آیا انبیاء تنها از ترک واجبات و انجام محرمات معصوم هستند؟ (پرسش) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۳ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۲۰
، ۳ ژوئیهٔ ۲۰۲۴←پاسخ‌ها و دیدگاه‌های متفرقه
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
|||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
با این حال از مجموع آرای متکلمان امامیه در این مسأله می‌توان به این نتیجه دست یافت که مشهور متکلمان، در مسأله [[عصمت از ترک اولی]] و ترک مستحبات میان پیامبر خاتم{{صل}} و [[امامان معصوم]]{{ع}} با سایر [[پیامبران الهی]]{{ع}} تفکیک کرده و معتقدند از آنجا که عصمت مقوله‌ای تشکیکی و دارای درجات متعدد است و با توجه به آنکه پیامبر خاتم{{صل}} و امامان معصوم{{ع}} از بالاترین درجه عصمت برخوردار بوده‌اند؛ لذا هرگونه ترک مستحبات یا حتی ترک اولی نیز در مورد آن حضرات منتفی است و آنها معصوم از این قسم نیز هستند به خلاف سایر [[انبیا]]{{ع}} که چون بنا به ظرفیت و شأن وجودی هریک، از عالی‌ترین درجات [[عصمت]] برخوردار نبودند؛ لذا از ترک اولی یا ترک مستحبات نیز معصوم نبوده‌اند هرچند آنها نیز از ارتکاب انواع [[معاصی]]، خطای در [[دین]]، [[اشتباه]] و [[فراموشی]]، معصوم بوده‌اند. | با این حال از مجموع آرای متکلمان امامیه در این مسأله می‌توان به این نتیجه دست یافت که مشهور متکلمان، در مسأله [[عصمت از ترک اولی]] و ترک مستحبات میان پیامبر خاتم{{صل}} و [[امامان معصوم]]{{ع}} با سایر [[پیامبران الهی]]{{ع}} تفکیک کرده و معتقدند از آنجا که عصمت مقوله‌ای تشکیکی و دارای درجات متعدد است و با توجه به آنکه پیامبر خاتم{{صل}} و امامان معصوم{{ع}} از بالاترین درجه عصمت برخوردار بوده‌اند؛ لذا هرگونه ترک مستحبات یا حتی ترک اولی نیز در مورد آن حضرات منتفی است و آنها معصوم از این قسم نیز هستند به خلاف سایر [[انبیا]]{{ع}} که چون بنا به ظرفیت و شأن وجودی هریک، از عالی‌ترین درجات [[عصمت]] برخوردار نبودند؛ لذا از ترک اولی یا ترک مستحبات نیز معصوم نبوده‌اند هرچند آنها نیز از ارتکاب انواع [[معاصی]]، خطای در [[دین]]، [[اشتباه]] و [[فراموشی]]، معصوم بوده‌اند. | ||
}} | }} | ||
{{پاسخ پرسش | {{پاسخ پرسش | ||
| خط ۴۰: | خط ۳۹: | ||
معمولاً برای [[اوامر و نواهی]] ارشادی، به امر و نهی پزشکان مثال می‌زنند. به این بیان که وقتی طبیب می‌گوید فلان دارو را بخور و یا از فلان عمل اجتناب کن، به این معنا نیست که جنبه مولویّتی در طبیب وجود دارد و مریض نیز دارای نوعی [[عبودیت]] و [[بندگی]] در مقابل اوست که در نتیجه آن، [[اطاعت]] از اوامر و نواهی طبیب بر او لازم باشد. بلکه امر و نهی طبیب ارشادی است. به این معنا که امر به خوردن دارو [[ارشاد]] به این معناست که بین خوردن دارو و معالجه [[بیماری]]، رابطه مثبت وجود دارد. [[بدیهی]] است اگر [[بیمار]] بخواهد به نتیجه مطلوب برسد، [[عقل]] او [[حکم]] می‌کند که از داروی توصیه شده از سوی طبیب استفاده نماید. امّا اگر به هر حال، از [[دستور]] طبیب سر پیچی نماید، تنها مفسده‌ای که بر این [[تخلف]] مترتب می‌شود، عواقب واقعی مربوط به [[پرهیز]] از داروست؛ و با قطع نظر از آن، تخلف از دستور پزشک، خود، دارای مفسده‌ای نیست»<ref>[[احمد حسین شریفی|شریفی، احمد حسین]]، [[حسن یوسفیان|یوسفیان، حسن]]، [[پژوهشی در عصمت معصومان (کتاب)|پژوهشی در عصمت معصومان]] ص ۱۷۹.</ref>. | معمولاً برای [[اوامر و نواهی]] ارشادی، به امر و نهی پزشکان مثال می‌زنند. به این بیان که وقتی طبیب می‌گوید فلان دارو را بخور و یا از فلان عمل اجتناب کن، به این معنا نیست که جنبه مولویّتی در طبیب وجود دارد و مریض نیز دارای نوعی [[عبودیت]] و [[بندگی]] در مقابل اوست که در نتیجه آن، [[اطاعت]] از اوامر و نواهی طبیب بر او لازم باشد. بلکه امر و نهی طبیب ارشادی است. به این معنا که امر به خوردن دارو [[ارشاد]] به این معناست که بین خوردن دارو و معالجه [[بیماری]]، رابطه مثبت وجود دارد. [[بدیهی]] است اگر [[بیمار]] بخواهد به نتیجه مطلوب برسد، [[عقل]] او [[حکم]] می‌کند که از داروی توصیه شده از سوی طبیب استفاده نماید. امّا اگر به هر حال، از [[دستور]] طبیب سر پیچی نماید، تنها مفسده‌ای که بر این [[تخلف]] مترتب می‌شود، عواقب واقعی مربوط به [[پرهیز]] از داروست؛ و با قطع نظر از آن، تخلف از دستور پزشک، خود، دارای مفسده‌ای نیست»<ref>[[احمد حسین شریفی|شریفی، احمد حسین]]، [[حسن یوسفیان|یوسفیان، حسن]]، [[پژوهشی در عصمت معصومان (کتاب)|پژوهشی در عصمت معصومان]] ص ۱۷۹.</ref>. | ||
}} | |||
== [[:رده:آثار عصمت|منبع‌شناسی جامع عصمت]] == | == [[:رده:آثار عصمت|منبع‌شناسی جامع عصمت]] == | ||