پرش به محتوا

آیه اولی الامر از دیدگاه اهل سنت: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۷: خط ۷:
[[آیه]] {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ}} "'''[[آیه اولی الامر]]'''" یا '''"[[آیه اطاعت]]'''" نام دارد؛ زیرا [[مؤمنان]] را به [[اطاعت از خدا]]، [[پیامبر]]{{صل}} و [[اولی‌الامر]] [[فرمان]] داده‌ است. [[اولی الامر]] در لغت به معنای [[صاحبان امر]] است. این واژه اما در اصطلاح [[متکلمان]] و [[مفسران اهل سنت]] در معانی مختلفی معنا شده که [[حاکمان]] [[عادل]]، [[عالمان]]، [[اصحاب اجماع]] و... از جمله آنهاست.  
[[آیه]] {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ}} "'''[[آیه اولی الامر]]'''" یا '''"[[آیه اطاعت]]'''" نام دارد؛ زیرا [[مؤمنان]] را به [[اطاعت از خدا]]، [[پیامبر]]{{صل}} و [[اولی‌الامر]] [[فرمان]] داده‌ است. [[اولی الامر]] در لغت به معنای [[صاحبان امر]] است. این واژه اما در اصطلاح [[متکلمان]] و [[مفسران اهل سنت]] در معانی مختلفی معنا شده که [[حاکمان]] [[عادل]]، [[عالمان]]، [[اصحاب اجماع]] و... از جمله آنهاست.  


باتوجه به اینکه [[اطاعت]] در آیه به صورت مطلق بیان شده است، و از طرفی بر اساس بنای عقلا امر مطلق [[الهی]] به اطاعت اط یک شخص مساوی با [[عصمت]] او است پس بناچار [[مصداق اولی الامر]] باید شخص [[معصوم]] باشد و الا با [[اطاعت از غیر معصوم]]، در تناقض انجام یک کار [[خطا]] یا عدم انجام آن خواهیم افتاد و یا [[اجتماع]] [[امر و نهی]] در یک شیء واحد خواهد شد که هر دو نیز محال است. از طرفی از آنجا که معتقدند معصومی در خارج وجود ندارد پس امر مطلق به اطاعت از او بمنزله [[تکلیف]] بمالا یطاق خواهد شد لذا جهت برون رفت از این مشکل [[علمای اهل سنت]] معتقدند که از آنجا که در خارج مصداق معصومی برای اولی الامر وجود ندارد پس باید مراد از آن را [[اجماع امت]] یا [[اجماع اهل حل و عقد]] دانست که در صورت وقوع، [[معصوم از خطا]] خواهد بود. با این [[حال]] متکلمان و [[مفسران شیعه]] بر اساس [[روایات]] ذیل این آیه، معتقدند، مصداق اولی الامر هیچ کس جز [[ائمه]]{{ع}} نیست. از این رو این آیه از [[آیات]] [[اثبات]] کننده [[امامت اهل بیت]] {{{عم}} است.
باتوجه به اینکه [[اطاعت]] در آیه به صورت مطلق بیان شده است، و از طرفی بر اساس بنای عقلا امر مطلق [[الهی]] به اطاعت از یک شخص مساوی با [[عصمت]] او است پس بناچار [[مصداق اولی الامر]] باید شخص [[معصوم]] باشد و الا با [[اطاعت از غیر معصوم]]، در تناقض انجام یک کار [[خطا]] یا عدم انجام آن خواهیم افتاد و یا منجر به [[اجتماع]] [[امر و نهی]] در یک شیء واحد خواهد شد که هر دو نیز محال است. از طرفی از آنجا که اهل سنت معتقدند معصومی در خارج وجود ندارد پس امر مطلق به اطاعت از او بمنزله [[تکلیف]] بمالا یطاق خواهد شد لذا جهت برون رفت از این مشکل [[علمای اهل سنت]] معتقدند مراد از اولی الامر، [[اجماع امت]] یا [[اجماع اهل حل و عقد]] است که در صورت وقوع، [[معصوم از خطا]] خواهد بود. با این [[حال]] متکلمان و [[مفسران شیعه]] بر اساس [[روایات]] ذیل این آیه، معتقدند، مصداق اولی الامر هیچ کس جز [[ائمه]] اطهار{{ع}} نیست. از این رو این آیه از [[آیات]] [[اثبات]] کننده [[امامت اهل بیت]] {{{عم}} است.


مفسران اهل سنت، اشکالات متعددی بر دیدگاه [[شیعه]] گرفته و در مقابل [[علمی]] شیعه نیز به آنها پاسخ گفته‌اند که در این مدخل آنها را بررسی می‌نماییم.
مفسران اهل سنت، اشکالات متعددی بر دیدگاه [[شیعه]] گرفته و در مقابل [[علمی]] شیعه نیز به آنها پاسخ گفته‌اند که در این مدخل آنها را بررسی می‌نماییم.
۱۱٬۰۶۱

ویرایش