بحث:وجوب و ضرورت نقلی انتظار چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها
بحث:وجوب و ضرورت نقلی انتظار چیست؟ (پرسش) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۹ مارس ۲۰۲۰، ساعت ۱۷:۱۹
، ۹ مارس ۲۰۲۰بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جمع شدن|۵. حجت الاسلام و المسلمین آصف آگاه ؛}} | |||
[[پرونده:1368302.jpg|بندانگشتی|right|100px|[[سید محمد رضی آصف آگاه]]]] | |||
::::::حجت الاسلام و المسلمین دکتر'''[[سید محمد رضی آصف آگاه]]'''، در مقاله ''«[[بررسی شاخصه‌های جامعه زمینه‌ساز ظهور با تأکید بر روایات نصرت (مقاله)|بررسی شاخصه‌های جامعه زمینه‌ساز ظهور با تأکید بر روایات نصرت]]»'' در این‌باره گفته‌اند: | |||
::::::«برای اثبات [[زمینه‌سازی]] براساس [[آیات]] و [[روایات]] [[نصرت]] دو روش برای اثبات [[زمینه‌سازی]] می‌باشد: | |||
:::::#دسته‌هایی از [[روایات]] که بر [[زمینه‌سازی]] دلالت دارند؛ | |||
:::::#آیاتی که معیار و مکانیسم [[نصرت]] الاهی را [[بیان]] می‌کنند. با دستیابی به این معیارها می‌توان به [[وظایف]] خود در جهت رسیدن به [[نصرت]] الاهی یعنی [[ظهور]]<ref>در ادامه بیان میشود که وجه تام نصرت الاهی، تحقق ظهور است و با ظهور، خداوند بالاترین نوع نصرت خود را به نمایش درمی‌آورد؛ چنان‌که در روایات نیز از نصرت الاهی، به ظهور و زمان ظهور تعبیر شده است.</ref> آشنا شد و برای تسریع در تحقق آن [[زمینه‌سازی]] کرد. | |||
::::::[[روایات]] [[یاری]] که بر [[زمینه‌سازی]] دلالت دارند: | |||
::::::چند دسته از [[روایات]]، با مضامین مختلف و گاه نزدیک به هم، بر [[لزوم]] یا اهتمام به [[زمینه‌سازی]] دلالت دارند: | |||
::::::۱. دسته‌ای از [[روایات]] به صورت کبرای کلی، [[نصرت]] و [[یاری]] هر [[امام]] حقی را بر [[مردم]] [[واجب]] می‌داند. [[امام علی]]{{ع}} به [[ابوالدرداء]] می‌فرماید: [[امام]]، یا [[امام هادی]] است یا [[امام]] ضالّ. در صورت اول، [[واجب]] النصر است و در صورت دوم، [[یاری]] او [[حرام]] است: {{متن حدیث|...إِمَّا إِمَامَ هُدًى حَرَامَ الدَّمِ وَاجِبَ النُّصْرَةِ لَا تَحِلُّ مَعْصِيَتُهُ وَ لَا يَسَعُ الْأُمَّةَ خِذْلَانُهُ...}} سپس می‌فرماید: {{متن حدیث|كَانَ إِمَاماً وَاجِباً عَلَى النَّاسِ طَاعَتُهُ وَ نُصْرَتُهُ}}<ref>سلیم بن قیس، کتاب سلیم بن قیس، ص۲۹۱؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالأنوار، ج۳۳، ص۱۴۴.</ref>. | |||
::::::این [[روایت]]، بر [[وجوب]] [[نصرت امام]] [[حق]] تأکید می‌کند و با توجه به صدر و ذیل [[روایت]]، قطعاً چنین نصرتی در جهت فراهم‌سازی پذیرش و [[حکومت]] آنان می‌باشد. پس، [[نصرت امام]]، [[زمینه‌ساز ظهور]] [[حاکمیت]] آنان بر [[جامعه]] می‌باشد. مهدی‌یاوران نیز با چنین [[یاری]] می‌توانند [[زمینه ظهور]] و سپس [[حکومت امام مهدی]]{{ع}} را فراهم سازند. | |||
::::::برخی [[روایات]]، با صیغه امر به [[ضرورت]] [[آمادگی]] جهت برای [[ظهور امام مهدی]]{{ع}} [[دستور]] می‌دهد: {{متن حدیث|لَيُعِدَّنَّ أَحَدُكُمْ لِخُرُوجِ الْقَائِمِ وَ لَوْ سَهْماً فَإِنَّ اللَّهَ تَعَالَى إِذَا عَلِمَ ذَلِكَ مِنْ نِيَّتِهِ رَجَوْتُ لِأَنْ يُنْسِئَ فِي عُمُرِهِ حَتَّى يُدْرِكَهُ فَيَكُونَ مِنْ أَعْوَانِهِ وَ أَنْصَارِهِ}}<ref>نعمانی، محمد بن ابراهیم، الغیبه، ص۳۲۰.</ref>. طبق این [[روایت]]، [[یاور]] [[مهدی]]{{ع}} بودن در [[زمان ظهور]] {{متن حدیث|فَيَكُونَ مِنْ أَعْوَانِهِ وَ أَنْصَارِهِ}} به [[آماده‌سازی]] خود جهت یاوری [[امام عصر]]{{ع}} در [[زمان غیبت]] [[نیازمند]] است {{متن حدیث|لَيُعِدَّنَّ}}. ناصرِ زمانِ [[ظهور]] باید در [[زمان غیبت]] مشق یاوری نماید. مهدی‌یاور، با یاوری در [[زمان غیبت]]، [[زمینه ظهور]] را فراهم می‌سازد و با یاوری [[زمان ظهور]]، زمینه [[حکومت امام]] و [[اصلاح]] [[جوامع]] را مهیا میگرداند و چه زیبا این [[روایت]]، میان یاوری زمینه‌سازانه [[قبل از ظهور]] و یاوری [[پس از ظهور]]، جمع می‌کند! [[امام صادق]]{{ع}} در [[روایت]] دیگر می‌فرماید: {{متن حدیث|مَنْ سَرَّهُ أَنْ يَكُونَ مِنْ أَصْحَابِ الْقَائِمِ فَلْيَنْتَظِرْ وَ لْيَعْمَلْ بِالْوَرَعِ وَ مَحَاسِنِ الْأَخْلَاقِ وَ هُوَ مُنْتَظِرٌ فَإِنْ مَاتَ وَ قَامَ الْقَائِمُ بَعْدَهُ كَانَ لَهُ مِنَ الْأَجْرِ مِثْلُ أَجْرِ مَنْ أَدْرَكَهُ فَجِدُّوا وَ انْتَظِرُوا هَنِيئاً لَكُمْ أَيَّتُهَا الْعِصَابَةُ الْمَرْحُومَةُ}}<ref>نعمانی، محمد بن ابراهیم، الغیبه، ص۲۰۷، ح۱۶.</ref>. در این [[روایت]] نیز، بین یاوری [[زمان ظهور]] {{متن حدیث|يَكُونَ مِنْ أَصْحَابِ الْقَائِمِ}} و تلاش [[زمینه‌سازی برای ظهور]] {{متن حدیث|فَجِدُّوا وَ انْتَظِرُوا}} ارتباط برقرار می‌کند<ref>[[سید محمد رضی آصف آگاه|آصف آگاه؛سید محمد رضی]]، [[بررسی شاخصه‌های جامعه زمینه‌ساز ظهور با تأکید بر روایات نصرت (مقاله)|بررسی شاخصه‌های جامعه زمینه‌ساز ظهور با تأکید بر روایات نصرت]]، ص ۸۹-۹۰.</ref>. | |||
::::::۲. روایاتی که به نوعی [[منتظران]] را به [[یاری امام مهدی]]{{ع}} [[ترغیب]] و [[تشویق]] می‌نمایند و آنان را [[بهترین]] [[مردم]] می‌شمارند. در [[حدیث قدسی]] آمده است: "محبوب‌ترین [[مردم]] نزد من کسانی هستند که [[حق]] مرا به پا می‌‌دارند. [[افضل]] و اکرم [[مردم]] نزد من [[محمد]]{{صل}} و [[علی]] و [[امامان]]{{عم}} هستند و بعد از آنان، کسانی هستند که [[معصومان]] را در رسیدن به حقشان [[یاری]] می‌رسانند"<ref>{{متن حدیث|أَحَبُّ الْخَلْقِ إِلَيَّ الْقَوَّامُونَ بِحَقِّي وَ أَفْضَلُهُمْ لَدَيَّ وَ أَكْرَمُهُمْ عَلَيَّ مُحَمَّدٌ سَيِّدُ الْوَرَى وَ أَكْرَمُهُمْ وَ أَفْضَلُهُمْ بَعْدَهُ عَلِيٌّ أَخُو الْمُصْطَفَى الْمُرْتَضَى ثُمَّ مَنْ بَعْدَهُ مِنَ الْقَوَّامِينَ بِالْقِسْطِ مِنْ أَئِمَّةِ الْحَقِّ وَ أَفْضَلُ النَّاسِ بَعْدَهُمْ مَنْ أَعَانَهُمْ عَلَى حَقِّهِمْ وَ أَحَبُّ الْخَلْقِ إِلَيَّ بَعْدَهُمْ مَنْ أَحَبَّهُمْ وَ أَبْغَضَ أَعْدَاءَهُمْ وَ إِنْ لَمْ يُمْكِنْهُ مَعُونَتُهُمْ}}؛ تفسیر الامام العسکری{{ع}}، ص۴۳؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالأنوار، ج۲۷، ص۹۶.</ref>. | |||
::::::[[امام باقر]]{{ع}} فرمودند: "هر کس ما را با زبان خود [[یاری]] کند [[خدای متعال]] [[روز قیامت]] زبانش را گویا گرداند"<ref>{{متن حدیث|مَنْ أَعَانَنَا بِلِسَانِهِ عَلَى عَدُوِّنَا أَنْطَقَهُ اللَّهُ بِحُجَّتِهِ يَوْمَ مَوْقِفِهِ بَيْنَ يَدَيْهِ عَزَّ وَ جَلَّ}}تلعکبری (شیخ مفید)، محمد، امالی، ص ۳۳، ح ۷؛ در این زمینه روایات دیگری با چنین مضمونی موجود است. ر.ک: فقیه ایمانی، آیت‌الله محمد باقر، شیوه‌های یاری قائم آل محمد{{ع}}، ص ۱۹-۱۵.</ref>. | |||
::::::نیز [[امام علی]]{{ع}} فرمودند: "یاری‌کننده دوست‌دار ما [[منتظر]] [[رحمت]] باشد"<ref>{{متن حدیث|نَاصِرُنَا وَ مُحِبُّنَا يَنْتَظِرُ الرَّحْمَةَ}}؛ نهج البلاغه، خ۱۰۹.</ref>. | |||
::::::این دسته از [[روایات]]، با [[بیان]] [[جایگاه]] [[یاران امامان]] که پس از [[پیامبر]] و [[ائمه]] [[افضل]] [[مردم]] هستند و اینکه چنین [[یاری]] درِ [[رحمت]] الاهی را می‌گشاید و [[سعادت ابدی]] برای آنان به ارمغان می‌آورد؛ [[شیعیان]] را به قدم نهادن در جهت [[یاری]] [[ائمه]] [[تشویق]] می‌نمایند. | |||
::::::عبارت {{متن حدیث|مَنْ أَعَانَهُمْ عَلَى حَقِّهِمْ}} در [[روایت]] اول، گویای این مطلب است که [[یاری]] باید زمینه گرفتن [[حق]] [[امامان]]{{عم}} و [[حکومت]] آنان را فراهم سازد {{متن حدیث|الْقَوَّامِينَ بِالْقِسْطِ}}. این امر در [[زمان غیبت]] با تسریع به [[ظهور]] ([[زمینه‌سازی ظهور]]) امکان‌پذیر است. نیز عبارت {{متن حدیث|مَنْ أَعَانَنَا بِلِسَانِهِ عَلَى عَدُوِّنَا}}، بر شیوه‌ای از [[یاری]] تأکید می‌کند که [[غایت]] آن، [[یاری]] رساندن به [[ائمه]] تا [[پیروزی]] بر [[دشمنان]] می‌باشد. در [[زمان غیبت]]، [[یاوران]]، زمینه [[غلبه]] نهایی [[حق]] بر [[باطل]] را ایجاد یا به اندازه توان خود در [[نزدیک شدن ظهور]] تلاش می‌کنند<ref>[[سید محمد رضی آصف آگاه|آصف آگاه؛سید محمد رضی]]، [[بررسی شاخصه‌های جامعه زمینه‌ساز ظهور با تأکید بر روایات نصرت (مقاله)|بررسی شاخصه‌های جامعه زمینه‌ساز ظهور با تأکید بر روایات نصرت]]، ص ۹۲-۹۳.</ref>. | |||
::::::در قسمت سوم {{متن حدیث|نَاصِرُنَا يَنْتَظِرُ الرَّحْمَةَ}})، عنوان "[[رحمت]]" مراتبی دارد که بالاترین مرتبه [[رحمت]] الاهی با [[ظهور]] محقق میشود. آری؛ در [[زمان ظهور]] است که جلوه تام [[رحمت]] الاهی نمایان می‌گردد. با این [[بیان]]، هم خود [[ظهور]] می‌تواند جلوه تام [[رحمت]] الاهی باشد و با چنین رحمتی مزیّن گردد. | |||
::::::'''۳. احادیثی که وجود [[ناصر]] و یاری‌کننده را برای [[قیام]] هر [[امامی]] شرط لازم می‌شمارد:''' در برخی [[روایات مهدوی]] وجود [[یاران]] ویژه، از [[شرایط ظهور]] شمرده میشود؛ به طوری که هر گاه آنان کامل شوند، [[ظهور]] تحقق می‌یابد. [[امام باقر]]{{ع}} می‌فرماید: "اگر به عدد [[لشکریان]] [[اسلام]] در [[جنگ بدر]] (۳۱۳ نفر) گرد [[امام]] جمع شوند، [[قیام مسلحانه]] بر [[امام]] [[واجب]] میشود"<ref>{{متن حدیث|لو اجتمَعَ علی الامام عدهُ اهلِ بدرٍ ثلاثمأه و بِضعهُ عشر رجلاً لَوَجَب علیه الخروجُ بالسیفِ}}؛ تلعکبری (شیخ مفید)، محمد، مصنفات الشیخ المفید، ج۷، ص۱۳.</ref>. [[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: "هرگاه سیصد و اندی نفر کامل شوند، آنچه که [[اراده]] دارید به وقوع می‌پیوندد"<ref>{{متن حدیث|لَوْ كَمَلَتِ الْعِدَّةُ الْمَوْصُوفَةُ ثَلَاثَمِائَةٍ وَ بِضْعَةَ عَشَرَ كَانَ الَّذِي تُرِيدُونَ}}؛ نعمانی، محمد بن ابراهیم، الغیبه، ص۲۱۰، ب۱۲، ح۴.</ref>. | |||
::::::نیز ذیل [[روایت]] دیگر، با عبارتی واضح‌تر چنین [[بیان]] میشود: {{متن حدیث|أَظْهَرَ اللَّهُ أَمْرَهُ}}<ref>ابن بابویه، محمد بن علی، کمال‌الدین و تمام النعمه، ج۳، ص۳۷۷، ب۳۶، ح۷.</ref>، یا {{متن حدیث|لَقَامَ قَائِمُنَا}}<ref> طبرسی، ابوالفضل، مشکاة الأنوار، ص۶۳.</ref>. | |||
::::::براساس [[روایت]] اول، وجود تعداد لازم از [[یاور]]، [[حجت]] را بر [[معصوم]] تمام می‌کند تا به [[قیام]] دست بزند. البته [[یاران]] در سطوح مختلفی از [[معرفت]] و [[ایمان]] هستند؛ برای نمونه آنان که به [[امام علی]]{{ع}} روی آوردند تا با آن [[حضرت]] [[بیعت]] کنند، از [[مالک اشتر]] تا افراد ساده و گاه [[منافقان]] [[آینده]] یا [[دنیاطلب]] بودند. پس، در [[زمان غیبت]]، هنوز آن تعداد از [[یاران]] فراهم نشده‌اند؛ لذا [[امام مهدی]]{{ع}} [[ظهور]] و [[قیام]] نمی‌نماید. [[وظیفه]] ما این است که با [[خودسازی]] و ساختن [[جامعه]]، زمینه تحقق [[یاران]] مورد [[نیاز]] را فراهم آوریم و با چنین کاری در [[ظهور]] تسریع کنیم. | |||
::::::در [[روایات]] بعدی نیز وجود ۳۱۳ [[یار]] خاص [[شرط ظهور]] شمرده شده است. ما باید با [[هدایت]] خود و [[جامعه]]، زمینه تحقق [[یاران]] ویژه [[مهدی]]{{ع}} را فراهم سازیم تا [[ظهور]] محقق گردد. | |||
::::::'''۴. روایاتی که [[علت]] [[محروم]] شدن از [[ظهور]] [[معصوم]]{{ع}} در بین [[مردم]] را عدم [[یاران]] محافظ [[بیان]] می‌کند:''' [[امام]] صادق{{ع}}: زمانی که [[ابوطالب]] فوت کرد [[جبرئیل]] بر [[پیامبر]] نازل شد و عرض کرد یا [[محمد]] از [[مکه]] خارج شو. در این [[شهر]] [[یار]] و یاوری [[نداری]]. [[پیامبر]] هراسان از [[مکه]] خارج شد<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۴۴۹، ح۳۱؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالأنوار، ج۱۹، ص۱۵.</ref>. | |||
::::::یا روایاتی که اشاره دارند [[پیامبران]] و [[امامان]] به سبب نداشتن [[یار]] و [[یاور]] کشته شدند:"[[پیامبران الهی]] در [[دنیا]] [[یاری]] نشده و به [[قتل]] رسیدند. [[امامان]] پس از آنان نیز [[یاری]] نشده و به [[قتل]] رسیدند"<ref>{{متن حدیث|أَنْبِيَاءُ اللَّهِ كَثِيرَةٌ لَمْ يُنْصَرُوا فِي الدُّنْيَا وَ قُتِلُوا وَ الْأَئِمَّةُ مِنْ بَعْدِهِمْ قُتِلُوا وَ لَمْ يُنْصَرُوا}}؛ قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر قمی، ج۲، ص۲۵۸؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالأنوار، ج۵۳، ص۶۵ و ج۶۷، ص۱۴.</ref>. | |||
::::::در [[روایات مهدوی]] نیز یکی از [[علل غیبت]] ولی‌عصر{{ع}}، [[خوف]] [[قتل]] شمرده میشود؛ چنان‌که [[زراره]] از [[امام صادق]]{{ع}} [[علت]] [[غیبت امام زمان]]{{ع}} را می‌پرسد. [[امام صادق]]{{ع}} در جواب او می‌فرماید: "بر جانش می‌ترسید"<ref>{{متن حدیث|يَخَافُ عَلَى نَفْسِهِ}}؛ ابن بابویه، محمد بن علی، کمال‌الدین و تمام النعمه، ص۴۸۱.</ref><ref>[[سید محمد رضی آصف آگاه|آصف آگاه؛سید محمد رضی]]، [[بررسی شاخصه‌های جامعه زمینه‌ساز ظهور با تأکید بر روایات نصرت (مقاله)|بررسی شاخصه‌های جامعه زمینه‌ساز ظهور با تأکید بر روایات نصرت]]، ص ۹۳-۹۵.</ref>. | |||
::::::۵. برخی از [[روایات]]، نصرتِ [[امام]] را به عنوان [[میثاق]] الاهی [[بیان]] می‌نماید؛ چنان‌که [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} فرمودند: {{متن حدیث|...أَخَذَ مِيثَاقَ الْأَنْبِيَاءِ بِالْإِيمَانِ وَ النُّصْرَةِ لَنَا}}<ref>حلی، حسن بن سلیمان، مختصر بصائر الدرجات، ص۳۳؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالأنوار، ج۵۳، ص۴۷.</ref>. | |||
::::::تمامی [[انبیا]]{{عم}} برای [[پیامبر]] یا [[پیامبران]] بعدی [[زمینه‌سازی]] کردند و با [[بشارت]] دادن به [[پیامبر]] یا [[رسول]] بعدی برخی [[معارف]] و توصیه‌ها را در دسترس متدینان قرار دادند تا آنان حق‌شناس و حق‌پذیر گردند و با پرورش [[یاران]] و سایر اقدامات،... زمینه‌های [[اجتماعی]] آمدن [[پیامبر]] [[آینده]] را فراهم نمودند. نیز [[امامان]]{{عم}} برای [[امام]] یا [[امامان]] پس از خود [[زمینه‌سازی]] نمودند این زمینه‌سازی‌ها براساس میثاقی است که [[خدا]] از [[انبیا]]، [[اولیا]] و در رده‌های پایین‌تر از همه امت‌گرفته که باید [[دین خدا]] و منادیان [[دین]] الاهی را [[یاری]] نمایید. در [[عصر غیبت]] هم، [[یاران]]، کسانی هستند که به [[عهد]] [[یاری]] خود عمل و با چنین عملی در جهت نزدیک کردن [[ظهور]] [[کمک]] می‌کنند. | |||
::::::۶. دعاهایی که [[معصوم]]{{ع}} به ما می‌آموزد تا از [[خدای متعال]] درخواست [[یاری امام]] را داشته باشیم: | |||
در [[دعای عهد]]، از [[خدا]] می‌خواهیم ما را از [[یاوران مهدی]] قرار دهد: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ اجْعَلْنِي مِنْ أَنْصَارِهِ وَ أَعْوَانِهِ}} و سپس گونه‌های [[یاری]] (عون) تا سرحد [[شهادت]] را برمی‌شمارد: | |||
::::::'''گونه‌های [[یاری]] ایجابی:''' سرعت‌گیری در برآوردن حوایج [[امام]] {{متن حدیث|الْمُسَارِعِينَ إِلَيْهِ فِي قَضَاءِ حَوَائِجِهِ}}، فرمان‌برداری از [[اوامر]] {{متن حدیث|الْمُمْتَثِلِينَ لِأَوَامِرِهِ}} و سبقت‌گیری در تحقق [[اراده]] او {{متن حدیث|السَّابِقِينَ إِلَى إِرَادَتِهِ}}. | |||
::::::'''گونه‌های [[یاری]] سلبی و تدافعی:''' [[دفاع]] در برابر [[دشمن]] ([[نصرت]])، [[دفاع]] جانانه (ذب) و [[حمایت]] و [[دفاع]] همه‌جانبه [[حمایت]]. | |||
::::::تمامی این گونه‌های [[یاری]]، به [[زمینه‌سازی]] برمی‌گردد؛ چرا که مهم‌ترین [[حاجت]] [[امام]] طبق [[آیه]] {{متن قرآن|أَمَّنْ يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَيَكْشِفُ السُّوءَ}}<ref>«یا آن کسی که به درمانده، چون وی را بخواند، پاسخ می‌دهد و بلا را (از او) میگرداند» سوره نمل، آیه ۶۲.</ref> و [[روایت]] ذیل آن، [[ظهور]] است<ref>امام صادق{{ع}} در ذیل آیه می‌فرماید: {{متن حدیث| نَزَلَتْ فِي الْقَائِمِ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ{{ع}}، هُوَ وَ اللَّهِ الْمُضْطَرُّ إِذَا صَلَّى فِي الْمَقَامِ رَكْعَتَيْنِ وَ دَعَا اللَّهَ فَأَجَابَهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ وَ يَجْعَلُهُ خَلِيفَةً فِي الْأَرْضِ}}. (قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر قمی، ج۲، ص۱۲۹؛ حویزی، عبد علی، نورالثقلین، ج۴، ص۹۴، ح۹۳).</ref> و طبق این فقره از [[دعا]] {{متن حدیث|الْمُسَارِعِينَ إِلَيْهِ فِي قَضَاءِ حَوَائِجِهِ}}، [[یاور]] [[مهدی]] باید برای برآوردن [[حاجت]] [[امام]] [[ظهور]] تلاشی مضاعف نماید. نیز از مهم‌ترین [[اوامر]] امام، [[زمینه‌سازی برای ظهور]] است ({{متن حدیث|فَجِدُّوا وَ انْتَظِرُوا}}<ref>در دسته اول از ادله زمینه‌سازی به آن اشاره شد.</ref>. براساس جمله {{متن حدیث|وَ الْمُمْتَثِلِينَ لِأَوَامِرِهِ}}، مهدی‌یاور باید به [[بهترین]] نحو در فرمان‌برداری از این امر کوشش نماید. [[اراده]] [[امام]] در جهت [[تعجیل]] [[ظهور]] است؛ از این‌رو خود برای فرجش [[دعا]] و تلاش می‌نماید و از [[منتظران]] می‌خواهد برای فرجش آماده شوند. عبارت {{متن حدیث|وَ السَّابِقِينَ إِلَى إِرَادَتِهِ}}، از [[یاوران امام زمان]]{{ع}} می‌خواهد برای تحقق [[اراده]] [[امام]]، یعنی [[ظهور]]، [[همت]] گمارند. | |||
::::::۷. روایاتی که به طور خاص به [[یاران]] [[زمینه‌سازی]] اشاره می‌کنند که پس از جنگ، [[پرچم]] [[پیروزی]] را به دست [[امام]] مهدی{{ع}} میسپارند: [[خداوند]] [[آخرت]] را بر دنیای ما [[اختیار]] کرد و [[اهل‌بیت]]{{عم}} من از من [[بلا]] و [[مصائب]] می‌بینند تا اینکه قومی از [[مشرق]] با [[پرچم‌های سیاه]] می‌آیند، [[حق]] را دو یا سه بار طلب می‌کنند اما به دست نمی‌آورند می‌‌جنگند یا اینکه [[حق]] به آنان داده میشود. اما نمی‌پذیرند و به [[اهل بیت]] من{{عم}} میسپارند و او [[جهان]] پر [[ستم]] را از [[عدل و داد]] پر میگرداند. هر کس این [[امر]] را [[درک]] کرد به آنان ملحق میشود ولو خود را بر برف بکشد؛ زیرا این شخص [[مهدی]]{{ع}} است<ref>حلی، ابن طاوس، الملاحم و الفتن، ص۳۰ و ۱۱۷؛ کورانی، علی، معجم احادیث المهدی{{ع}}، ج۱، ص۳۸۱-۳۸۶، ح۲۴۵ و ۲۴۶؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالأنوار، ج۵۲، ص۲۴۳.</ref>. | |||
::::::در این [[روایت]]، به زمینه‌سازانِ ویژه و اهمیتِ کارِ آنان اشاره شده است؛ همان‌ها که با فراهم آوردن آخرین زمینه‌های ظهور، [[حکومت]] را به [[جایگاه]] اصلی‌اش باز می‌گردانند. | |||
::::::این مضمون در [[روایات اهل سنت]]، به نام {{متن حدیث|مُوَطّئُون}} معرفی می‌شوند<ref>این مضمون به عنوان روایات رایات سود، حدیث اهل مشرق، حدیث ما یلقی اهل بیته{{عم}} بعده که میان آنها روایات معتبر نیز موجود است معروف است (کورانی، علی، معجم احادیث المهدی{{ع}}، ص۲۲۰).</ref>. [[پیامبر اکرم]]{{صل}} می‌فرماید: {{متن حدیث|يَخْرُجُ قَوْمٌ مِنْ قِبَلِ الْمَشْرِقِ فَيُوَطِّئُونَ لِلْمَهْدِيِّ سُلْطَانَهُ}}<ref>طبرانی، المعجم الاوسط، ج۱، ص۲۸۹؛ سنن ابن ماجه، ج۲، ص۱۳۶۸.</ref>. {{متن حدیث|يُوَطِّئُونَ}}، از ماده "وطئ" به معنای تمهید و [[آماده‌سازی]] است و مراد از سُلطان، [[سلطنت]] و [[حکومت امام زمان]]{{ع}} است. | |||
::::::'''۸. روایاتی که بین [[نصرت]] و [[تعجیل فرج]] جمع می‌کند:''' {{متن حدیث|فَعَجَّلَ اللَّهُ فَرَجَكَ وَ سَهَّلَ مَخْرَجَكَ، وَ قَرَّبَ زَمَانَكَ، وَ كَثَّرَ أَنْصَارَكَ وَ أَعْوَانَكَ، وَ أَنْجَزَ لَكَ مَا وَعَدَكَ}}<ref>محمد بن مشهدی، المزار، ص۶۷۱؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالأنوار، ج۹۸، ص۳۷۴.</ref>. این گروه از [[روایات]] بر ارتباط [[تعجیل]] [[ظهور]] و وجود [[یاران]] و نیز با در نظر گرفتن [[روایات]] دیگر، بر اثرگذاری [[نصرت]] در [[تعجیل]] [[ظهور]] اشاره می‌نمایند؛ گویا وجود [[یاران]] لازمه [[ظهور]] است. | |||
::::::با دو جمله {{متن حدیث|عَجَّلَ اللَّهُ فَرَجَكَ وَ قَرَّبَ زَمَانَكَ}} بر تغییرپذیری [[زمان ظهور]] و نزدیک شدن آن تأکید می‌ورزد. سپس با عبارت {{متن حدیث|كَثَّرَ أَنْصَارَكَ وَ أَعْوَانَكَ}} بر تأثیر [[یاران]] در [[ظهور]] اشاره می‌کند؛ چنان‌که در جمله پایانی {{متن حدیث|أَنْجَزَ لَكَ مَا وَعَدَكَ}} تحقق [[وعده]] الاهی را پس از درخواست [[یاران]] قرار می‌دهد؛ گویا وجود [[یاران]]، بر تحقق [[وعده]] الاهی ([[ظهور]]) اثرگذار است. | |||
::::::جالب توجه آن‌که در این [[روایت]]، به کثرت [[یاران]] توجه میشود و این فرد و [[جامعه]] [[زمینه‌ساز]] هستند که باید [[یاران]] لازم را فراهم آوردند. | |||
::::::'''۹. روایاتی که به صراحت بین [[نصرت]] و [[زمینه‌سازی]] جمع می‌کند:''' [[حضرت علی]]{{ع}} در روایتی به [[مردم]] می‌فرماید: از [[خدا]] درخواست [[نصرت]] کنید؛ ولی [[طلب یاری]] کافی نیست؛ بلکه باید زمینه آن را فراهم آورید: {{متن حدیث|اسْأَلُوا النَّصْرَ وَ وَطِّنُوا أَنْفُسَكُمْ عَلَى الْقِتَالِ}}<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۵، ص۳۸، ح۱؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالأنوار، ج۳۳، ص۴۴۸، ح۸.</ref>. | |||
::::::به این معنا در [[آیات]] و [[روایات]] متعددی اشاره شد که در بحث بعدی (معیار و مکانیسم [[حضرت]] الاهی) به آن می‌پردازیم. پس، [[ناصر]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} کسی است که به [[طلب یاری]] و [[دعا برای ظهور]] بسنده نمی‌کند؛ بلکه خود به میدان می‌آید و مردانه کمر [[همت]] می‌بندد و در خود و دیگران [[آمادگی فردی]]، [[فرهنگی]]، [[اجتماعی]]، [[سیاسی]] و [[اقتصادی]] ایجاد می‌کند و [[سست]] و [[ناتوان]] به گوشهای نمی‌خزد و یا به حداقل‌ها بسنده نمی‌کند. | |||
::::::چنان‌که [[امام عصر]]{{ع}} در اولین [[خطبه]] خود [[هنگام قیام]]، می‌فرماید: {{متن حدیث|أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّا نَسْتَنْصِرُ اللَّهَ وَ مَنْ أَجَابَنَا مِنَ النَّاسِ}} و در آخر [[خطبه]] چنین خواهد فرمود: {{متن حدیث|لَا تَخْذُلُونَا وَ انْصُرُونَا يَنْصُرْكُمُ اللَّهُ تَعَالَى}}<ref>نعمانی، محمد بن ابراهیم، الغیبه، ص۲۹۰، ب۱۴.</ref>. | |||
::::::ندای نصرت‌خواهی [[مهدی]]{{ع}}، نه تنها [[زمان ظهور]] بلند است؛ بلکه چنین ندایی همین الان نیز بلند می‌باشد. ما باید پنبه‌ها را از گوشهای خود بیرون آوریم و برای [[یاری]] همه‌جانبه [[حضرت]] آماده باشیم. | |||
::::::'''۱۰. روایاتی که اهل برخی [[شهرها]] را [[ناصر]] معرفی می‌کند:''' | |||
::::::'''[[قم]]؛''' {{متن حدیث|أَهْلُ قُمَّ أَنْصَارُنَا}}<ref>مجلسی، محمدباقر، بحارالأنوار، ج۶۰، ص۱۶ و ۲۱۴.</ref>؛ {{متن حدیث|أَمَا إِنَّهُمْ أَنْصَارُ قَائِمِنَا}}<ref>مجلسی، محمدباقر، بحارالأنوار، ج۶۰، ص۲۱۸.</ref>. | |||
::::::'''طالقان؛''' {{متن حدیث|هُمْ أَنْصَارُ الْمَهْدِيِّ فِي آخِرِ الزَّمَانِ}}<ref>اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمه، ج۳، ص۲۶۸؛ کورانی، علی، معجم احادیث المهدی{{ع}}، ج۳، ص۸۴، ح۶۲۹.</ref>. | |||
::::::'''[[عراق]]؛''' {{متن حدیث|يَكُونُ بِالشَّامِ جُنْدٌ وَ بِالْعِرَاقِ جُنْدٌ وَ بِالْيَمَنِ جُنْدٌ...}}<ref>ابن حنبل، احمد، مسند، ج۴، ص۱۱۰.</ref>. | |||
::::::'''[[شام]]؛''' {{متن حدیث|أًلْأًبْدَالُ يَكُونُونَ بِالشَّامِ}}<ref>ابن حنبل، احمد، مسند، ج۱، ص۱۱۲؛ کورانی، علی، معجم احادیث المهدی{{ع}}، ج۱، ص۲۸۳، ح۱۸۳.</ref>. | |||
::::::'''[[مصر]]؛''' {{متن حدیث|يُبَايِعُ الْقَائِمَ... عِدَّةَ أَهْلِ بَدْرٍ فِيهِمُ النُّجَبَاءُ مِنْ أَهْلِ مِصْرَ وَ الْأَبْدَالُ مِنْ أَهْلِ الشَّامِ وَ الْأَخْيَارُ مِنْ أَهْلِ الْعِرَاقِ}}<ref>طوسی، محمد بن حسن، الغیبه، ص۴۷۷.</ref>»<ref>[[سید محمد رضی آصف آگاه|آصف آگاه؛سید محمد رضی]]، [[بررسی شاخصه‌های جامعه زمینه‌ساز ظهور با تأکید بر روایات نصرت (مقاله)|بررسی شاخصه‌های جامعه زمینه‌ساز ظهور با تأکید بر روایات نصرت]]، ص ۹۵-۱۰۰.</ref>. | |||
{{پایان جمع شدن}} | |||
==نویسنده: آقای سالاری== | ==نویسنده: آقای سالاری== | ||
==پاسخ تفضیلی== | ==پاسخ تفضیلی== | ||