بحث:وظیفه مسلمانان درباره اطاعت و نصرت امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

خط ۲۴: خط ۲۴:
*[[مأموریت امام زمان]] {{ع}} ایجاد [[حکومت عدل جهانی]] است. و این [[مأموریت]]، تنها به وسیله شخص [[امام زمان]] با [[اعجاز]] و [[اعمال]] [[خارق‌العاده]] تحقق نمی‌پذیرد، بلکه [[یاری]] و [[نصرت]] [[مؤمنین]] نیز لازم است<ref>ر.ک. اراکی، محسن، نگاهی به رسالت و امامت، ص۹۴-۹۶.</ref>. حال سؤال این است چگونه [[اوامر]] و [[دستورات]] [[امام زمان]] {{ع}} را در [[زمان غیبت]] ایشان بدانیم و به آنها عمل کنیم؟ در جواب این سؤال باید گفت:  
*[[مأموریت امام زمان]] {{ع}} ایجاد [[حکومت عدل جهانی]] است. و این [[مأموریت]]، تنها به وسیله شخص [[امام زمان]] با [[اعجاز]] و [[اعمال]] [[خارق‌العاده]] تحقق نمی‌پذیرد، بلکه [[یاری]] و [[نصرت]] [[مؤمنین]] نیز لازم است<ref>ر.ک. اراکی، محسن، نگاهی به رسالت و امامت، ص۹۴-۹۶.</ref>. حال سؤال این است چگونه [[اوامر]] و [[دستورات]] [[امام زمان]] {{ع}} را در [[زمان غیبت]] ایشان بدانیم و به آنها عمل کنیم؟ در جواب این سؤال باید گفت:  
#آشنایی با [[قرآن]] و آموزه‌های آن به همراه [[شناخت]] [[سیره]] و معالم [[اهل بیت]] {{ع}}، تا بتوان بدین وسیله [[آمادگی]] حضور در محضر [[امام زمان]] {{ع}} را پیدا کرد<ref>ر.ک. جوادی آملی، عبدالله، امام مهدی موجود موعود، ص ۱۹۳-۱۸۹.</ref>. چون [[پیروی]] از [[پیشوایان معصوم]] {{ع}} در گرو [[شناخت]] [[آموزه‌های دینی]] و [[رفتار]] دین‌مدارانه است و [[رفتار]] هر کسی رهاورد [[آگاهی]] و نوع [[بینش]] اوست و آنچه شخص پیرو را به [[امام]] {{ع}} پیوند می‌دهد، [[ایمان]] و [[بصیرت]] برخاسته از [[آموزه‌های دینی]] است که [[زمینه‌ساز]] الگوپذیری می‌گردد<ref>ر.ک. جوادی آملی، عبدالله، ادب فنای مقربان، ج۸، ص۳۲۰، ۳۲۳.</ref>، به گونه‌ای که فرد ارادۀ‌ [[امام]] بر ارادۀ خود مقدَّم می‌‌دارد و در برابر [[امام]] [[تسلیم]] و خاضع است<ref>{{متن حدیث|"هُمْ أَطْوَعُ لَهُ مِنَ الْأَمَةِ لِسَیِّدِهَا"}}؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۰۸.</ref> و [[اطاعت]] او‌ از‌ [[امام]]، از فرمانبرداری کنیز‌ در‌ برابر مولایش بیشتر است<ref>ر.ک. آیتی، نصرت‌‏الله، آیینه انتظار یاوران مهدی، ص ۱۶۱-۱۶۲؛ روح‌بخش، سید مهدی، انتظار و تأثیرات آن بر امنیت و صلح، ص ۲۹۰. </ref>. [[امام صادق]] {{ع}} مهم‌ترین پیش‌نیاز گام نهادن در راه رشد و [[تکامل]] را داشتن [[بصیرت]] و [[آگاهی]] بیان کرده و [[رفتار]] بدون [[شناخت]] را سبب [[بیراهه]] رفتن و [[گمراهی]] می‌داند، به گونه‌ای که شتاب در آن، جز دوری از [[هدف]] نتیجه‌ای نخواهد داشت<ref>{{متن حدیث|"الْعَامِلُ‌ عَلَی‌ غَیْرِ بَصِیرَةٍ کَالسَّائِرِ عَلَی‌ غَیْرِ الطَّرِیقِ‌ وَ لَا یَزِیدُهُ سُرْعَةُ السَّیْرِ مِنَ الطَّرِیقِ إِلَّا بُعْداً"}}</ref>. این [[معرفت]] و [[آگاهی]]، از رهگذر عمل به [[تکالیف]] الاهی و دین‌مداری [[پیروان]] [[امامان معصوم]] {{ع}} به دست می‌آید<ref>ر.ک. جوادی آملی، عبدالله، ادب فنای مقربان، ج۸، ص۳۲۰، ۳۲۳.</ref>.  
#آشنایی با [[قرآن]] و آموزه‌های آن به همراه [[شناخت]] [[سیره]] و معالم [[اهل بیت]] {{ع}}، تا بتوان بدین وسیله [[آمادگی]] حضور در محضر [[امام زمان]] {{ع}} را پیدا کرد<ref>ر.ک. جوادی آملی، عبدالله، امام مهدی موجود موعود، ص ۱۹۳-۱۸۹.</ref>. چون [[پیروی]] از [[پیشوایان معصوم]] {{ع}} در گرو [[شناخت]] [[آموزه‌های دینی]] و [[رفتار]] دین‌مدارانه است و [[رفتار]] هر کسی رهاورد [[آگاهی]] و نوع [[بینش]] اوست و آنچه شخص پیرو را به [[امام]] {{ع}} پیوند می‌دهد، [[ایمان]] و [[بصیرت]] برخاسته از [[آموزه‌های دینی]] است که [[زمینه‌ساز]] الگوپذیری می‌گردد<ref>ر.ک. جوادی آملی، عبدالله، ادب فنای مقربان، ج۸، ص۳۲۰، ۳۲۳.</ref>، به گونه‌ای که فرد ارادۀ‌ [[امام]] بر ارادۀ خود مقدَّم می‌‌دارد و در برابر [[امام]] [[تسلیم]] و خاضع است<ref>{{متن حدیث|"هُمْ أَطْوَعُ لَهُ مِنَ الْأَمَةِ لِسَیِّدِهَا"}}؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۰۸.</ref> و [[اطاعت]] او‌ از‌ [[امام]]، از فرمانبرداری کنیز‌ در‌ برابر مولایش بیشتر است<ref>ر.ک. آیتی، نصرت‌‏الله، آیینه انتظار یاوران مهدی، ص ۱۶۱-۱۶۲؛ روح‌بخش، سید مهدی، انتظار و تأثیرات آن بر امنیت و صلح، ص ۲۹۰. </ref>. [[امام صادق]] {{ع}} مهم‌ترین پیش‌نیاز گام نهادن در راه رشد و [[تکامل]] را داشتن [[بصیرت]] و [[آگاهی]] بیان کرده و [[رفتار]] بدون [[شناخت]] را سبب [[بیراهه]] رفتن و [[گمراهی]] می‌داند، به گونه‌ای که شتاب در آن، جز دوری از [[هدف]] نتیجه‌ای نخواهد داشت<ref>{{متن حدیث|"الْعَامِلُ‌ عَلَی‌ غَیْرِ بَصِیرَةٍ کَالسَّائِرِ عَلَی‌ غَیْرِ الطَّرِیقِ‌ وَ لَا یَزِیدُهُ سُرْعَةُ السَّیْرِ مِنَ الطَّرِیقِ إِلَّا بُعْداً"}}</ref>. این [[معرفت]] و [[آگاهی]]، از رهگذر عمل به [[تکالیف]] الاهی و دین‌مداری [[پیروان]] [[امامان معصوم]] {{ع}} به دست می‌آید<ref>ر.ک. جوادی آملی، عبدالله، ادب فنای مقربان، ج۸، ص۳۲۰، ۳۲۳.</ref>.  
#[[پیروی]] از [[دستورات]] و فرمایشات [[امامان]] پیشین {{ع}}: از آنجا که همه [[امامان]] {{ع}} [[نور]] یگانه‌ای هستند، دستورها و فرموده‌های ایشان نیز یک [[هدف]] را دنبال می‌کند؛ بنابراین، [[پیروی]] از هر کدام، [[پیروی]] از همۀ آنهاست. در زمانی که یکی از آنها در دسترس نیست، دستورهای دیگران چراغ راه [[هدایت]] است. [[امام صادق]] {{ع}} در پاسخ کسی که گفت: «شنیده‌ایم [[صاحب الامر]] [[پنهان]] خواهد شد؛ پس چه کنیم؟ فرمود: چنگ بزنید به آنچه "از [[پیشوایان]] پیشین" در دستتان است، تا اینکه امر بر شما [[آشکار]] شود.<ref>الغیبة(طوسی)، ص ۱۵۹، ح ۴ و ۵. </ref>»<ref>ر.ک. سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت، ص ۲۲۲- ۲۲۸؛ انتظار و منتظران، ص ۲۰۱-۲۰۹.</ref>.  به همین [[دلیل]]، [[امیرمؤمنان]]{{ع}} مهم‌ترین شناسۀ [[پیروان]] [[راستین]] خویش را [[اخلاص]] و [[پایبندی]] به [[فرمان]] [[پیشوایان معصوم]] {{ع}} یاد کرده، فرمودند<ref>{{متن حدیث|"أسعَدُ الناسِ مَن عَرَفَ فَضلَنا، وَ تَقَرَّبَ إلی اللّهِ بِنا، وَ أخلَصَ حُبَّنا، وَ عَمِلَ بما إلَیهِ نَدَبنا، وَ انتَهی عَمّا عَنهُ نَهَینا، فذاک مِنّا وَ هُو فِی دَارِ المُقامَةِ مَعَنا"}}؛ غرر الحکم، ص۱۱۵.</ref>: «سعادتمند‌ترین [[مردم]] کسانی هستند که با [[مهرورزی]] و الگوپذیری از [[امام]] خویش به سوی [[خدا]] نزدیکی جویند و نسبت به آن چه سفارش کرده ایم، پای بند و آنچه بر حذر داشته ایم، دوری گزینند. چنین کسانی از ما بوده و در [[بهشت]] نیز کنار ما خواهند بود. [[لزوم]] [[اقتدا]] به آنان، برای این است که آنان شاخصه [[حق]] و پایه‌های [[استوار]] دین‌اند و دیگران باید رویه آنان را الگوی عملی خویش قرار دهند؛ تندروان به آنان بازگردند و کندروان خود را به آنان برسانند»<ref>ر.ک. صمدی، قنبر علی، آخرین منجی، ص ۱۲۴.</ref>. هر کس به [[اهل بیت]]{{ع}} [[تمسک]] جوید، به [[خدا]] [[تمسک]] جسته است<ref>ر.ک. محمدی ری‌شهری،محمد، شرح زیارت جامعه کبیره، ص؟؟؟</ref>. [[خدا]] به پیامبرش [[دستور]] می‌‌دهد: {{متن قرآن|قُلْ إِن كُنتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونىِ يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ}}<ref>«بگو اگر خداوند را دوست می‌دارید از من پیروی کنید تا خداوند شما را دوست بدارد» سوره آل عمران، آیه ۳۱.</ref> بر اساس این [[آیه]]، [[اطاعت]] از [[دستورات]] [[اهل بیت]] {{ع}} بیانگر [[محبت]] به آنان است به طوری که هر چه [[محبت]] بیشتر باشد، [[تبعیت]] و [[پیروی]] از ایشان بیشتر و کامل‌تر است و [[محبت]] زمینه ساز [[اطاعت]] بوده و سختی‌های مسیر [[بندگی]] را هموار می‌‌سازد<ref>ر.ک. فرحمند، مهناز، جامعه منتظر ظهور از منظر دعای عصر غیبت، ص؟؟؟</ref>.
#[[پیروی]] از [[دستورات]] و فرمایشات [[امامان]] پیشین {{ع}}: از آنجا که همه [[امامان]] {{ع}} [[نور]] یگانه‌ای هستند، دستورها و فرموده‌های ایشان نیز یک [[هدف]] را دنبال می‌کند؛ بنابراین، [[پیروی]] از هر کدام، [[پیروی]] از همۀ آنهاست. در زمانی که یکی از آنها در دسترس نیست، دستورهای دیگران چراغ راه [[هدایت]] است. [[امام صادق]] {{ع}} در پاسخ کسی که گفت: «شنیده‌ایم [[صاحب الامر]] [[پنهان]] خواهد شد؛ پس چه کنیم؟ فرمود: چنگ بزنید به آنچه "از [[پیشوایان]] پیشین" در دستتان است، تا اینکه امر بر شما [[آشکار]] شود.<ref>الغیبة(طوسی)، ص ۱۵۹، ح ۴ و ۵. </ref>»<ref>ر.ک. سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت، ص ۲۲۲- ۲۲۸؛ انتظار و منتظران، ص ۲۰۱-۲۰۹.</ref>.  به همین [[دلیل]]، [[امیرمؤمنان]]{{ع}} مهم‌ترین شناسۀ [[پیروان]] [[راستین]] خویش را [[اخلاص]] و [[پایبندی]] به [[فرمان]] [[پیشوایان معصوم]] {{ع}} یاد کرده، فرمودند<ref>{{متن حدیث|"أسعَدُ الناسِ مَن عَرَفَ فَضلَنا، وَ تَقَرَّبَ إلی اللّهِ بِنا، وَ أخلَصَ حُبَّنا، وَ عَمِلَ بما إلَیهِ نَدَبنا، وَ انتَهی عَمّا عَنهُ نَهَینا، فذاک مِنّا وَ هُو فِی دَارِ المُقامَةِ مَعَنا"}}؛ غرر الحکم، ص۱۱۵.</ref>: «سعادتمند‌ترین [[مردم]] کسانی هستند که با [[مهرورزی]] و الگوپذیری از [[امام]] خویش به سوی [[خدا]] نزدیکی جویند و نسبت به آن چه سفارش کرده ایم، پای بند و آنچه بر حذر داشته ایم، دوری گزینند. چنین کسانی از ما بوده و در [[بهشت]] نیز کنار ما خواهند بود. [[لزوم]] [[اقتدا]] به آنان، برای این است که آنان شاخصه [[حق]] و پایه‌های [[استوار]] دین‌اند و دیگران باید رویه آنان را الگوی عملی خویش قرار دهند؛ تندروان به آنان بازگردند و کندروان خود را به آنان برسانند»<ref>ر.ک. صمدی، قنبر علی، آخرین منجی، ص ۱۲۴.</ref>. هر کس به [[اهل بیت]]{{ع}} [[تمسک]] جوید، به [[خدا]] [[تمسک]] جسته است<ref>ر.ک. محمدی ری‌شهری،محمد، شرح زیارت جامعه کبیره، ص؟؟؟</ref>. [[راوی]] می‌‌گوید: به [[امام صادق]] عرض کردم، اگر دوران فترتی فرا رسد که [[مسلمانان]] [[امام]] خود را نمی‌شناسند یا او را نمی‌بینند چه باید بکنند؟ [[امام]] در پاسخ فرمود: «هرگاه چنین شرایطی پیش آید، پس به [[امام]] قبلی [[متوسل]] شوید، و [[دستورات]] او را نصب‌العین خود قرار دهید تا [[امام]] آخرین [[ظهور]] کند»<ref>{{متن حدیث|إِذَا کَانَ ذَلِکَ فَتَمَسَّکُوا بِالْأَمْرِ الْأَوَّلِ حَتَّی یَتَبَیَّنَ لَکُمُ الْآخِرُ}}؛ بحارالانوار، ج۵۲، ص۱۳۲.</ref>.<ref>. ر.ک. هدایت‌نیا، فرج‌الله، ابعاد انتظار در قرآن کریم و روایات، ص۱۲۳-۱۲۴.</ref> [[خدا]] به پیامبرش [[دستور]] می‌‌دهد: {{متن قرآن|قُلْ إِن كُنتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونىِ يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ}}<ref>«بگو اگر خداوند را دوست می‌دارید از من پیروی کنید تا خداوند شما را دوست بدارد» سوره آل عمران، آیه ۳۱.</ref> بر اساس این [[آیه]]، [[اطاعت]] از [[دستورات]] [[اهل بیت]] {{ع}} بیانگر [[محبت]] به آنان است به طوری که هر چه [[محبت]] بیشتر باشد، [[تبعیت]] و [[پیروی]] از ایشان بیشتر و کامل‌تر است و [[محبت]] زمینه ساز [[اطاعت]] بوده و سختی‌های مسیر [[بندگی]] را هموار می‌‌سازد<ref>ر.ک. فرحمند، مهناز، جامعه منتظر ظهور از منظر دعای عصر غیبت، ص؟؟؟</ref>.
#مراجعه به [[نایبان خاص]] در [[زمان غیبت صغری]] و [[نایبان عام]] در [[زمان غیبت کبری]]: در خصوص [[امام زمان]] ارتباط محسوس بین [[امام]] و [[مردم]] وجود ندارد ولی در هیچ یک از دو [[غیبت صغری]] و کبرای [[امام زمان]]، پیوند [[امام]] با [[مردم]] به طور کلی قطع و گسسته نشده است زیرا در هر [[دو غیبت]]، امر [[سفارت]] و [[نیابت]] وجود داشته و دارد و از طریق [[نایبان]]، پیوند [[امام]] با [[مردم]] برقرار بوده و هست. در [[زمان غیبت صغری]] [[نیابت]] [[نایبان خاص]] بوده و در [[زمان غیبت کبری]] [[نیابت]] [[نایبان]] [[حضرت]] عام می‌باشد که با توجه به شرایط و ضوابطی که مطرح می‌کنند [[اطاعت]] [[فقهاء]] جامع ‌الشرایط لازم و در ردیف [[اطاعت از امام]] زمان است و [[مخالفت]] با [[فقیه]] جامع‌ الشرایط که [[نایب امام]] است، [[مخالفت با امام]] و [[مخالفت با امام]]، [[مخالفت]] با [[خداوند]] می‌باشد. "[[اسحاق بن یعقوب]]" نامه‌ای به وسیلۀ [[نایب دوم]]، یعنی [[محمد بن عثمان عمری]] به محضر [[حضرت مهدی]] {{ع}} نوشت و در ذیل آن سوال کرده بود [[مردم]] در [[عصر غیبت]] در [[حوادث واقعه]] به چه کسی مراجعه کنند؟ [[حضرت]] فرمودند: «اما حوادثی که پیش می‌آید به [[راویان حدیث]] ما مراجعه کنید زیرا آنها [[حجت]] و [[نمایندگان]] من هستند بر شما و من [[حجت خدا]] بر آنها»<ref>{{متن حدیث|"وَ أَمَّا الْحَوَادِثُ الْوَاقِعَةُ فَارْجِعُوا فِیهَا إِلَی رُوَاةِ حَدِیثِنَا فَإِنَّهُمْ حُجَّتِی عَلَیْکُمْ وَ أَنَا حُجَّةُ اللَّهِ عَلَیْهِمْ"}}؛ کمال‌الدین، ص۴۸۴. جهت مطالعه بیشتر به کتاب سیمای آفتاب سیری در زندگانی حضرت مهدی {{ع}} به قلم حجت‌الاسلام دکتر طاهری درس یازدهم (غیبت کبری و نواب عام، حضرت مهدی {{ع}}) مراجعه شود. </ref>. همچنین از این [[حدیث]] استفاده می‌شود [[اطاعت]] از ائمۀ قبل، عین [[اطاعت از امام]] زمان است چون [[فقها]] با توجه به [[قرآن کریم]] و قول [[ائمه]] [[احکام شرعی]] را بیان می‌کنند<ref>ر.ک. رضایی اصفهانی، محمد علی، مهدویت، ص ۱۱۰-۱۱۷.</ref>.
#مراجعه به [[نایبان خاص]] در [[زمان غیبت صغری]] و [[نایبان عام]] در [[زمان غیبت کبری]]: در خصوص [[امام زمان]] ارتباط محسوس بین [[امام]] و [[مردم]] وجود ندارد ولی در هیچ یک از دو [[غیبت صغری]] و کبرای [[امام زمان]]، پیوند [[امام]] با [[مردم]] به طور کلی قطع و گسسته نشده است زیرا در هر [[دو غیبت]]، امر [[سفارت]] و [[نیابت]] وجود داشته و دارد و از طریق [[نایبان]]، پیوند [[امام]] با [[مردم]] برقرار بوده و هست. در [[زمان غیبت صغری]] [[نیابت]] [[نایبان خاص]] بوده و در [[زمان غیبت کبری]] [[نیابت]] [[نایبان]] [[حضرت]] عام می‌باشد که با توجه به شرایط و ضوابطی که مطرح می‌کنند [[اطاعت]] [[فقهاء]] جامع ‌الشرایط لازم و در ردیف [[اطاعت از امام]] زمان است و [[مخالفت]] با [[فقیه]] جامع‌ الشرایط که [[نایب امام]] است، [[مخالفت با امام]] و [[مخالفت با امام]]، [[مخالفت]] با [[خداوند]] می‌باشد. "[[اسحاق بن یعقوب]]" نامه‌ای به وسیلۀ [[نایب دوم]]، یعنی [[محمد بن عثمان عمری]] به محضر [[حضرت مهدی]] {{ع}} نوشت و در ذیل آن سوال کرده بود [[مردم]] در [[عصر غیبت]] در [[حوادث واقعه]] به چه کسی مراجعه کنند؟ [[حضرت]] فرمودند: «اما حوادثی که پیش می‌آید به [[راویان حدیث]] ما مراجعه کنید زیرا آنها [[حجت]] و [[نمایندگان]] من هستند بر شما و من [[حجت خدا]] بر آنها»<ref>{{متن حدیث|"وَ أَمَّا الْحَوَادِثُ الْوَاقِعَةُ فَارْجِعُوا فِیهَا إِلَی رُوَاةِ حَدِیثِنَا فَإِنَّهُمْ حُجَّتِی عَلَیْکُمْ وَ أَنَا حُجَّةُ اللَّهِ عَلَیْهِمْ"}}؛ کمال‌الدین، ص۴۸۴. جهت مطالعه بیشتر به کتاب سیمای آفتاب سیری در زندگانی حضرت مهدی {{ع}} به قلم حجت‌الاسلام دکتر طاهری درس یازدهم (غیبت کبری و نواب عام، حضرت مهدی {{ع}}) مراجعه شود. </ref>. همچنین از این [[حدیث]] استفاده می‌شود [[اطاعت]] از ائمۀ قبل، عین [[اطاعت از امام]] زمان است چون [[فقها]] با توجه به [[قرآن کریم]] و قول [[ائمه]] [[احکام شرعی]] را بیان می‌کنند<ref>ر.ک. رضایی اصفهانی، محمد علی، مهدویت، ص ۱۱۰-۱۱۷.</ref>.


۱۱۸٬۳۵۶

ویرایش