سیره نظامی امام علی: تفاوت میان نسخه‌ها
←حفظ عدالت و رعایت اخلاقیات جنگ
(←مقدمه) |
|||
| خط ۴۲: | خط ۴۲: | ||
در این حال نیز تا وی را به بازگشت از [[دشمنی]] [[دعوت]] نکنم و در عذر آوردن پشیمان نسازم، با وی نخواهم جنگید. اگر [[توبه]] کرد و از راه خلاف دست برداشت، توبه‌اش را می‌پذیرم و او [[برادر]] ما است؛ اما اگر در دشمنی خویش پابرجا بود و [[اعلان]] [[جنگ]] داد، با وی می‌جنگم تا [[خداوند]] شر وی را از من دور سازد<ref>طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، ج۵، ص۱۳۱؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۳، ص۱۴۸؛ ثقفی، ابن هلال، الغارات، ج۱، ص۳۷۱.</ref>. | در این حال نیز تا وی را به بازگشت از [[دشمنی]] [[دعوت]] نکنم و در عذر آوردن پشیمان نسازم، با وی نخواهم جنگید. اگر [[توبه]] کرد و از راه خلاف دست برداشت، توبه‌اش را می‌پذیرم و او [[برادر]] ما است؛ اما اگر در دشمنی خویش پابرجا بود و [[اعلان]] [[جنگ]] داد، با وی می‌جنگم تا [[خداوند]] شر وی را از من دور سازد<ref>طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، ج۵، ص۱۳۱؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۳، ص۱۴۸؛ ثقفی، ابن هلال، الغارات، ج۱، ص۳۷۱.</ref>. | ||
۲. [[نهی]] از دشنام دادن به [[دشمنان | ۲. [[نهی]] از دشنام دادن به [[دشمنان امیر مؤمنان]]{{ع}} به این اصل [[اسلامی]] سخت [[وفادار]] بود که نباید به دشمنان دشنام داد و [[یاران]] و [[سربازان]] خویش را از آن نهی می‌فرمود. | ||
در [[جنگ صفین]] [[ | در [[جنگ صفین]] [[حجر بن عدی]] و [[عمرو بن حمق خزاعی]] از [[سپاهیان شام]] و [[معاویه]] [[اظهار برائت]] و آنها را [[لعن]] کردند. وقتی [[امام]] از این ماجرا [[آگاه]] شد، به آنان [[پیام]] داد که لب از [[سب]] و لعن فرو بندند و نزد وی بیایند و فرمود: بر شما نمی‌پسندم لعن‌کننده و دشنام‌دهنده باشید و از آنان [[تبری]] جویید؛ اما اگر خواستید [[زشتی]] و [[بدی]] [[اعمال]] آنان را برشمارید، فقط بگویید: راه و روش و رفتارشان چنین و چنان است<ref>منقری، نصر بن مزاحم، وقعة صفین، ص١٠٣.</ref>. در خطبه‌ای از آن حضرت در این باره آمده است: {{متن حدیث|إِنِّي لَا أُحِبُّ أَنْ تَكُونُوا سَبَّابِينَ}}<ref>نهج البلاغه، خطبه ۲۰۶؛ دینوری، ابوحنیفه، الاخبار الطوال، ص۱۶۵.</ref>؛ «من [[دوست]] ندارم دشنام‌دهنده باشید». | ||
۳. [[نهی]] از آغازگری [[جنگ]]: علی{{ع}} با جنگ و [[ستیز]] و [[خونریزی]] مخالف بود و تا مجبور نمی‌شد، نمی‌جنگید. [[طبری]]، به نقل از [[جندب ازدی]] می‌گوید: هرجا که با [[دشمن]] روبه‌رو می‌شدیم، [[امام علی]]{{ع}} می‌فرمود: با دشمن در نیاویزید و جنگ را آغاز نکنید تا دشمن آغازگرجنگ باشد؛ زیرا شما بحمدالله دارای [[حجت]] (نزد [[خدا]] و [[مردم]]) هستید و اگر در صحنه [[نبرد]] نیز آغازگر جنگ نباشید خود حجتی دیگر بر [[حقانیت]] شما است<ref>طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، ج۵، ص۱۰؛ ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۲۷۰.</ref>. | ۳. [[نهی]] از آغازگری [[جنگ]]: علی{{ع}} با جنگ و [[ستیز]] و [[خونریزی]] مخالف بود و تا مجبور نمی‌شد، نمی‌جنگید. [[طبری]]، به نقل از [[جندب ازدی]] می‌گوید: هرجا که با [[دشمن]] روبه‌رو می‌شدیم، [[امام علی]]{{ع}} می‌فرمود: با دشمن در نیاویزید و جنگ را آغاز نکنید تا دشمن آغازگرجنگ باشد؛ زیرا شما بحمدالله دارای [[حجت]] (نزد [[خدا]] و [[مردم]]) هستید و اگر در صحنه [[نبرد]] نیز آغازگر جنگ نباشید خود حجتی دیگر بر [[حقانیت]] شما است<ref>طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، ج۵، ص۱۰؛ ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۲۷۰.</ref>. | ||