جایگاه امامت در تفسیر و علوم قرآنی: تفاوت میان نسخه‌ها

ينكرون الإمام المفروض الطاعة و يجحدونه؟! و [[الله]]، ما في الأرض منزلة عند الله أعظم من منزلة [[مفترض الطاعة]]، لقد كان إبراهيم{{ع}} دهرا ينزل عليه الأمر من الله و ما كان مفترض الطاعة حتى [[بدا]] لله أن يكرمه و يعظمه فقال: {{متن قرآن|إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا}} فعرف إبراهيم{{ع}} ما فيها من [[الفضل]] فقال: {{متن قرآن|وَمِنْ ذُرِّيَّتِي}} أي و اجعل ذلك في ذريتي، قال الله عز و جل: {{متن قرآن|لَا يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ}}}}؛ آنان امامی که اطاعتش [[واجب]] است را منکرند، به [[خدا]] [[سوگند]] در [[زمین]] منزلتی نزد خدا بزرگ‌تر از [[منزلت امام]] [[مفترض الطاعه]] نیست، همانا [[وحی]] مدتی طولانی بر ابراهیم{{ع}} نازل می‌شد و هنوز مفترض الطاعه نبود، تا آنکه [[خداوند]] او را بزرگ داشت و [[ارج]] نهاد و فرمود: «من تو را برای [[مردم]]، [[امام]] قرار می‌دهم»، ابراهیم{{ع}} فضیلتی که در این [[مقام]] است را [[شناخت]] و به همین رو، گفت: و از [[ذریه]] من؟ یعنی این مقام را در ذریه من قرار ده. [[خداوند]] بلندمرتبه فرمود: «[[عهد]] من به [[ستمگران]] نمی‌رسد»<ref>صفار، بصائر الدرجات، ص۵۰۹، ح۱۲.</ref>.

شبیه به این [[حدیث]] که [[شأن]] و [[منزلت امام]] را نزد خداوند، بزرگ‌ترین شأن و [[منزلت]] می‌داند، [[حدیثی]] دیگر در [[تفسیر عیاشی]] از هشام بن الحکم از [[امام صادق]]{{ع}} است که درباره فراز {{متن قرآن|إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا}} می‌فرماید: «اگر خداوند نامی [[برتر]] از نام امام می‌دانست ما را به آن، نامگذاری می‌کرد»<ref>تفسیر العیاشی، ج۱، ص۵۸.</ref>.<ref>[[فتح‌الله نجارزادگان|نجارزادگان، فتح‌الله]]، [[بررسی تطبیقی معناشناسی امام و مقام امامت از دیدگاه مفسران فریقین (کتاب)|بررسی تطبیقی معناشناسی امام و مقام امامت از دیدگاه مفسران فریقین]] ص ۸۶</ref>

== منابع ==