [[پروردگار]] و زوال مالکیت اعتباری [[انسان]]، سبب می‌شود تا در برابر [[بلایا]] شکیبا بوده و متأثر و اندوهناک نگردد. کسی که باور دارد فقط [[خدا]] مالک همه چیز است و او حق دارد و می‌تواند در [[ملک]] خودش هرگونه تصرفی کند، در [[مصائب]]، تأثر و [[خودباختگی]] نخواهد داشت.<ref>المیزان، ج ۱، ص۳۵۳؛ نیز نک: التحریر و التنویر، ج ۲، ص۵۶.</ref> [[غلبه]] ۲۰ نفر از مؤمنان بر ۲۰۰ نفر از [[کافران]] و ۱۰۰ نفر بر ۱۰۰۰ نفر آنان {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ حَرِّضِ الْمُؤْمِنِينَ عَلَى الْقِتَالِ إِن يَكُن مِّنكُمْ عِشْرُونَ صَابِرُونَ يَغْلِبُواْ مِئَتَيْنِ وَإِن يَكُن مِّنكُم مِّائَةٌ يَغْلِبُواْ أَلْفًا مِّنَ الَّذِينَ كَفَرُواْ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لاَّ يَفْقَهُونَ}}<ref> ای پیامبر! مؤمنان را به کارزار برانگیز، اگر از شما بیست تن شکیبا باشند بر دویست تن پیروز می‌گردند و اگر از شما صد تن باشند بر هزار تن از کافران پیروز می‌شوند زیرا آنان گروهی هستند که درنمی‌یابند؛ سوره انفال، آیه۶۵.</ref> از این روست که مؤمنان کارهایشان، بر پایه ایمان است که هیچ نیرویی با آن برابر نیست.<ref>المیزان، ج ۹، ص۱۲۲-۱۲۳؛ نیز نک: التحریر و التنویر، ج ۹، ص۱۵۵.</ref> در [[آیات]] {{متن قرآن|وَلَئِنْ أَذَقْنَا الإِنسَانَ مِنَّا رَحْمَةً ثُمَّ نَزَعْنَاهَا مِنْهُ إِنَّهُ لَيَئُوسٌ كَفُورٌ وَلَئِنْ أَذَقْنَاهُ نَعْمَاء بَعْدَ ضَرَّاء مَسَّتْهُ لَيَقُولَنَّ ذَهَبَ السَّيِّئَاتُ عَنِّي إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ إِلاَّ الَّذِينَ صَبَرُواْ وَعَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ أُوْلَئِكَ لَهُم مَّغْفِرَةٌ وَأَجْرٌ كَبِيرٌ}}<ref> و اگر به انسان بخشایشی از خویش بچشانیم سپس آن را از وی باز گیریم بی‌گمان نومید و ناسپاس خواهد شد. و اگر پس از رنجی که به او رسیده است آسایشی به وی بچشانیم به یقین خواهد گفت بدی‌ها از من دور شد؛ که او سخت شادمان و خویشتن‌ستای است. جز آن کسان که شکیبایی ورزیده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند؛ آنانند که آمرزش و پاداشی بزرگ خواهند داشت؛ سوره هود، آیه ۹ - ۱۱.</ref> از دسته‌ای از [[انسان‌ها]] یاد شده که در [[سختی‌ها]] [[ناسپاس]] و در هنگام [[آسایش]] دچار [[غرور]] می‌شوند و در برابر آنان افراد شکیبا و شایسته‌کار از این حالات مستثنا شده‌اند. به گفته برخی [[مفسران]] {{متن قرآن|الَّذِينَ صَبَرُواْ}} تعبیر کنایی از [[مؤمنان]] به خداست؛ زیرا [[صبر]] از مقارنات [[ایمان]] است.<ref>مجمع البیان، ج ۶، ص۴۶۷.</ref> نظر برخی [[اهل تفسیر]] هم بر آن است که اصولاً دو صفت صبر و [[شکر]] از آنِ مؤمنان موحدند که با توجه به توصیه‌های [[قرآن]] در این باره فقط در پی کسب [[خشنودی خدا]] بوده و با پذیرش [[آیات قرآن]]، به آنها متخلق شده‌اند.<ref>التحریر و التنویر، ج ۲۱، ص۱۳۰.</ref> | |||
===[[دعا]]=== | ===[[دعا]]=== | ||
مؤمنان [[موحد]] با [[استعانت]] از ایمان خود در برابر [[مشکلات]] و [[سختی‌ها]] [[ایستادگی]] می‌کنند و افزون بر آن با [[ارتباط با خدا]] از راه [[دعا]] به درگاه او، خواهان صبر مضاعف به هنگام روبه‌رو شدن با [[دشواری‌ها]] هستند؛ برای نمونه، مؤمنان [[مجاهد]] در [[سپاه]] [[طالوت]] وقتی با [[جالوت]] و سپاهیانش روبه‌رو شدند، از [[خدا]] صبر فراوان، گام‌های [[استوار]] و [[پیروزی]] بر [[کافران]] را خواستند: «وَ لَمَّا بَرَزُوا لِجالُوتَ وَ جُنُودِهِ قالُوا رَبَّنا أَفْرِغْ عَلَینا صَبْراً وَ ثَبِّتْ أَقْدامَنا وَ انْصُرْنا عَلَی الْقَوْمِ الْکافِرینَ» (بقره / ۲، ۲۵۰) و سرانجام نیز سپاه جالوت را به [[اذن خدا]] [[شکست]] دادند و داوود جالوت را کشت (بقره / ۲، ۲۵۱)؛ همچنین [[جادوگران]] [[فرعون]] که پس از [[ایمان به خدا]] [[تهدیدهای]] فرعون را ناشی از ایمان خود به [[معجزات الهی]] دانستند، از درگاه خدا [[شکیبایی]] فراوان خواستند ([[اعراف]] / ۷، ۱۲۰ - ۱۲۶)؛ زیرا [[صبر]] در موقعیت‌هایی مانند سختی‌های [[رسالت]] و [[آزار]] [[دشمنان]]، تنها با [[توفیق الهی]] و تسهیل [[سختی‌ها]] از جانب او ممکن خواهد بود: «وَ اصْبِرْ وَ ما صَبْرُکَ إِلَّا بِاللَّه ». (نحل / ۱۶، ۱۲۷)<ref>مجمع البیان، ج ۶، ص۶۰۶؛ منهج الصادقین، ج ۵، ص۲۳۴.</ref> | مؤمنان [[موحد]] با [[استعانت]] از ایمان خود در برابر [[مشکلات]] و [[سختی‌ها]] [[ایستادگی]] می‌کنند و افزون بر آن با [[ارتباط با خدا]] از راه [[دعا]] به درگاه او، خواهان صبر مضاعف به هنگام روبه‌رو شدن با [[دشواری‌ها]] هستند؛ برای نمونه، مؤمنان [[مجاهد]] در [[سپاه]] [[طالوت]] وقتی با [[جالوت]] و سپاهیانش روبه‌رو شدند، از [[خدا]] صبر فراوان، گام‌های [[استوار]] و [[پیروزی]] بر [[کافران]] را خواستند: «وَ لَمَّا بَرَزُوا لِجالُوتَ وَ جُنُودِهِ قالُوا رَبَّنا أَفْرِغْ عَلَینا صَبْراً وَ ثَبِّتْ أَقْدامَنا وَ انْصُرْنا عَلَی الْقَوْمِ الْکافِرینَ» (بقره / ۲، ۲۵۰) و سرانجام نیز سپاه جالوت را به [[اذن خدا]] [[شکست]] دادند و داوود جالوت را کشت (بقره / ۲، ۲۵۱)؛ همچنین [[جادوگران]] [[فرعون]] که پس از [[ایمان به خدا]] [[تهدیدهای]] فرعون را ناشی از ایمان خود به [[معجزات الهی]] دانستند، از درگاه خدا [[شکیبایی]] فراوان خواستند ([[اعراف]] / ۷، ۱۲۰ - ۱۲۶)؛ زیرا [[صبر]] در موقعیت‌هایی مانند سختی‌های [[رسالت]] و [[آزار]] [[دشمنان]]، تنها با [[توفیق الهی]] و تسهیل [[سختی‌ها]] از جانب او ممکن خواهد بود: «وَ اصْبِرْ وَ ما صَبْرُکَ إِلَّا بِاللَّه ». (نحل / ۱۶، ۱۲۷)<ref>مجمع البیان، ج ۶، ص۶۰۶؛ منهج الصادقین، ج ۵، ص۲۳۴.</ref> | ||