نیایش بیست و یکم: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

[[غم]] و [[اندوه]] از حالاتی است که در [[زندگی]] به سراغ ما می‌آید، [[راحتی]] و [[آسایش]] را از ما می‌گیرد، [[جسم]] ما را [[تخریب]] می‌کند و به کار و فعالیت ما آسیب می‌رساند. اما علت غم و اندوه چیست؟ روشن است که [[علل]] متعدد دارد:

گاهی از گذشته‌های خود پشیمانیم و به خاطر کوتاهی‌ها و کج‌روی‌ها خود را [[سرزنش]] می‌کنیم؛

بدون [[شک]] [[امور دنیا]] گذران است و پیشامدهای آن هر چقدر هم سخت باشد در مقابل سرای [[آخرت]] چیزی به شمار نمی‌آید. از این‌رو امام {{ع}} از [[پروردگار]] خویش ره‌توشه [[پرهیزگاری]] را [[طلب]] می‌کند و اینکه در همه حالات رحمت و [[خشنودی خدا]] و [[انس با خدا]] و اولیای او را مقصد خویش قرار دهد. آن [[حضرت]] که پیش از این از [[خدا]] خواسته بود که به متاع دنیا شاد نگردد، حال از خدا می‌خواهد که: {{متن حدیث|اجْعَلْ سُكُونَ‏ قَلْبِي‏ وَ أُنْسَ‏ نَفْسِي‏ وَ اسْتِغْنَائِي وَ كِفَايَتِي بِكَ وَ بِخِيَارِ خَلْقِكَ}}. «[[آرامش]] [[دل]] و [[آسایش]] [[جان]] و [[بی‌نیازی]] و کفایت مرا تنها به خود و [[بندگان]] نیکوکارت منحصر فرمای».

== جستارهای وابسته ==

{{پانویس}}