نفی برده‌داری در معارف و سیره معصوم: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

در گذشته یکی از نتایج [[جنگ‌ها]] در تمام [[دنیا]] به‌برده‌گرفتن نیروهای شکست‌خورده [[دشمن]] بوده است. برابر دستور [[اسلام]]، [[مسلمانان]] فقط [[دشمنان]] غیرمسلمان، [[مشرک]] و [[کافر]] را به بردگی می‌گیرند. اگر دو گروه [[مسلمان]] با یکدیگر [[جنگ]] کنند، به‌برده‌گرفتن [[اسیران]] آنان روا نیست و این [[سیره]] مسلّم امیرالمؤمنین علی{{ع}} است که [[شیعه]] و [[سنی]] آن را پذیرفته‌اند و در ادامه بیان خواهد شد. بدان جهت که منشأ بردگی جنگ است، درباره بردگی در بحث از [[سیره نظامی]] سخن می‌گوییم.

قبل از اسلام در تمام دنیا رسم بود که افراد [[اسیر]] در جنگ را برده می‌گرفتند و از آنها برای [[کار و تلاش]] استفاده می‌کردند یا آنان را به دیگران می‌فروختند و [[بردگان]] تابع مقرراتی پذیرفته‌شده بودند که برخی را صاحب آنها تعیین می‌کرد و [[حقوقی]] برای بردگان، از [[زن]] و مرد، قایل نبودند. بر اساس این قاعده، گاهی افراد به منطقه‌ای [[حمله]] می‌کردند و [[مردم]] آنجا را به [[اسارت]] و بردگی می‌گرفتند. با [[وضعیت اجتماعی]] و [[افکار]] عمومی‌ای که بر اوضاع [[جهان]] آن [[روز]] [[حاکم]] بود، اسلام امکان [[اصلاح]] سریع این [[تفکر]] را غیر‌ممکن دانست و به‌ناچار وضع موجود را [[نفی]] نکرد؛ بلکه به اصلاح تدریجی آن [[همت]] گماشت. اسلام برای این [[حرکت اصلاحی]] خود اقداماتی انجام داد: