امام در فقه اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

پذیرفتن [[سخن]] امامان{{عم}} در آنچه خبر می‌دهند، بدون بینّه واجب است و [[سوگند]] دادن آنان جایز نیست.<ref>الدروس الشرعیة، ج ۲، ص۹۰</ref> به قول مشهور قدما، [[دروغ بستن]] به ائمّه موجب بطلان [[روزه]] می‌شود. مشهور متأخّران، آن را نپذیرفته‌اند؛<ref>الحدائق الناضرة، ج ۱۳، ص۱۴۱؛ جواهر الکلام، ج ۱۶، ص۲۲۳ ـ ۲۲۵؛ مستند الشیعة، ج ۱۰، ص۲۵۱ ـ ۲۵۴</ref> لیکن نظر بسیاری از معاصران قول اوّل است.<ref>العروة الوثقی (و حواشی)، ج ۳، ص۵۴۹</ref>

ائمّه{{عم}} همانند [[پیامبر]]{{صل}} دارای [[ولایت]] مطلقه‌اند و به موجب {{متن قرآن|النَّبِيُّ أَوْلَى بِالْمُؤْمِنِينَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ}}<ref>«پیامبر بر مؤمنان از خودشان سزاوارتر است» سوره احزاب، آیه ۶.</ref> دارای ولایت بر [[نفوس]]، [[اموال]] و سایر [[شئون]] شخصی افراد هستند.