صلح امام حسن مجتبی: تفاوت میان نسخه‌ها
←پرسش‌های وابسته
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
||
| خط ۱۶۰: | خط ۱۶۰: | ||
# [[ضرورت]] فراهم آوردن شرایط مناسبی که بتوان از موضع [[قدرت]] با [[کفر]] و [[نفاق]] [[نهان]]، به [[ستیز]] برخاست. | # [[ضرورت]] فراهم آوردن شرایط مناسبی که بتوان از موضع [[قدرت]] با [[کفر]] و [[نفاق]] [[نهان]]، به [[ستیز]] برخاست. | ||
علل [[واقعی]] موجود در فراسوی موضع خداپسندانه‌ای که امام [[معصوم]]{{ع}} اتخاذ کرده بود بر بسیاری از [[مردم]] معاصر با آن رخداد و بر بعضی از نسل‌های بعدی سطحی‌نگر و یا فریب‌خوردگانی که تحت تأثیر موضوعات غیرواقعی قرار گرفته بودند، پوشیده ماند بود، ولی این حوادث پس از [[صلح]] و سیاست‌های خصومت‌آمیزی که معاویه و سایر [[حکام اموی]] دنبال می‌کردند و زیان‌های جبران‌ناپذیری که بر پیکر [[اسلام]] و مسلمانان وارد ساخت، از برخی [[راز]] و رمزهای موضع [[امام مجتبی]]{{ع}} پرده برداشت.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۴ (کتاب)|پیشوایان هدایت]]، ج۴، ص ۲۱۴.</ref> | علل [[واقعی]] موجود در فراسوی موضع خداپسندانه‌ای که امام [[معصوم]]{{ع}} اتخاذ کرده بود بر بسیاری از [[مردم]] معاصر با آن رخداد و بر بعضی از نسل‌های بعدی سطحی‌نگر و یا فریب‌خوردگانی که تحت تأثیر موضوعات غیرواقعی قرار گرفته بودند، پوشیده ماند بود، ولی این حوادث پس از [[صلح]] و سیاست‌های خصومت‌آمیزی که معاویه و سایر [[حکام اموی]] دنبال می‌کردند و زیان‌های جبران‌ناپذیری که بر پیکر [[اسلام]] و مسلمانان وارد ساخت، از برخی [[راز]] و رمزهای موضع [[امام مجتبی]]{{ع}} پرده برداشت.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۴ (کتاب)|پیشوایان هدایت]]، ج۴، ص ۲۱۴.</ref> | ||
==گردهمایی کوفه== | |||
پس از امضای [[قرارداد صلح]] بین [[امام حسن]]{{ع}} و معاویه جهت گرد آمدن در یک مکان، با یکدیگر به توافق رسیدند تا این دیدار اجرای عملی [[صلح]] به شمار آید و هریک در مقابل جمعی از [[مردم]] با سپردن [[تعهدات]] خود به طرف مقابل و [[لزوم]] [[پای‌بندی]] و عمل به آن آشنا گردند. برای این کار [[کوفه]] را برگزیده و آهنگ آن [[دیار]] نمودند و سیلی از مردم که بیشتر حاضران را [[سربازان]] طرفین تشکیل می‌دادند، با ترک اردوگاه‌های خود برای حضور در [[روز]] [[تاریخی]] نحسی که بر تارک کوفه ثبت شد، با میل یا بی‌میلی، گردهم آمدند. | |||
مردم به سمت [[مسجد جامع شهر]] فراخوانده شدند، تا به سخنان دو تن از [[خطیبان]] امضاءکننده قرارداد صلح، گوش فرا دهند. بدیهی بود که معاویه بر امام حسن{{ع}} پیشی گیرد و بر [[منبر]] بالا رود و چنین نیز کرد و بر فراز منبر نشست<ref>جابر بن سمره می‌گوید: «هیچ‌گاه ندیدم رسول خدا{{صل}} غیر ایستاده سخنی بگوید، هرکس به تو گفت پیامبر نشسته سخن می‌گفته، به آن حضرت دروغ بسته است» این روایت را جزایری در آیات الأحکام، ص۷۵ نقل کرده است، ظاهرا معاویه نخستین کسی است که نشسته خطبه خواند.</ref> و در جمع مردم خطابه‌ای طولانی بیان کرد که [[منابع تاریخی]] تنها به ذکر فقرات مهمی از آن پرداخته‌اند، از جمله: «اما بعد، مردم! [[پیروان]] هر [[پیامبری]] که پس از او به [[اختلاف]] افتادند، سرانجام، باطل‌گرایان بر [[اهل]] حقشان چیره گشت» [[راوی]] می‌گوید: معاویه پس از این سخن پی برد که به [[زیان]] خویش سخن گفته از این رو، بی‌درنگ گفت: «مگر این [[امت]] که [[اهل حق]] آن بر باطل‌گرایانش [[پیروز]] شدند» و نیز افزود: «[[مردم کوفه]]! آیا می‌پندارید با شما بر سر [[نماز]] و [[زکات]] و [[حج]] می‌جنگم، من که به خوبی می‌دانم شما [[اهل نماز]] و زکات و حج هستید؟ ولی برای دست‌یابی به [[حاکمیت]] و [[تسلط]] بر شما به جنگتان آمدم و اکنون با اینکه شما ناخرسندید [[خداوند]] این [[موهبت]] را به من عطا کرده است! به [[هوش]] باشید! هر خونی که در این [[آشوب]] و بلوا ریخته شود به هدر رفته است و هرگونه شرطی را به ([[امام حسن]]{{ع}}) [[متعهد]] شده‌ام زیرا پا می‌نهم»..<ref>صلح امام حسن، ص۲۸۵ از مدائنی.</ref> | |||
[[ابو الفرج اصفهانی]] به [[اسناد]] خود از [[حبیب بن ابی ثابت]] [[روایت]] کرده که گفت: معاویه در این [[خطابه]]، از علی{{ع}} به [[ناسزا]] یاد کرد و سپس به امام حسن [[اسائه ادب]] نمود<ref>شرح نهج البلاغه، ج۴، ص۱۶.</ref>. | |||
آن‌گاه امام حسن{{ع}} به پاخاست و در این موقعیت حساس، خطابه‌ای غرّا و طولانی ایراد کرد که یکی از پسندیده‌ترین اسناد و مدارک وضعیت موجود میان [[مردم]] و [[اهل بیت]]، پس از [[وفات رسول خدا]]{{صل}} به شمار می‌آید. [[امام]]{{ع}} در این خطابه به [[پند]] و [[اندرز]] [[مسلمانان]] پرداخت و در ابتدای سخنانش آنها را به [[دوستی]] و [[محبت]] و کسب [[رضای خدا]] و [[وحدت]] و [[یکپارچگی]] [[دعوت]] کرد و در اواسط خطابه به موقعیت [[خاندان]] خویش بلکه موقعیت [[پیامبران خدا]] را بر ایشان یادآور شد. و در پایان سخنانش بی‌آن‌که صریحا معاویه را ناسزا گوید با شیوه بلاغتش، بدترین دشنام‌ها و ناسزاها را نثار وی ساخت. از آن جمله فرمود:<ref>متن کامل این خطبه را شیخ راضی آل یاسین در کتاب «صلح امام حسن{{ع}}»، ص۲۸۶- ۲۸۹ آورده است.</ref> | |||
{{متن حدیث|أَيُّهَا الذَّاكِرُ عَلِيّاً! أَنَا الْحَسَنُ وَ أَبِي عَلِيٌّ، وَ أَنْتَ مُعَاوِيَةُ وَ أَبُوكَ صَخْرٌ، وَ أُمِّي فَاطِمَةُ وَ أُمُّكَ هِنْدٌ، وَ جَدِّي رَسُولُ اللَّهِ وَ جَدُّكَ عُتْبَةُ بْنُ رَبِيعَةَ، وَ جَدَّتِي خَدِيجَةُ وَ جَدَّتُكَ فُتَيْلَةُ، فَلَعَنَ اللَّهُ أَخْمَلَنَا ذِكْراً وَ أَلْأَمَنَا حَسَباً وَ شَرَّنَا قَدِيماً وَ حَدِيثاً، وَ أَقْدَمَنَا كُفْراً وَ نِفَاقاً}}؛ | |||
ای کسی که پدرم علی را [[دشنام]] می‌دهی! من حسنم و پدرم علی است، تو معاویه و پدرت [[صخر]] است، مادر من [[فاطمه]] و مادر تو هند است، جد من [[رسول خدا]]{{صل}} و جد تو [[عتبه بن ربیعه]] است. جدّه من [[خدیجه]] و جدّه تو فتیله است، [[لعنت خدا]] بر آن کس که شهرتش از ما کمتر، دودمانش از ما [[پست‌تر]]، تبهکاری‌اش در گذشته و [[حال]] افزونتر و [[کفر]] و نفاقش ریشه‌دارتر است.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۴ (کتاب)|پیشوایان هدایت]]، ج۴، ص ۲۱۶.</ref> | |||
==مخالفان صلح== | |||
===[[قیس بن سعد بن عباده]]=== | |||
قیس به [[دوستی]] و [[محبت اهل بیت]]{{عم}} معروف بود و [[امیر مؤمنان]]{{ع}} در آغاز [[خلافت]] خویش وی را به [[فرمانروایی]] [[مصر]] گمارد. قیس با شنیدن خبر امضای [[قرارداد]] بین [[امام حسن]]{{ع}} و معاویه، موجی از [[غم]] و [[اندوه]] دلش را فراگرفت و گردابی از [[نگرانی]] و [[پریشانی]] او را احاطه کرد، ولی سرانجام به [[کوفه]] بازگشت. | |||
معاویه پس از آن‌که [[عبید اللّه بن عباس]] را فریفت، طی نامه‌ای به قیس، او را [[وعده]] [[پست]] و [[مقام]] داد و [[تهدید]] نمود. قیس در پاسخ او نوشت: «نه به [[خدا]] [[سوگند]]! دیدار من و تو تنها با [[شمشیر]] و نیزه میسّر است»..<ref>حیاة الامام الحسن، ج۲، ص۲۶۷.</ref>. معاویه از این پاسخ [[قاطع]] برآشفت و در نامه‌ای دیگر وی را به باد [[ناسزا]] گرفته و به [[مرگ]] تهدید کرد. در آن [[نامه]] آمده بود: «اما بعد، تو یهودزاده‌ای که خود را به [[زحمت]] می‌اندازی و در آن‌چه که به تو سودی ندارد، خود را به [[بدبختی]] می‌کشانی و به [[هلاکت]] می‌افکنی، اگر دوستانت در این [[جنگ]] به [[پیروزی]] دست یابند، تو را به کناری می‌نهند و فریبت می‌دهند و و اگر دشمنانت [[پیروز]] گردند تو را گوشمالی داده و به [[قتل]] خواهند رساند، پدرت نیز با کمانی بدون زه [[تیراندازی]] می‌کرد و تیرش هدفی نداشت. در میان [[مردم]] [[تفرقه]] انداخت و جدایی‌هایی پدید آورد، تا اینکه [[قوم]] و قبیله‌اش وی را [[خوار]] ساختند و سرانجام در ناحیه [[حوران]] در [[غربت]] و [[تنهایی]] [[جان]] سپرد، و [[السلام]]<ref>حیاة الامام الحسن، ج۲، ص۲۶۷- ۲۶۸.</ref>. | |||
قیس بدو پاسخ داد: «اما بعد، تو خودت بتی و فرزند بتی، با [[اکراه]] و ناخرسندی [[اسلام]] را پذیرفتی و میان [[مسلمانان]] تفرقه و جدایی انداختی و به دلخواهت از [[دین]] بیرون رفتی و [[خداوند]] دینت را پذیرا نشد و از [[اسلام]] بهره‌ای به تو نبخشید. نفاق‌افکنی تو چیز تازه‌ای نیست، تو تا توانستی با [[خدا]] و [[پیامبر]] جنگیدی و در زمره دارودسته [[مشرکان]] درآمدی و با خدا و پیامبر و [[مؤمنان]] همواره به [[مبارزه]] برخواستی از پدرم به [[بدی]] یاد کردی، به [[جان]] خودم [[سوگند]]! او نیز از کمان زه دارش به سوی [[دشمنان دین]] تیر پرتاب می‌کرد و کسانی به مبارزه‌اش برخاستند که جایگاهش را نمی‌شناختند و به پایه‌اش نمی‌رسیدند. | |||
تو من را [[یهودی]] زاده خواندی، ولی خودت خوب می‌دانی و همه [[مردم]] می‌دانند که من و پدرم [[دشمن]] [[دینی]] بودیم که تو آن را [[درک]] کردی و از [[یاران]] دینی بودیم که تو از آن بیرون رفتی- یعنی [[شرک]]- و به آن‌‌گراییدی.<ref>حیاة الامام الحسن، ج۲، ص۲۶۸.</ref>. | |||
وقتی معاویه شنید قیس به [[کوفه]] بازگشته او را برای [[بیعت]] با خود به حضور‌طلبید، ولی قیس پذیرا نشد زیرا او با خدای خویش [[پیمان]] بسته بود که دیدار او با معاویه جز با [[شمشیر]] و نیزه میسّر نخواهد بود، به همین دلیل معاویه دستور داد شمشیر و نیزه‌ای بیاورند تا میان خود و قیس بنهد و قیس سوگند خود را بی‌آن‌که [[کفاره]] دهد بشکند، که قیس در آن [[اجتماع]] حضور یافت و با معاویه بیعت کرد<ref>برای شرح بیشتر به مقاتل الطالبیین و حیاة الامام الحسن مراجعه شود.</ref>.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۴ (کتاب)|پیشوایان هدایت]]، ج۴، ص ۲۱۸.</ref> | |||
===[[حجر بن عدی]]=== | |||
وی از یاران بزرگ [[رسول خدا]]{{صل}} و [[امیر مؤمنان]]{{ع}} و از [[نیک]] مردان برجسته [[زمان]] خود به‌شمار می‌آمد و به گفته [[ابن اثیر جزری]] در «[[أسد]] الغابة» و نیز دیگران، [[حجر بن عدی]] در [[تقرب]] به پیشگاه خدا به پایه‌ای رسید که دعایش [[مستجاب]] می‌شد و سرانجام در منطقه «[[مرج]] [[عذراء]]» یکی از روستاهای [[شام]] به دستور معاویه توسط جلادانش به [[شهادت]] رسید و شهادتش موجی از [[اعتراضات]] مردم را نسبت به سیاست‌های غلط معاویه به دنبال داشت، به گونه‌ای که [[عایشه]] و دیگران نیز این [[جنایت]] را محکوم کردند<ref>اسد الغابة، ج۱، ص۳۸۶.</ref>. | |||
با وجود [[عشق]] و محبتی که «[[حجر]]» نسبت به [[امام حسن]]{{ع}} و پدر بزرگوارش می‌ورزید، ولی زمانی که [[قرارداد صلح]] انجام پذیرفت، تأثّرات و [[نگرانی‌ها]] وی را به [[تاریکی]] [[یأس]] و [[نومیدی]] کشاند. به همین سبب، در برابر معاویه، [[امام]]{{ع}} را مخاطب قرار داد و گفت: «به [[خدا]] [[سوگند]]! [[آرزو]] می‌کردم در آن [[روز]] از [[دنیا]] بروی و ما نیز با تو بمیریم و چنین روزی را [[شاهد]] نباشیم؛ زیرا ما [[شکست]] خورده و حسرت‌زده به [[شهر]] خود باز می‌گردیم و [[دشمنان]] ما با [[شادمانی]] و [[پیروزی]] باز می‌گردند». | |||
به گفته مداینی، سخنان «حجر» [[دل]] امام{{ع}} را پر از [[رنج]] و [[اندوه]] ساخت و به‌پا خاست و پس از [[خلوت]] شدن [[مسجد]] علت و سبب [[صلح]] خود را برای «حجر» تشریح کرد و فرمود: | |||
ای حجر! سخنت را در مجلس معاویه شنیدم، هر [[انسانی]] آن‌چه را تو [[دوست]] داری دوست ندارد و دیدگاهش چون دیدگاه تو نیست آن‌چه را من انجام دادم تنها برای [[حفظ جان]] شما بود و [[خدای متعال]] هر روز در [[شأن]] و کاری است<ref>شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج۱۶، ص۱۵.</ref>.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۴ (کتاب)|پیشوایان هدایت]]، ج۴، ص ۲۲۰.</ref> | |||
===[[عدی بن حاتم]]=== | |||
عدی از [[دلاور]] مردان [[مسلمان]] و ارادتمندان به [[اهل بیت]]{{عم}} به‌شمار می‌آمد. نقل شده وی در پی ماجرای صلح که [[حزن]] و اندوه قلبش را می‌فشرد به امام{{ع}} عرضه داشت: | |||
«ای فرزند [[رسول خدا]]! کاش قبل از آن‌که شاهد آن ماجرا باشم، مرده بودم. تو ما را از [[عدل و داد]] خارج و به [[جور]] و [[ستم]] وارد ساختی. از حقی که بر آن بودیم دست کشیدیم و در باطلی که از آن می‌گریختیم وارد گشتیم. تن به [[پستی]] و [[ذلّت]] دادیم و [[خواری]] و ذلتی را که در شأن ما نبود پذیرا شدیم» امام{{ع}} به او پاسخ داد: ای عدی! من از آنجا که دیدم بیشتر [[مردم]] [[تمایل]] به صلح دارند و از [[جنگ]] گریزانند، نخواستم آنان را به کاری که از آن ناخرسندند وادارم. از این‌رو، به [[مصلحت]] دیدم این [[جنگ‌ها]] در وقت مناسبی انجام پذیرید؛ زیرا [[خداوند]] هر [[روز]] در [[شأن]] و کاری است»<ref>حیاة الامام الحسن، ج۲، ص۲۷۴.</ref>.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۴ (کتاب)|پیشوایان هدایت]]، ج۴، ص ۲۲۱.</ref> | |||
===[[مسیب بن نجبة]] و [[سلیمان بن صرد]]=== | |||
این دو [[بزرگوار]] به [[دوستی]] و [[محبت]] و [[ارادت به اهل بیت]]{{عم}} معروف بودند و از انجام [[صلح]] رنجیده شده و با [[حزن]] و [[اندوه]] خدمت [[امام]]{{ع}} رسیدند و عرضه داشتند: «[[شگفتی]] ما از کاری که شما انجام دادی پایان ندارد! با اینکه چهل هزار [[جنگجو]] تنها از [[کوفه]]، غیر از [[مردم بصره]] و [[حجاز]] در رکاب تو حاضر بودند، با معاویه از در صلح و [[آشتی]] درآمدی» امام{{ع}} به مسیب فرمود: «ما تری؛ نظرت چیست؟» | |||
مسیب عرض کرد: نظر من این است که شما به حالت قبل از جنگ بازگردی؛ زیرا معاویه [[پیمان‌شکنی]] کرده است. | |||
امام{{ع}} در پاسخ وی فرمود: | |||
بر [[حیله]] و [[نیرنگ]] خیری مترتّب نیست، اگر خواسته بودم این کار را انجام می‌دادم..<ref>مناقب ابن شهر آشوب، ج۴، ص۳۵ چاپ قم.</ref>.. | |||
در [[روایت]] دیگری آمده است که امام{{ع}} در پاسخ وی فرمود: مسیب! اگر من با کاری که انجام دادم در پی [[دنیا]] بودم، هرگز معاویه در جنگ و [[نبرد]]، از من پایدارتر و شکیباتر نبود، ولی من صلاح شما را در نظر گرفتم، تا به [[جان]] یکدیگر نیفتید<ref>حیاة الامام الحسن، ج۲، ص۲۷۷.</ref>.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۴ (کتاب)|پیشوایان هدایت]]، ج۴، ص ۲۲۲.</ref> | |||
== پرسش‌های وابسته == | == پرسش‌های وابسته == | ||