تورات در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

ا. [[نفی]] [[یهودی]] بودن ابراهیم{{ع}}

هر یک از [[یهود]] و [[نصارا]] بر اساس [[اعتقاد]] متعصبانه، با معرفی [[دین]] خود به عنوان تنها دین بر [[حق و باطل]] خواندن [[ادیان]] دیگر، درباره [[حضرت ابراهیم]]{{ع}}، با یکدیگر به [[نزاع]] پرداخته، آن حضرت را پیرو دین خود می‌‌خواندند. ([[آل عمران]] / ۳، ۶۷)<ref>جامع البیان، ج ۳، ص۴۱۴ - ۴۱۵؛ التبیان، ج ۲، ص۴۹۲ - ۴۹۳؛ المیزان، ج ۳، ص۲۵۲ - ۲۵۳.</ref> [[قرآن کریم]] با [[احتجاج]] به اینکه [[تورات]] و [[انجیل]] پس از ابراهیم{{ع}} نازل شده‌اند، این ادعای آنان را نادرست و نابخردانه می‌‌خواند: «یـاَهلَ الکِتـبِ لِمَ تُحاجّونَ فی اِبرهیمَ وما اُنزِلَتِ التَّورةُ والاِنجیلُ اِلاّ مِن بَعدِهِ اَفَلا تَعقِلون» ([[آل عمران]] / ۳، ۶۵)؛ زیرا کاملاً روشن است که [[یهودیت]] و [[مسیحیت]] پس از [[نزول]] تورات و انجیل پدید آمده است و آن حضرت نمی‌تواند پیرو [[ادیان]] یاد شده باشد.<ref>جامع البیان، ج ۳، ص۴۱۴؛ جوامع الجامع، ج ۱، ص۱۹۳؛ المیزان، ج ۳، ص۲۵۱.</ref>

 

برخی [[آیات]] نشان می‌‌دهد که برای گروهی از یهودیان معاصر [[پیامبر]]{{صل}} حادثه ای رخ داد. [[عالمان یهود]] به سبب پاره ای ملاحظات، برخلاف آموزه‌های صریح تورات، درباره آن حادثه [[حکم]] کرده، سپس برای به دست آوردن تأییدی بر حکم خود و [[فرار]] از حکم تورات، افرادی را نزد [[پیامبر اکرم]] فرستادند تا در این باره [[داوری]] کند. به این افراد توصیه شد در صورتی که پیامبر{{صل}} بر حکمِ خلاف آنان صحه نگذاشت، آن را نپذیرند. ([[مائده]] / ۵، ۴۱ ـ ۴۲) براساس [[شأن نزول]] مشهور، [[احبار]] [[یهود]] با گرفتن [[رشوه]]، [[حکم]] تورات مبنی بر [[رجم]] زناکار را درباره [[زن]] و مردی از اشراف با تازیانه و تشهیر جایگزین کردند؛ گویا در پی [[اعتراض]] به این حکم، عالمان یهود افرادی را برای داوری خواستن نزد پیامبر فرستادند. پیامبر{{صل}} با استناد به تورات، حکم به رجم کرد؛ ولی آنان نپذیرفتند.<ref>ر.ک: مجمع البیان، ج ۳، ص۲۹۹ - ۳۰۱؛ تفسیر ابی السعود، ج ۳، ص۳۶ - ۳۸؛ زادالمسیر، ج ۲، ص۳۵۶ - ۳۵۸.</ref> [[قرآن کریم]] با اشاره به وجود حکم الهیِ تورات در این باره، داوری خواستن و سپس رویگردانی آنها از پیامبر را به نوعی غیر [[صادقانه]] و [[نشانه]]بی‌ایمانی آنان به تورات و پیامبر اکرم <ref>المیزان، ج ۵، ص۳۴۲.</ref> می‌‌خواند: «وکَیفَ یُحَکِّمونَکَ وعِندَهُمُ التَّورةُ فیها حُکمُ اللّهِ ثُمَّ یَتَوَلَّونَ مِن بَعدِ ذلِکَ وما اُولـئِکَ بِالمُؤمِنین». (مائده / ۵، ۴۳) بر اساس این [[آیه]] چنین حکمی در [[تورات]] [[عصر نزول]] بوده است، چنان که در تورات کنونی نیز هست.<ref>ر. ک: قاموس الکتاب المقدس، ص۴۰۰، «رجم».</ref>

 

د. امکان [[نزول]] [[کتاب آسمانی]] بر [[بشر]]

[[قرآن کریم]] که [[ارسال رسل]] و [[انزال کتب]] را از لوازم [[الوهیت]] و [[ربوبیت الهی]] و [[هدایت مردم]] می‌‌داند <ref>المیزان، ج ۷، ص۲۷۰ - ۲۷۱.</ref> در پاسخ [[منکران قرآن]] <ref>الکشاف، ج ۲، ص۴۴؛ جوامع الجامع، ج ۱، ص۴۰۰ - ۴۰۱؛ تفسیر بیضاوی، ج ۲، ص۳۳.</ref> که نزول هر گونه [[وحی]] و کتاب آسمانی بر [[انسان]] را [[انکار]] می‌‌کردند، آن را بازتاب عدم [[شناخت]] درست [[خداوند]] دانسته، در رد آن به نزول کتاب [[حضرت موسی]]{{ع}} از سوی خداوند [[احتجاج]] می‌‌کند: «وما قَدَرُوا اللّهَ حَقَّ قَدرِهِ اِذ قالوا ما اَنزَلَ اللّهُ عَلی بَشَرٍ مِن شَی ءٍ قُل مَن اَنزَلَ الکِتـبَ الَّذی جاءَ بِهِ [[موسی]] نورًا وهُدیً لِلنّاسِ تَجعَلونَهُ قَراطیسَ تُبدونَها وتُخفونَ کَثیرًا». (انعام / ۶، ۹۱) دیدگاه مشهور، [[یهود]] را مخاطب آیه می‌‌داند،<ref>مجمع البیان، ج ۴، ص۵۱۵؛ الکشاف، ج ۲، ص۴۴؛ التفسیر الکبیر، ج ۱۳، ص۷۴ - ۷۶.</ref> زیرا اولاً [[مشرکان قریش]] به کتاب حضرت موسی{{ع}} و نزول [[الهی]] آن [[باور]] نداشتند، پس بر اساس آن نمی‌توان ضد آنها احتجاج کرد. ثانیا مخاطبان در ادامه به سبب پراکنده ساختن [[کتاب موسی]]{{ع}} و نیز [[آشکار کردن]] بخشی از آن و پنهان کردن بخشی دیگر [[سرزنش]] شده‌اند و این از ویژگی‌های یهود است و آنان نمونه‌های دیگری از این اظهارات خلاف [[عقاید]] خویش داشتند که از سر [[لجاجت]] و [[دشمنی]] بود. (ر. ک: [[نساء]] / ۴، ۵۱؛ [[آل عمران]] / ۳، ۶۷)<ref>التفسیر الکبیر، ج ۱۳، ص۷۴ - ۷۶؛ المیزان، ج ۷، ص۲۶۸ - ۲۷۲.</ref>

 

ه. رد بهانه [[مشرکان]] برای انکار [[قرآن]]

خداوند با اشاره به اینکه پیش از [[پیامبر اکرم]]{{صل}} هیچ منذری برای [[قریش]] نیامده است، ارسال آن حضرت را برای [[اتمام حجت]] بر آنان می‌‌خواند،؛ چراکه اگر آنها پیش از آمدن [[پیامبری]] به سبب کردارشان [[مجازات]] می‌‌شدند، می‌‌گفتند: پروردگارا! اگر [[پیامبری]] می‌‌فرستادی از [[آیات]] تو [[پیروی]] کرده، [[ایمان]] می‌‌آوردیم ([[قصص]] / ۲۸، ۴۶ ـ ۴۷)؛ اما هنگامی که [[پیامبر اکرم]]{{صل}} [[مبعوث]] و [[قرآن]] نازل شد به [[تکذیب]] آن حضرت پرداخته، گفتند: چرا همانند آنچه که به [[موسی]] داده شد به او داده نشده است: «فَلَمّا جاءَهُمُ الحَقُّ مِن عِندِنا قالوا لَولا اوتِیَ مِثلَ ما اوتِیَ موسی». (قصص / ۲۸، ۴۸) بر اساس یک [[تفسیر]]، [[مشرکان]] با اشاره به [[نزول دفعی]] [[تورات]] که به سبب ارتباط با [[اهل کتاب]] با آن آشنا بودند، قرآن را به سبب [[نزول تدریجی]] آن مورد تردید قرار داده و از [[ایمان]] به آن سر باز زدند،<ref>ر.ک: مجمع البیان، ج ۷، ص۴۰۱ - ۴۰۲؛ التفسیر الکبیر، ج ۲۴، ص۲۶۰؛ روح المعانی، ج ۲۰، ص۱۳۵.</ref> از این رو [[خداوند]] در رد [[بهانه جویی]] آنها به [[کفر]] پیشین آنان (زمانی که [[یهودیان]]، قرآن را [[تصدیق]] کردند) نسبت به [[کتاب موسی]]{{ع}} و قرآن و [[سحر]] نامیدن آن دو، [[احتجاج]] می‌‌کند؛ یعنی اگر یکجا هم نازل می‌‌شد باز ایمان نمی‌آوردید، چنان که به [[تورات]] کفر ورزیدید و در [[مقام]] [[محاجه]] از مشرکان می‌‌خواهد که اگر راست می‌‌گویند، کتابی [[هدایت]] کننده‌تر از تورات و قرآن از سوی خداوند بیاورند: «اَوَ لَم یَکفُروا بِما اوتِیَ موسی مِن قَبلُ قالوا سِحرانِ تَظـهَرا وقالوا اِنّا بِکُلٍّ کـفِرون * قُل فَأتوا بِکِتـبٍ مِن عِندِ اللّهِ هُوَ اَهدی مِنهُما اَتَّبِعهُ اِن کُنتُم صـدِقین». (قصص / ۲۸، ۴۸ ـ ۴۹) [[سیاق آیات]] و برخی گزارش‌های [[تفسیری]] نشان می‌‌دهند که [[مشرکان قریش]] با مراجعه به [[یهود]] درباره پیامبر اکرم{{صل}} و قرآن جویا شدند و هنگامی که آنها براساس [[بشارت‌ها]] و وصف‌های تورات به [[تأیید]] آن حضرت پرداختند، مشرکان ناخرسند از این موضوع، تورات و قرآن را [[سحری]] خواندند که یکدیگر را تأیید می‌‌کنند و نسبت به هر دو اظهار کفر کردند.<ref>مجمع البیان، ج ۷، ص۴۰۲؛ المیزان، ج ۱۶، ص۴۷ - ۵۳؛ روح المعانی، ج ۲۰، ص۱۳۴.</ref>