سیره نظامی امام علی: تفاوت میان نسخه‌ها

سیره نظامی امام علی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۰ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۳۵

۴ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۰ ژانویهٔ ۲۰۲۴

←‏مقدمه

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۶۵۷

ویرایش

@@ خط ۱۰: / خط ۱۰: @@
 [[جاحظ]] می‌گوید: چه بسا افرادی که خود را [[اهل]] [[خرد]] و تحلیل و [[فهم]] و تشخیص می‌دانند و با اینکه از [[عوام‌الناس]] هستند، خویشتن را از [[خواص]] می‌پندارند. اینان [[خیال]] می‌کنند معاویه دوراندیش‌تر و خردمندتر و آینده‌نگرتر و دقیق‌تر از علی بوده و روشی پسندیده‌تر از علی در [[سیاست]] داشته است؛ حال آن‌که چنین نیست و آنان به [[خطا]] رفته‌اند. علی در جنگ‌های خود، چیزی را جز آن‌چه موافق [[کتاب و سنت]] بود، به کار نمی‌گرفت؛ در حالی که معاویه، همان‌گونه که گاهی موافق کتاب و سنت عمل می‌کرد، مخالف آن نیز عمل می‌نمود و تمام [[نیرنگ‌ها]] را (چه [[حلال]] و چه [[حرام]]) به کار می‌برد. او در [[جنگ]]، به همان روشی عمل کرد که [[پادشاه]] هند در [[رویارویی]] با [[کسرا]] و [[خاقان]] چین در [[نبرد]] با رتبیل ([[شاه]] [[ترکان]]) روا داشتند؛ حال آن‌که علی به [[سپاهیان]] خود می‌فرمود: جنگ را با ایشان آغاز نکنید تا آنان آغازگر آن باشند. هیچ فردی را تعقیب نکنید؛ هیچ مجروحی را نکشید و هیچ در بسته‌ای را مگشایید.
-[[سیره علی]]{{ع}} در مورد [[سرداران سپاه]] [[دشمن]] چون [[ذوالکلاع]]، ابوالاعمر سلمی، [[عمرو بن عاص]]، [[حبیب بن مسلمه]] و دیگران، مانند افراد عادی و دنباله‌رو و افراد کم‌ارزش بود؛ در حالی که [[نظامیان]] و جنگجویان اگر بتوانند [[شبیخون]] بزنند، می‌زنند و اگر بتوانند سر همه افراد دشمن را در حال [[خواب]] با سنگ‌های گران بکوبند، می‌کوبند و اگر امکان داشته باشد این کار را انجام دهند، یک لحظه هم تأخیر روا نمی‌دارند، و اگر [[آتش]] زدن دشمن زودتر از [[غرق]] ساختن آنان امکان‌پذیر باشد، [[تأمل]] نمی‌کنند و ایشان را به آتش می‌کشند و [[منتظر]] غرق کردن نمی‌شوند. آنان از [[نصب]] منجنیق‌ها و به کار بردن عراده‌ها و نقب‌زدن و کندن گودال و [[خندق]] و کمین زدن خودداری نمی‌کنند. در بهره گرفتن از سم‌های گوناگون تردیدی به خود راه نمی‌دهند و میان [[مردم]] [[شایعه‌پراکنی]] می‌کنند و نامه‌های جعلی و اختلاف‌انگیز، میان [[سپاهیان]] [[دشمن]] پخش می‌کنند و توهم و تردید ایجاد می‌کنند و کارها را پیچیده نشان می‌دهند و با اقدام‌هایی رعب‌آور، [[وحشت]] پدید می‌آورند و با هر وسیله و [[تزویر]] و حیله‌ای که بتوانند، مخالفان خود را می‌کشند و اهمیتی نمیدهند که این کشتن چگونه و در چه حالی باشد.
+[[سیره علی]]{{ع}} در مورد [[سرداران سپاه]] [[دشمن]] چون [[ذوالکلاع]]، [[ابوالاعور سلمی]]، [[عمرو بن عاص]]، [[حبیب بن مسلمه]] و دیگران، مانند افراد عادی و دنباله‌رو و افراد کم‌ارزش بود؛ در حالی که [[نظامیان]] و جنگجویان اگر بتوانند [[شبیخون]] بزنند، می‌زنند و اگر بتوانند سر همه افراد دشمن را در حال [[خواب]] با سنگ‌های گران بکوبند، می‌کوبند و اگر امکان داشته باشد این کار را انجام دهند، یک لحظه هم تأخیر روا نمی‌دارند، و اگر [[آتش]] زدن دشمن زودتر از [[غرق]] ساختن آنان امکان‌پذیر باشد، [[تأمل]] نمی‌کنند و ایشان را به آتش می‌کشند و [[منتظر]] غرق کردن نمی‌شوند. آنان از [[نصب]] منجنیق‌ها و به کار بردن عراده‌ها و نقب‌زدن و کندن گودال و [[خندق]] و کمین زدن خودداری نمی‌کنند. در بهره گرفتن از سم‌های گوناگون تردیدی به خود راه نمی‌دهند و میان [[مردم]] [[شایعه‌پراکنی]] می‌کنند و نامه‌های جعلی و اختلاف‌انگیز، میان [[سپاهیان]] [[دشمن]] پخش می‌کنند و توهم و تردید ایجاد می‌کنند و کارها را پیچیده نشان می‌دهند و با اقدام‌هایی رعب‌آور، [[وحشت]] پدید می‌آورند و با هر وسیله و [[تزویر]] و حیله‌ای که بتوانند، مخالفان خود را می‌کشند و اهمیتی نمیدهند که این کشتن چگونه و در چه حالی باشد.
 اگر کسی بخواهد فقط براساس آن‌چه در [[کتاب و سنت]] آمده است، به [[تدبیر امور]] بپردازد و بر آن مبنا و [[سیره]] عمل کند، خود را از بسیاری چاره‌اندیشی‌ها [[محروم]] کرده است. می‌دانی که [[دروغ]] بیش‌تر از راست و [[حرام]] بیش‌تر از [[حلال]] است و علی پایبند [[پارسایی]] بود و از گفتن هر سخنی جز آن‌چه مورد [[رضایت خداوند]] بود، [[پرهیز]] می‌کرد. او [[خشنودی]] را فقط در چیزی می‌دید که [[رضایت خدا]] در آن باشد و [[خدا]] آن را [[دوست]] بدارد و [[رضایت]] را جز در آن‌چه کتاب و سنت بدان [[راهبر]] بود، نمی‌دید و به آن‌چه افراد [[زیرک]] و دارای [[شیطنت]] و [[حیله‌گر]] و [[فریب‌کار]] انجام دهند، بی‌اعتنا بود<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۰، ص۲۲۹ – ۲۲۷.</ref>.