جایگاه امامت در تفسیر و علوم قرآنی: تفاوت میان نسخه‌ها

چنین درخواستی در این شرایط [[سنّی]] خلاف [[ادب]] است. چگونه ممکن است کسی که کم‌ترین آشنایی به ادب [[کلام]] داشته باشد آن هم مثل [[ابراهیم خلیل]] به خود [[اجازه]] دهد از [[پروردگار]] جلیل خود درخواستی کند که به آن [[علم]] ندارد؛ چون ایشان نه فرزند داشته و نه اطلاعی از فرزنددار شدنش داشته است. اگر همچنین سخنی را از [[حضرت ابراهیم]] احتمال دهیم باید می‌فرمود: به فرزندانم اگر فرزندانی روزی‌ام کردی، [[امامت]] عطا فرما و یا عبارات دیگر که این قید و شرط را برساند<ref>طباطبایی، المیزان، ج۱، ص۲۶۸.</ref>.

به هر روی، همان‌گونه که برخی [[مفسران]] گفته‌اند<ref>ر.ک: بلاغی، آلاء الرحمن، ج۱، ص۱۲۳؛ حسینی همدانی، انوار درخشان، ج۱، ص۲۳۶.</ref>: درخواست حضرت ابراهیم{{ع}} برای امامت [[فرزندان]] خود در اواخر عمر ایشان بوده و دلالت بر [[الحاق]] [[رتبه امامت]] پس از [[نبوت]] و [[رسالت]] حضرت دارد.<ref>[[فتح‌الله نجارزادگان|نجارزادگان، فتح‌الله]]، [[بررسی تطبیقی معناشناسی امام و مقام امامت از دیدگاه مفسران فریقین (کتاب)|بررسی تطبیقی معناشناسی امام و مقام امامت از دیدگاه مفسران فریقین]] ص ۸۲</ref>

== منابع ==