بحث:وظیفه مسلمانان درباره اطاعت و نصرت امام مهدی چیست؟ (پرسش)

۱. آقای میرباقری؛

آقای سید محمد حسین میرباقری، در کتاب «وظایف منتظران» در این‌باره گفته است: «آنچه که اعتقاد امامیه بر آن است، این است که اصل همان ایمان به خدا و رسول او و اهل بیت اوست. پس هرکس چنین باشد او قطعاً اهل نجات است، ولی باید از خدا و رسول و اهل بیت او در آنچه بدان امر کرده‌اند اطاعت کند؛ چرا که گناهان گرچه با شفاعت آنان بخشیده می‌‌شود، ولی شخص، مبتلای به انواع بلاها در دنیا و به هنگام مرگ و در برزخ می‌‌شود تا از گناهانش پاک گردد. پس امامانش برای او نزد پروردگارش شفاعت می‌کنند در نتیجه از شیعیان احدی آتش جهنم را نمی‌بیند و اما درجات، امامان دستور داده‌اند که برای دست‌یابی به آنها تلاش شود بنابراین شیعه لازم است که به امامان اقتداء کند، و هرچه فرد شیعی باتقواتر و در عمل به دستورات الهی پرکارتر و پرتلاش‌تر باشد، به خدا و به امامان(ع) نزدیک‌تر است و درجه ایمانش بالاتر. نامه امیرالمؤمنین(ع) به عثمان بن حنیف انصاری کارگزار حضرت در بصره: «...أَلَا وَ إِنَّ لِكُلِّ مَأْمُومٍ إِمَاماً يَقْتَدِي بِهِ وَ يَسْتَضِي‏ءُ بِنُورِ عِلْمِهِ...»؛... آگاه که هر مأمومی امامی دارد که به او اقتدا می‌کند و از نور دانش او نور می‌گیرد... امام سجاد علی بن الحسین(ع) فرمود: «لَا حَسَبَ لِقُرَشِيٍّ وَ لَا لِعَرَبِيٍّ إِلَّا بِتَوَاضُعٍ وَ لَا كَرَمَ إِلَّا بِتَقْوَى وَ لَا عَمَلَ إِلَّا بِالنِّيَّةِ وَ لَا عِبَادَةَ إِلَّا بِالتَّفَقُّهِ أَلَا وَ إِنَّ أَبْغَضَ النَّاسِ إِلَى اللَّهِ مَنْ يَقْتَدِي بِسُنَّةِ إِمَامٍ وَ لَا يَقْتَدِي بِأَعْمَالِهِ»؛ حب و شرافتی نه برای قریشی ونه برای عربی نیست مگر با تواضع و فروتنی و کرامتی نیست مگر با تقوی و عملی نیست مگر با نیت و عبادتی نیست مگر با تفقه. آگاه که مبغوض‌ترین مردم پیش خدا کسی است که به سنت امامی اقتداء می‌‌کند ولی به اعمال او اقتدا نمی‌کند. امام صادق(ع): «إِنَّا لَا نَعُدُّ الرَّجُلَ مُؤْمِناً حَتَّى يَكُونَ لِجَمِيعِ أَمْرِنَا مُتَّبِعاً وَ مُرِيداً أَلَا وَ إِنَّ مِنِ اتِّبَاعِ أَمْرِنَا وَ إِرَادَتِهِ الْوَرَعَ فَتَزَيَّنُوا بِهِ يَرْحَمْكُمُ اللَّهُ وَ كِيدُوا أَعْدَاءَنَا بِهِ يَنْعَشْكُمُ اللَّهُ»؛ ما مرد را با ایمان نمی‌دانیم تا آن که از همه دستورهایمان پیروی کند و همه را اراده کند. آگاه که از پیروی امر ما و اراده آن ورع و پرهیزکاری است. پس خود را بدان زینت دهید خداوند شما را مورد رحمت خود قرار دهد و دشمنان ما را با آن در سختی‌ها قرار دهید خداوند شما را زنده بدارد. عمرو بن ابی المقدام گوید: از امام صادق(ع) شنیدم می‌‌فرمود: «خَرَجْتُ أَنَا وَ أَبِي حَتَّى إِذَا كُنَّا بَيْنَ الْقَبْرِ وَ الْمِنْبَرِ إِذَا هُوَ بِأُنَاسٍ مِنَ الشِّيعَةِ فَسَلَّمَ عَلَيْهِمْ ثُمَّ قَالَ إِنِّي وَ اللَّهِ لَأُحِبُّ رِيَاحَكُمْ وَ أَرْوَاحَكُمْ فَأَعِينُونِي عَلَى ذَلِكَ بِوَرَعٍ وَ اجْتِهَادٍ وَ اعْلَمُوا أَنَّ وَلَايَتَنَا لَا تُنَالُ إِلَّا بِالْوَرَعِ وَ الِاجْتِهَادِ وَ مَنِ ائْتَمَّ مِنْكُمْ بِعَبْدٍ فَلْيَعْمَلْ بِعَمَلِهِ. أَنْتُمْ شِيعَةُ اللَّهِ وَ أَنْتُمْ أَنْصَارُ اللَّهِ وَ أَنْتُمُ السَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ وَ السَّابِقُونَ الْآخِرُونَ وَ السَّابِقُونَ فِي الدُّنْيَا وَ السَّابِقُونَ فِي الْآخِرَةِ إِلَى الْجَنَّةِ قَدْ ضَمِنَّا لَكُمُ الْجَنَّةَ بِضَمَانِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ ضَمَانِ رَسُولِ اللَّهِ(ص). وَ اللَّهِ مَا عَلَى دَرَجَةِ الْجَنَّةِ أَكْثَرُ أَرْوَاحاً مِنْكُمْ فَتَنَافَسُوا فِي فَضَائِلِ الدَّرَجَاتِ أَنْتُمُ الطَّيِّبُونَ وَ نِسَاؤُكُمُ الطَّيِّبَاتُ كُلُّ مُؤْمِنَةٍ حَوْرَاءُ عَيْنَاءُ وَ كُلُّ مُؤْمِنٍ صِدِّيق...»؛ من و پدرم بیرون آمدیم تا آنجا که بین قبر و منبر قرار گرفتیم در اینجا مردمانی از شیعه بودند پدرم به آنان سلام داد سپس فرمود: من به خدا سوگند بوی شما و جان‌تان را دوست می‌دارم مرا بر این با ورع و تلاش یاری دهید و بدانید که ولایت ما جز با ورع و تلاش دست‌یافتنی نیست و هرکس از شما اقتدا به بنده‌ای می‌‌کند باید که همان کار را انجام دهد. شما شیعه خدا و شما یاران خدایید و شما پیشتازان اولین و پیشتازان آخرین و پیشتازان در دنیا و پیشتازان در آخرت به سوی بهشت هستید. ما به پشتیبانی ضمانت الهی و ضمانت رسول خدا بهشت را برای شما ضمانت کرده‌ایم. به خدا سوگند بیش از شما در درجه بهشت گروهی نیست پس از یکدیگر سبقت گیرید در دست‌یابی به فضیلت‌های درجات بهشتی. شما پاکان و زنان‌تان پاک‌زبانند. هر زن با ایمان حوری چشم دار بهشتی است و هر مرد با ایمان صدیق است... امام علی(ع): «اللَّهُمَّ إِنَّهُ لَا بُدَّ لِأَرْضِكَ مِنْ حُجَّةٍ لَكَ عَلَى خَلْقِكَ يَهْدِيهِمْ إِلَى دِينِكَ وَ يُعَلِّمُهُمْ عِلْمَكَ لِئَلَّا تَبْطُلَ حُجَّتُكَ وَ لَا يَضِلَّ أَتْبَاعُ أَوْلِيَائِكَ بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَهُمْ بِهِ إِمَّا ظَاهِرٍ لَيْسَ بِالْمُطَاعِ أَوْ مُكْتَتِمٍ مُتَرَقِّبٍ إِنْ غَابَ عَنِ النَّاسِ شَخْصُهُ فِي حَالِ هِدَايَتِهِمْ فَإِنَّ عِلْمَهُ وَ آدَابَهُ فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ مُثْبَتَةٌ فَهُمْ بِهَا عَامِلُونَ»؛ خدایا برای زمینت لازم است که حجتی برای تو بر خلقت باشد که آنان را به دینت هدایت کند و دانش تو را به آنان یاد دهد تا حجت تو باطل نگردد و پیروان اولیاءت پس از آنکه آنان را با حجتت هدایت کرده‌ای گمراه نشوند. یا حجتی ظاهر که از او همه اطاعت نمی‌کنند و یا حجت پنهانی که منتظر ظهور است. اگر شخص آن حجت از مردم در حال هدنه و صلح‌شان مخفی است ولی دانش او و آداب او در دل‌های مؤمنان ثابت شده است و آنان به آن عمل می‌‌کنند».

ضرورت اطاعت از امام زمان(ع)

• امام زمان (ع) احیا کنندۀ آموزه‌های نورانی قرآن و معارف پیامبر اکرم و ائمه هدی (ع) است و رهاورد ایشان همان اسلام ناب و معارف والای پیامبر اسلام (ص) است که از خزائن الهی دریافت کرده است. به همین دلیل، راه امام عصر (ع) جز راه قرآن و عترت نیست پس، اگر چه ایشان غایب هستند، ولی اراده و فرمانشان در میان همۀ خلایق جاری است؛ بنابراین، دستورات حضرت را باید شناخت و فرمان‌هایش را اطاعت کرد. لذا کسی که او را نشناسد و از امام شایسته و بر حق تبعیت نکند، به گمراهی خواهد افتاد. امام صادق (ع) می‌فرماید: «امام خودت را بشناس که اگر او را شناختی بر تو زیان نرساند که این امر (ظهور) پیش بیاید یا تأخیر بیفتد».
• باید توجه داشت بزرگ‌ترین مشکلی که در طول تاریخ زندگانی امامان (ع) دیده می‌شود آن است که با وجود محبت به آنها، مردم عملاً از آنها حرف شنوی نداشتند؛ این در حالی است که اگر انسان‌ها خواستار ظهور امام هستند، باید آمادگی عملی و اطاعت پذیری از ایشان را داشته باشند تا رضایت خدای متعال جلب شده و اذن ظهور فرماید. در سخنی از امام باقر (ع) می‌خوانیم: «اساس دین اسلام و کلید همۀ خزائن رحمت و فضل کبریایی و نیز وسیلۀ معرفت اشیا و فلاح و رستگاری و ایمن بودن از سخط و غضب ساحت کبریایی، بر اطاعت امام مفترض الطاعه استوار خواهد بود، پس از این که او را شناخته و به ولایت عامه او معتقد باشد». خداوند نیز حتماً اگر این آمادگی را که نشانۀ صداقت در درخواست فرج است مشاهده کند، امر ظهور را نزدیک می‌فرماید.
• آمادگی، جز در سایه انجام فرامین حق و دستورات پیشوایان معصوم(ع) به دست نمی‌آید. چرا که "آمادگی" تنها صرف ادعا نیست، بلکه ایمان و عمل است که آمادگی را جلوه می‌‌دهد. قرآن کریم یاوران حضرت مهدی(ع) و منتظران واقعی آن حضرت را بندگان صالح و شایسته خدا، و افراد پرهیزکاری می‌داند که ایمان به خدا دارند و کارهای نیک و شایسته انجام می‌‌دهند: ﴿وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ﴾ روایات اسلامی نیز، آنان را کسانی معرفی می‌‌کند که خدا را آن‌گونه که باید بشناسند، شناخته‌اند و پرهیزکارانه عمل می‌‌کنند. آنان به ولایت ائمه معصومین(ع) معترفند، و به امامت امام غائب از انظار عقیده دارند و خود را به اخلاق نیکو متخلق می‌‌سازند. به آداب و عقاید دینی تمسک می‌‌جویند، و بر ایمان و یقین خود می‌‌افزایند، و تسلیم دستورات دین می‌‌شوند.
• یاران مهدی (ع)، باید چون بندگان از او فرمان ببرند و امام را الگوی خود دانسته و در انجام دستور از او پیشی نگیرند چنانچه پیامبر اسلام (ص) فرمودند: «تلاش‌گر و کوشا در پیروی از اویند». یاران امام به خاطر عشق و علاقۀ قلبی به حضرت مهدی (ع) فرمانبر او هستند و مثل پروانه، به دور شمع وجودش در گردشند. جاذبۀ سازنده و پر قدرتش آنان را مجذوب کرده است. حضرت را بیش از حد دوست می‌دارند و پیروی از او را بدون قید و شرط بر خود لازم می‌شمارند. امام حسن عسکری (ع) در سخنانی در آخرین روزهای عمر خود به فرزندش فرمود که یاران مخلص مهدی (ع) این‌گونه هستند: «دل‌هایشان از آلودگی نفاق و پلیدی شقایق پاکیزه، به فرمان‌های الهی فروتنند و دل‌های‌شان از کینه و دشمنی پیراسته، رخسارشان برای پذیرش حق آماده است و سیمای‌شان با نور فضل و کمال آراسته، آیین حق را می‌پرستند و از اهل حق پیروی می‌کنند».
• از آنجایی که منتظران خود را منسوب به امام (ع) می‌دانند، به این نتیجه می‌رسند که در پیروی از آن حضرت پیش‌قدم باشند و الگوی رفتاری و اخلاقی خود را امام (ع) قرار دهند. از آثار این الگو گرفتن این است که آنان در رفتار فردی و اجتماعی طبق خواست امام (ع) حرکت و مسیر زندگی خویش را بر اساس آن تنظیم می‌کنند. از طرفی چون خواست امام (ع) طبق خواست خداوند است و بر محور آن می‌چرخد و غیر از آن نیست، رفتار فردی و اجتماعی منتظران نیز متأثر از اوامر و نواهی الهی و بر محور رضایتمندی خداوند خواهد بود و در محدودۀ تعیین شدۀ خداوند دور می‌زند. سعی آنان بر این است که هیچ حرکت خلاف خواست خداوند از آنان سر نزند و همواره بر این امر مراقبت دائمی دارند. مداومت آنان بر این امر موجب می‌شود ورع و پرهیزکاری در آنان به صورت ملکه درآید و مزین به تقوای الهی شوند؛ زیرا اصحاب و یاران امام مهدی شاگردان مکتب قرآن و سنت معصومانند (ع) و از سرچشمۀ این دو گوهر گرانقدر سیراب می‌شوند. قهراً همۀ تلاششان بر این خواهد بود تا خود را با همۀ معیارهای دینی و این دو منبع ارزشمند هماهنگ کنند و تحت تربیت آن درآورند.
• بنابراین، ولایت‌مداری و پیروی در برابر امر امام از مهم‌ترین ویژگی منتظران و اصحاب آن حضرت است. از‌این‌رو، کسی‌که این ویژگی مهم را دارد دارای پاداش بسیاری است. امام علی بن الحسین (ع) می‌فرماید‌: «هر‌ کس در زمان غیبت قائم (ع) بر دوستی و ولایت‌پذیری‌ ما ثابت‌قدم بماند، خدای عزوجل به او پاداش هزار شهید بدر‌ و اُحد‌ می‌دهد» و امام صادق (ع) نیز می‌‌فرماید: «خوشا به حال دوستان قائم ما که در غیبتش ظهور او را انتظار می‌کشند و در ظهورش از او اطاعت می‌کنند».

اطاعت از امامان در آیات و روایات

• قرآن کریم در کنار اطاعت خدا و پیامبر، به اطاعت از اولی الأمر فرمان می‌دهد: ﴿ْ أَطِيعُواْ اللَّهَ وَ أَطِيعُواْ الرَّسُولَ وَ أُوْلىِ الْأَمْرِ مِنكمُ‏ْ﴾ اولو الامر به علی بن ابی طالب و ائمه اهل بیت (ع) تفسیر شده است. این آیه به وظیفه مردم در برابر خدا و پیامبر اشاره می‌‌کند. با وجود سه مرجع "خدا"، "پیامبر" و "اولی الامر" هرگز مردم در بن بست قرار نمی‌گیرند. آمدن این سه مرجع برای اطاعت، با توحید قرآنی منافات ندارد؛ چون اطاعت از پیامبر و اولی الامر نیز شعاعی از اطاعت خدا و در طول آن است، نه در عرض آن و به فرمان خداوند، اطاعت از این دو لازم است. تکرار فرمانِ "﴿أَطِيعُواْ﴾ رمز تنوّع دستورهاست؛ ولی قطعاً کسی که از فرمان‌های قرآن، پیامبر و اهل بیت(ع) اطاعت می‌‌کند، از امام زمان(ع) اطاعت کرده است. در سراسر قرآن، پس از اطاعت خداوند، اطاعت از رسول خدا ذکر شده است، و در یازده مورد، بعد از عبارت ﴿ْ اتَّقُواْ اللَّهَ﴾ جمله ﴿َ أَطيعُونِ﴾ آمده است؛ یعنی لازمه تقوای الهی، اطاعت از رسول اوست. با اینکه اطاعت از خدا و رسول، هر دو لازم است، در این آیه تنها از سرپیچی از رسول نهی شده است که معلوم می‌‌شود مشکل آنان در اطاعت از رسول بوده است. با این توضیح؛ احتمال دارد برخی از منتظران در اطاعت از امام زمان(ع) کوتاهی کنند. در حالی که اطاعت از امام، یک فریضه و بزرگداشت امامت شمرده شده است: «"و الطّاعة تعظیما للإمامة"» و از مهم‌ترین ویژگی منتظران است. پیامبرخدا (ص) نیز فرموده است: «به فرمانبرداری از امامان خود تمسّک جویید و با آنان مخالفت نکنید، چرا که اطاعت آنان اطاعت خداست». در قرآن در موارد متعدد از اطاعت مطلق از دیگران نهی شده است، اما در این آیه از ما خواسته شده است به طور مطلق از ﴿أُوْلىِ الْأَمْرِ﴾ اطاعت نماییم و این نیست مگر به خاطر عصمت آنان و "آنها بر حقند و حق پیوسته با آنان است، نه حق از آنها جدا می‌‌شود و نه آنها از حق جدا می‌‌شوند". بنابراین، اطاعت از آنها هرگز در تضادّ با اوامر خدا و رسول نخواهد بود. ثبات قدم بر ولایت دوازدهمین ﴿أُوْلىِ الْأَمْرِ﴾ و اطاعت از او و الگو قرار دادن وی از مهم‌ترین آزمون‌های دوران غیبت به شمار می‌‌آید که فرمود: «خوشا به حال کسی که قائم اهل بیت مرا درک کند، به شرطی که در دوران غیبتش، او را مقتدا و الگوی خود قرار داده باشد».
• در زیارت جامعۀ کبیره هم می‌خوانیم: «"من أطاعکم فقد أطاع اللّه و من عصاکم فقد عصی اللّه"» و اینگونه است که اطاعت از اهل بیت و امامان، با اطاعت الهی پیوند خورده است و معیار اطاعت الهی، پیروی از این خاندان است. این اطاعت، گاهی نیز با تعبیر عمل به سخنان و اخذ به قول بیان شده است، یا تسلیم امر بودن. امام رضا (ع) در معرفی اوصاف شیعه فرمودند: «شیعیان ما آنانند که تسلیم امر ما باشند، به گفتۀ ما عمل کنند، با دشمنانمان مخالف باشند، پس هر که چنین نباشد از ما نیست». امیرالمؤمنین (ع) در خطبۀ جهادیّۀ خویش، ضمن شکایت از سستی و کوتاهی همراهانش در نبرد با دشمن و ردّ این اتّهام که می‌گفتند: علی مرد شجاعی است، لکن دانش جنگ ندارد، از سابقۀ بیش از چهل ساله خویش در حضور در میدان‌های رزم و جنگاوری یاد می‌کند و می‌فرمود: «از کسی که اطاعت نکنند، رأیی ندارد»، یعنی اشکال در فرماندهی و پیشوایی او نیست، بلکه در عدم فرمانبری و پیروی مردم است.
• امامان معصوم به دلیل دارا بودن ویژگی‌هایی چون سر سپردگی و تسلیم محض نسبت به اوامر و نواهی الهی، پاکی و پیراستگی از هرگونه خطا و اشتباه و فانی شدن در اراده و خواست خداوند به مقامی رسیده‌اند که امر و نهی آنها عین امر و نهی الهی است. به همین دلیل، کسی که از آنها پیروی کند دقیقا مانند این است که از خدا پیروی کرده است و کسی که با آنها مخالفت کند، دقیقا مانند این است که با خدا مخالفت کرده است.

راه‌های اطاعت از امام زمان(ع)

• مأموریت امام زمان (ع) ایجاد حکومت عدل جهانی است. و این مأموریت، تنها به وسیله شخص امام زمان با اعجاز و اعمال خارق‌العاده تحقق نمی‌پذیرد، بلکه یاری و نصرت مؤمنین نیز لازم است. حال سؤال این است چگونه اوامر و دستورات امام زمان (ع) را در زمان غیبت ایشان بدانیم و به آنها عمل کنیم؟ در جواب این سؤال باید گفت:

1. آشنایی با قرآن و آموزه‌های آن به همراه شناخت سیره و معالم اهل بیت (ع)، تا بتوان بدین وسیله آمادگی حضور در محضر امام زمان (ع) را پیدا کرد. چون پیروی از پیشوایان معصوم (ع) در گرو شناخت آموزه‌های دینی و رفتار دین‌مدارانه است و رفتار هر کسی رهاورد آگاهی و نوع بینش اوست و آنچه شخص پیرو را به امام (ع) پیوند می‌دهد، ایمان و بصیرت برخاسته از آموزه‌های دینی است که زمینه‌ساز الگوپذیری می‌گردد، به گونه‌ای که فرد ارادۀ‌ امام بر ارادۀ خود مقدَّم می‌‌دارد و در برابر امام تسلیم و خاضع است و اطاعت او‌ از‌ امام، از فرمانبرداری کنیز‌ در‌ برابر مولایش بیشتر است. امام صادق (ع) مهم‌ترین پیش‌نیاز گام نهادن در راه رشد و تکامل را داشتن بصیرت و آگاهی بیان کرده و رفتار بدون شناخت را سبب بیراهه رفتن و گمراهی می‌داند، به گونه‌ای که شتاب در آن، جز دوری از هدف نتیجه‌ای نخواهد داشت. این معرفت و آگاهی، از رهگذر عمل به تکالیف الاهی و دین‌مداری پیروان امامان معصوم (ع) به دست می‌آید.
2. پیروی از دستورات و فرمایشات امامان پیشین (ع): از آنجا که همه امامان (ع) نور یگانه‌ای هستند، دستورها و فرموده‌های ایشان نیز یک هدف را دنبال می‌کند؛ بنابراین، پیروی از هر کدام، پیروی از همۀ آنهاست. در زمانی که یکی از آنها در دسترس نیست، دستورهای دیگران چراغ راه هدایت است. امام صادق (ع) در پاسخ کسی که گفت: «شنیده‌ایم صاحب الامر پنهان خواهد شد؛ پس چه کنیم؟ فرمود: چنگ بزنید به آنچه "از پیشوایان پیشین" در دستتان است، تا اینکه امر بر شما آشکار شود.». به همین دلیل، امیرمؤمنان(ع) مهم‌ترین شناسۀ پیروان راستین خویش را اخلاص و پایبندی به فرمان پیشوایان معصوم (ع) یاد کرده، فرمودند: «سعادتمند‌ترین مردم کسانی هستند که با مهرورزی و الگوپذیری از امام خویش به سوی خدا نزدیکی جویند و نسبت به آن چه سفارش کرده ایم، پای بند و آنچه بر حذر داشته ایم، دوری گزینند. چنین کسانی از ما بوده و در بهشت نیز کنار ما خواهند بود. لزوم اقتدا به آنان، برای این است که آنان شاخصه حق و پایه‌های استوار دین‌اند و دیگران باید رویه آنان را الگوی عملی خویش قرار دهند؛ تندروان به آنان بازگردند و کندروان خود را به آنان برسانند». هر کس به اهل بیت(ع) تمسک جوید، به خدا تمسک جسته است. راوی می‌‌گوید: به امام صادق عرض کردم، اگر دوران فترتی فرا رسد که مسلمانان امام خود را نمی‌شناسند یا او را نمی‌بینند چه باید بکنند؟ امام در پاسخ فرمود: «هرگاه چنین شرایطی پیش آید، پس به امام قبلی متوسل شوید، و دستورات او را نصب‌العین خود قرار دهید تا امام آخرین ظهور کند». خدا به پیامبرش دستور می‌‌دهد: ﴿قُلْ إِن كُنتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونىِ يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ﴾ بر اساس این آیه، اطاعت از دستورات اهل بیت (ع) بیانگر محبت به آنان است به طوری که هر چه محبت بیشتر باشد، تبعیت و پیروی از ایشان بیشتر و کامل‌تر است و محبت زمینه ساز اطاعت بوده و سختی‌های مسیر بندگی را هموار می‌‌سازد.
3. یکی از عومل مهم در تربیت و خودسازی، الگو قراردادن انبیا و بزرگان دین است؛ زیرا با الگو قراردادن رفتار آنان، انگیزۀ لازم برای پیروی از آنان در افراد به وجود می‌آید و فرد سعی خواهد کرد برای بهره‌مندی از رفتار نیک و دستاوردهای مثبت زندگی‌شان، خود را ملزم به پیروی از آنان کند. لازم است افراد خطوط کلی و مسائل اساسی و راهکارهای عملی زندگی را از ایشان فرا گیرند و او را در این راستا الگو قرار دهند. باید روحیات عالی، استقامت و شکیبایی، هوشیاری و درایت و اخلاص و توجه به خدا و تسلط بر حوداث و زانو نزدن در برابر سختی‌ها و مشکلات را از ایشان و سایر انبیا و پیشوایان معصوم(ع)، فرا گرفت. امیرالمؤمنین علی(ع) می‌فرماید: «آگاه باشید هر مأموم و پیروی‌کننده‌ای را پیشوایی است که از او پیروی کرده، به نور دانش او روشنی می‌جوید». نکتۀ قابل توجه این است که حضرت یکی از دلایل نیازمندی جامعه به امام را ضرورت الگو داشتن و الگوپذیری بیان کرده است؛ چراکه با الگو قرار دادن امام می‌توان از هدایت و راهنمایی و به طور اخص از نور علم امام بهره‌مند شد. اصولاً امام را بدین جهت امام می‌گویند که نمونه و الگو برای مردم است. امامت به این معناست که شخص طوری باشد که دیگران به او اقتدا کرده و از او متابعت نمایند؛ یعنی گفتار و کردار خود را مطابق کردار او بیاورند. بنابراین بر مردم لازم است از امام پیروی کنند و از نور او روشنایی برگیرند؛ البته افرادی می‌توانند از هدایت امام برخوردار شوند که به او باور داشته باشند؛ بر همین اساس تفاوت آشکاری میان زندگی انسان معتقد به امامت با غیرمعتقد به آن وجود دارد.
4. مراجعه به نایبان خاص در زمان غیبت صغری و نایبان عام در زمان غیبت کبری: در خصوص امام زمان ارتباط محسوس بین امام و مردم وجود ندارد ولی در هیچ یک از دو غیبت صغری و کبرای امام زمان، پیوند امام با مردم به طور کلی قطع و گسسته نشده است زیرا در هر دو غیبت، امر سفارت و نیابت وجود داشته و دارد و از طریق نایبان، پیوند امام با مردم برقرار بوده و هست. در زمان غیبت صغری نیابت نایبان خاص بوده و در زمان غیبت کبری نیابت نایبان حضرت عام می‌باشد که با توجه به شرایط و ضوابطی که مطرح می‌کنند اطاعت فقهاء جامع ‌الشرایط لازم و در ردیف اطاعت از امام زمان است و مخالفت با فقیه جامع‌ الشرایط که نایب امام است، مخالفت با امام و مخالفت با امام، مخالفت با خداوند می‌باشد. "اسحاق بن یعقوب" نامه‌ای به وسیلۀ نایب دوم، یعنی محمد بن عثمان عمری به محضر حضرت مهدی (ع) نوشت و در ذیل آن سوال کرده بود مردم در عصر غیبت در حوادث واقعه به چه کسی مراجعه کنند؟ حضرت فرمودند: «اما حوادثی که پیش می‌آید به راویان حدیث ما مراجعه کنید زیرا آنها حجت و نمایندگان من هستند بر شما و من حجت خدا بر آنها». همچنین از این حدیث استفاده می‌شود اطاعت از ائمۀ قبل، عین اطاعت از امام زمان است چون فقها با توجه به قرآن کریم و قول ائمه احکام شرعی را بیان می‌کنند.

نصرت و یاری امام زمان(ع)

• اهمیت‌ نصرت و یاری امام در روایات و زیارات فراوانی تذکر داده شده است. این فراز زیارت جامعه کبیره: «"وَ نُصْرَتِی مُعَدَّةٌ لَکُمْ"» اشاره‌ به‌ یاری امام دارد و کلمه "نُصْرَة" یعنی تمام قدرت و نیروی بدنی و مادی من و هر‌ آن‌چه که در توانم‌ دارم‌، به خدمت شماست. چون نصرت ائمه(ع) تقویت راه آنهاست که راه‌ خدا‌ و رسول است. تجلی نصرت خداوند در یاری دین خداست و طبق فرمودۀ خداوند متعال، ثمرۀ نصرت دین خدا این است که مورد نصرت الهی قرار می‌گیریم و کسی که خداوند‌ متعال‌ یاورش باشد‌، غلبه‌ناپذیر می‌گردد. بنابراین، نصرت ائمه (ع) بر هر فرد به قدر توان و امکانات واجب‌ است؛ هرکس به هر نحوی که می‌تواند باید در مقام نصرت‌ آن‌ بزرگواران‌ باشد؛ نصرت و یاری پیامبر اکرم (ص) و ائمّه هدی (ع) یعنی اقدام کردن و عمل نمودن به دستورهای ایشان و این در زمان‌های مختلف متفاوت است. گاهی نظامی است، چون جهاد و مبارزه. گاهی دعا و صدقه، گاهی تشکیل مجلس و ذکر فضیلت و مبارزه فرهنگی... همه باید عزم و تصمیم داشته باشیم که آن حضرت را در هر شرایطی یاری نمائیم، به ویژه در جهت تقویت حکومت حضرت مهدی (ع) که امام صادق (ع) می‌‌فرماید: «نه‌تنها اعتقاد به امام زمان واجب است بلکه خداوند یاری حضرت را در زمان غیبت واجب گردانیده است» و یاری حضرت در دوران غیبت در سه مرحله صورت می‌‌گیرد؛

1. مرحله اول: شکر قلبی نعمت که همان معرفت صحیح حضرت است؛
2. مرحله دوم: شکر زبانی نعمت که امام را به دیگران معرفی می‌‌نماید؛
3. مرحله سوم: شکر عملی نعمت که فرد به اصلاح اعمال خود می‌‌پردازد.

• برای منتظران حقیقی، فرقی بین غیبت و ظهور امام زمان (ع) نیستو در‌ زمان ظهور نیز امام را بر دو گونه نصرت می‌‌دهند:

1. نصرت مادی: بذل‌ جان برای حفظ جان‌ امام‌؛ مانند اینکه در معرکه جنگ از وجود امام دفاع کنیم و وقتی امام مجاهدت می‌‌کند، ما هم باید مجاهدت کنیم؛ یا بذل مال در راه نصرت امام؛ مانند کمک مالی برای برطرف شدن گرفتاری شیعیان.
2. نصرت معنوی: این نصرت‌، بالاتر از نصرت مادی است؛ مثل اینکه واسطۀ نشر معارف ائمه (ع) بشویم.

نتیجه گیری

• بنابراین بر اساس آیه اولی الامر اطاعت از ائمه (ع)، اطاعت از خداست و اطاعت از امام زمان (ع) که احیا کنندۀ آموزه‌های نورانی قرآن و معارف پیامبر اکرم و ائمه هدی (ع) است؛ واجب بوده و وظیفۀ اصلی انسان منتظِر در اطاعت امام منتظَر(ع)، عبارت است از شناخت آموزه‌های قرآنی، فراگیری گفتار، رفتار و سیره اهل بیت (ع) و نیز، مراجعه به نایبان عام؛ یعنی مراجع دینی و فقهای جامع الشرایط.

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید: